როგორ დაიგეგმა ეს ვიზიტი და რამდენად მნიშვნელოვანია?

12 ნოემბერს შედგა საქართველოს პრემიერ–მინისტრის პირველი ოფიციალური ვიზიტი ბრიუსელში, სადაც მან გამართა შეხვედრები ევროკავშირსა და ნატოში. პრემიერ–მინისტრმა ნატოს გენერალურ მდივანთან შეხვედრაზე გაახმოვანა თხოვნა ნატოსადმი, რომ ისევ ჩამოსულიყო ჩრდილოატლანტიკური საბჭო საქართველოში, გამომდინარე იქიდან, რომ ასეთი წარმატებით ჩატარდა არჩევნები და მოხდა ხელისუფლების გადაცემა. ნატომ მართლაც ძალიან  მოკლე ვადებში მიიღო გადაწყვეტილება, რომ საქართველოში ასეთი ფორმით ჩამოსულიყო, რადგან იქ არის მთელი შიდა პროცედურები.

პოლიტიკური თვალსაზრისით საქართველოსთვის ამ ვიზიტს აქვს ძალიან დიდი მნიშვნელობა იმიტომ, რომ წარმოიდგინეთ: 28 ქვეყნის ელჩი, ნატოს ხელმძღვანელობა, გენერალური მდივანი, სამხედრო ხელმძღვანელობა ჩამოდის, ადგილზე სწავლობს ვითარებას, შემედგ ეს ანგარიშები მზადდება სხვადასხვა დედაქალაქში, მუშავდება რეკომენდაციები, თუ როგორი მზაობაა ქვეყანაში ნატოში გაწევრიანების თვალსაზრისით, ზოგადად, როგორ მიმდინარეობს პოლიტიკური და დემოკრატიული განვითარების პროცესები. მოკლედ, ამის შეფასებებს აკეთებენ. გარდა ამისა, ნატოს წარმომადგენლები ქვეყანაში არსებული ვითარების შესახებ პირველწყაროებიდან ისმენენ და სწავლობენ ნატოში გაწევრიანების მისწრაფების თაობაზე ჩვენს გეგმებს. ეს გეგმები არის ძალიან რეალისტური იმიტომ, რომ ჩვენ ვთვლით, ორივე კომპონენტის გათვალისწინებით, რომელიც ეხება საერთაშორისო უსაფრთხოებას და დემოკრატიულ განვითარებას, ძალიან სერიოზული პროგრესის დემონსტრირება მოვახდინეთ. სერიოზული შედეგები ვაჩვენეთ და მაღალ დონეზე ვართ წარმოდგენილი საერთაშორისო უსაფრთხოების ოპერაციაში ავღანეთში. კიდევ ერთხელ მინდა მწუხარება გამოვხატო დაღუპული ბიჭების გამო იმიტომ, რომ მათ მართლაც უდიდესი წვლილი შეიტანეს საქართველოს გრძელვადიანი სტაბილურობის უზრუნველყოფაში. საქართველო ნამდვილად ახდენს სერიოზული მაჩვენებლების დემონსტრირებას, შესაბამისად NAC-ი არის ის ორგანო, რომელიც გააკეთებს თავის შეფასებას შემდგომი გადაწყვეტილებისთვის.

თქვენ ამბობთ, რომ ეს არის ძალიან მნიშვნელოვანი ვიზიტი, უნდა ელოდოს თუ არა მოსახლეობა ნატოს ლიდერების და ზოგადად, ამ საბჭოს მხრიდან უფრო მეტ კონკრეტიკას საქართველოს ნატოში გაწევრიანების ვადებთან დაკავშირებით?

მაღალი დონის ვიზიტია, მაგრამ ეს არ არის უმაღლესი დონის სამიტი, სადაც რეალურად წყდება საქართველოს ნატოში ინტეგრაციის პროგრესის დაფიქსირების საკითხი, მაგრამ ასეთ შეხვედრებზე სწორედაც რომ იქმნება ფონი და საფუძველი იმისათვის, რომ მიიღონ დადებითი გადაწყვეტილება, თუმცა დახურულ კარს მიღმა აუცილებლად იქნება მსჯელობები, რომელიც დახურულ კარს მიღმა დარჩება და, ბუნებრივია, დიპლომატიური საქმიანობის მეშვეობით მოხდება ამის შემდგომი გაღრმავება, როგორც ბრიუსელში, ისე – სხვა დედაქალაქებში.

ბიძინა ივანიშვილის სიტყვებს შეგახსენებთ, რომელმაც თქვა, რომ ვემზადებით MAP-ისთვისო [გაწევრიანების სამოქმედო გეგმა]. დახურულ კარს მიღმა შეხვედრებში მიღებულ ცნობებში ამ მოლოდინს ხომ არ გულისხმობთ და ზოგადად, რა საფუძველს ხედავთ თქვენ იმისთვის, რომ საქართველომ MAP-ი მიიღოს?

ჩვენ გვაქვს გეგმა. ძალიან კარგი და მნიშვნელოვანი იყო, რომ პრემიერ–მინისტრმა ეს განაცხადა. ზუსტად იყო აღქმული ეს [განცხადება] ჩვენი ნატოელი პარტნიორების მხრიდან, რომ საქართველოს აქვს მოლოდინი და როდესაც საუბარი შეეხება გაფართოებას, საქართველოსთვის იქნება გადაწყვეტილება ქმედითი მექანიზმის [მინიჭების] შესახებ, რომელიც აუცილებელია ნატოში გაწევრიანებისთვის. საბოლოო ჯამში, ეს ქმედითი მექანიზმი უნდა განსაზღვროს ნატომ. მაპი არის გაწევრიანების სამოქმედო გეგმა, რომელსაც შინაარსობრივი დატვირთვით ძალიან ჰგავს ყოველწლიური ეროვნული პროგრამა. ჩვენ ასევე გვაქვს ნატო–საქართველოს კომისია, ვმონაწილეობთ უსაფრთხოების ოპერაციაში, ანუ ყველა წინაპირობა და საფუძველი არსებობს… წარმატებით ჩავაბარეთ საპარლამენტო არჩევნების ტესტი, ხარვეზებით, მაგრამ წინ მივიწევთ კოჰაბიტაციის პროცესების თვალსაზრისით, დარწმუნებული ვარ, რომ ძალიან კარგად ჩაივლის საპრეზიდენტო არჩევნები. ამიტომ ჩვენ გვაქვს ყველა საფუძველი, რომ ვთქვათ: მომავალ წელს თუკი შედგება საუბარი [ნატოს] გაფართოებასა და კონკრეტული ქვეყნებისთვის ასეთი მექანიზმების მინიჭებაზე, საქართველოს აქვს სამართლიანი ამბიცია, რომ მიიღოს ეს მექანიზმი.

რაც შეეხება რუსეთის ფაქტორს, ხშირად იყო საუბარი იმის შესახებ, რომ მაპის ვერმიღება მხოლოდ საქართველოს  შიდა პროცესებს არ უკავშირდებოდა და არსებობდა რუსეთის ფაქტორიც. მოხსნილია თუ არა რუსეთის საკითხი დღეს?

ერთმნიშვნელოვნად ამაზე პასუხის გაცემა არ შეიძლება იმიტომ, რომ რუსეთის ფაქტორი მაინც რჩება, რა თქმა უნდა, გარკვეულწილად ცალკეული ქვეყნების გადაწყვეტილების პროცესში ერთ–ერთ ელემენტად, თუმცა არა გადამწყვეტ ელემენტად. ბოლო პერიოდში ძალიან მკაფიოდ დააფიქსირა ნატოს ხელმძღვანელობამ, გენერალურმა მდივანმა, მისმა მოადგილემ  და სხვა მაღალჩინოსნებმა, რომ გადაწყვეტილებას იღებს ჩრდილო-ატლანტიკური ალიანსი კონსენსუსის საფუძველზე და ვერც ერთი სხვა ქვეყანა ვერ მოახდენს გავლენას ამ გადაწყვეტილებაზე, თუკი [წევრობის კანდიდატი] ქვეყანა მზად არის გაწევრიანებისთვის. ჩვენ კრიტერიუმებზე უკვე გესაუბრეთ, გადაწყვეტილება უნდა მიიღოს ჩრდილოატლანტიკურმა ალიანსმა  და ძალიან მნიშვნელოვანია, შემუშავებულ იქნას ისეთი მექანიზმი, რომელიც მათ მისცემს შესაძლებლობას ასეთი კონსენსუსისთვის.

ვის გულისხმობთ ამ ცალკეულ ქვეყნებში?

ცალკეული ქვეყნები რახან ვთქვი, იმიტომაც ვთქვი ცალკეული ქვეყნები, რომ ამასთან დაკავშირებით ჩვენ გავაგრძელებთ მუშაობას. ყველა იმ დედაქალაქში, სადაც მე გახლდით, უმეტესწილად არის ძალიან მნიშვნელოვანი მტკიცე პოზიცია დაფიქსირებული. უნდა განვითარდეს კონკრეტული მოვლენები, ყველას აქვს თავისი პოლიტიკური კალენდარი და დღის წესრიგი, რომლის შესაბამისადაც შემდგომ დადგება ნატოს სამიტი და გაფართოების თემა.

NAC–ის ვიზიტს რომ დავუბრუნდეთ, იმ პერიოდში, როდესაც ამ ვიზიტის ჩანიშვნის შესახებ ინფორმაცია გახდა ცნობილი, ახალ ხელისუფლებას საპარლამენტო ოპოზიცია ქვეყნის რუსეთის ორბიტაზე დაბრუნების მცდელობაში ადანაშაულებდა და მკაცრად აკრიტიკებდა. ამ ყველაფერს წინ უსწრებდა 2012 წლის ნოემბრის თვეში გავრცელებული ცნობა იმის შესახებ, რომ ნატოს სამხედრო კომიტეტის მიერ დაგეგმილი ვიზიტი გადაიდო გიგი კალანდაძის წინააღმდეგ დაწყებული სამართლებრივი დევნის გამო. ხომ არ იყო ამ ვიზიტის ორგანიზება  იმის მცდელობა, რომ ამ ბრალდებებზე პასუხი გაგეცათ და დღის წესრიგიდან მოგეხსნათ რუსეთის ორბიტის თემა?

დღის  წესრიგიდან, როგორც ჩანს, მაინც არ არის მოხსნილი იმიტომ, რომ პრეზიდენტი მაინც გრძნობს კომუნიზმის და საბჭოთა კავშირის სუნს, თუმცა ჩვენ ცალსახად ვხედავთ, რომ სიო ჩრდილო-ატლანტიკური და ევროპული სივრიციდან უბერავს. ეს პროცესები რეალურად შეუქცევადია და ეს ძალიან კარგად იციან ჩვენმა ოპონენტებმაც, მით უმეტეს, რომ მათ ჩვენთან ერთად პარლამენტში ერთსულოვნად დაუჭერს მხარი საგარეო პოლიტიკური პრიორიტეტების ამსახველ რეზოლუციას. ამ რეზოლუციის შემდგომ რაღაც სპეკულაციები და ლაპარაკი რუსეთის პოლიტიკურ ორბიტაზე დაბრუნების საფრთხის შესახებ, რბილად რომ ვთქვათ, საფუძველს მოკლებულია. არ მუშაობს ეს ინსტრუმენტი საზოგადოებაზე და ვერც გავლენას ახდენს. არც “ქართული ოცნების” და არც “ნაცმოძრაობის” ექსკლუზივი არ არის, თუ ვინ შეასწრებს საქართველოს ევროკავშირსა და ნატოში შეყვანას. ეს არის ქართველი ხალხის, ჩვენი წინაპრების ნება. ამიტომ ის კეთილდღეობა, რაც ჩვენ უნდა მივიღოთ [ევროატლანტიკური ინტეგრაციით], გამიზნულია ყველასთვის, სახელისუფლო თუ ოპოზიციური ძალებისთვის, სამოქალაქო საზოგადოებისთვის, სასამართლო ხელისუფლებისთვის და რიგითი მოქალაქეებისთვის. მე მგონია, რომ უნდა ვიყოთ ერთსულოვნები მთელ რიგ საკითხებთან მიმართებაში, მიუხედავად ძალიან ბევრი განსხვავებისა. ეს არის უმაღლესი კატეგორიის ეროვნული ინტერესის საკითხი საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენასთან ერთად, რომ პოლიტიკურ არენაზე მყოფი ყველა ჯანსაღი ძალა გაერთიანდეს. ყველა მიიღებს ამ კეთილდღეობების ნაყოფს.

2011 წელს საქართველოში ჩრდილოატლანტიკური საბჭოს ვიზიტისას ნატოს ლიდერების მხრიდან ბევრი მკაფიო განცხადება გაკეთდა არჩევნების სამართლიანად ჩატარების აუცილებლობასთან დაკავშირებით. იგივე რასმუსენის ფრაზას – “არჩევნები იქნება ლაკმუსის ქაღალდი” – მაშინდელი ოპოზიციის წარმომადგენლები იმდროინდელი ხელისუფლებისადმი გაგზავნილ ერთგვარ გაფრთხილებადაც აფასებდნენ. როგორი იქნება საქართველოს ახალი ხელისუფლების რეაქცია დღეს, იმ შემთხვევაში, თუ ნატოს ლიდერები უკვე თბილისში ვიზიტისას გამოხატავენ შეშფოთებას ექს-მაღალჩინოსნების დაკავებების გამო? ჩააყენებს თუ არა ეს საქართველოს ხელისუფლებას არაკომფორტულ სოტუაციაში?

არავითარ შემთხვევაში. მე მოგახსენეთ ბიძინა ივანიშვილის ვიზიტზე ბრიუსელში, სწორედ ამ შეხვედრებზე ევროკავშირთან და ნატოსთან მან გააჟღერა ინიციატივა და თხოვნა, რომ შეიქმნას ან ამოქმედდეს ყველა არსებული მექანიზმი იმისათვის, რომ განხორციელდეს მონიტორინგი იმ [სასამართლო] პროცესებზე, რომელიც წარმოადგენს საქართველოსა თუ საერთაშორისო საზოგადოების ინტერესს. გულწრფელად რომ გითხრათ, მე არ მეგულება მეტი ზედამხედველობა, ინტერესი და გამჭვირვალობა, ვიდრე დღეს არსებობს საქართველოში. ევროპარლამენტარებს აქვთ [ციხეში ექს–მაღალჩინოსნების] მონახულების შესაძლებლობა, საქართველოს პარლამენტის წევრებსაც აქვთ მონახულების შესაძლებლობა. სასამართლო პროცესებს ესწრება ეუთოს სადამკვირვებლო მისია, ხდება მათი ტელევიზიით გაშუქება და საზოგადოებას ეძლევა საშუალება თავად გამოიტანოს დასკვნები. გარდა ამისა, კიდევ დამატებით ჩვენ მივმართავთ ყველას, იქნება ეს ევროპის სახალხო პარტია თუ რომელიმე სხვა პოლიტიკური ძალა, მოავლინონ მაქსიმალური რაოდენობა დამკვირვებლების, რათა თვითონ დარწმუნდნენ, რომ ჩვენ მზად ვართ ინფორმაციის მიწოდებისა და გაზიარებისთვის. აქ მყოფი დიპკორპუსიც ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ იყოს აქტიურად ჩართული, ვინაიდან, არასრული ინფორმაციის პირობებში, შესაძლოა, ვერ წარგზავნონ საკუთარ დედაქალაქებში სრულფასოვანი ანგარიშები. ჩემი ძალიან დიდი სურვილია, რომ დიპკორპუსი იყოს მაქსიმალურად ინფორმირებული და მიაწოდოს ობიექტური ინფორმაცია. არ არსებობს ორგანიზაცია, პოლიტიკური ძალა, საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია თუ ქვეყნის შიგნით არსებული არასამთავრობო ორგანიზაცია, რომლისთვისაც არ არის ყველა პირობა შექმნილი, რომ სრულად მაქსიმალური გამჭვირვალობით გაშუქდეს ეს პროცესები. ჩვენ ყველაზე უფრო საჩოთირო კითხვაზეც კი გვაქვს პასუხი.

თქვენ კი საუბრობთ გამჭვირვალობაზე, მაგრამ პოლიტიკური ოპოზიციის, კერძოდ, ნაციონალური მოძრაობის წარმომადგენლები, ასევე, ზოგიერთი პოლიტოლოგი თვლის, რომ იმ პროცესმა, რომელსაც ხელისუფლება სამართლიანობის აღდგენად აცხადებს, ხოლო ოპოზიცია პოლიტიკურ დევნად, საუბარია ექს-მაღალჩინოსნების დაკავებაზე, შესაძლოა, საქართველოს ევროატლანტიკური მისწრაფებები შეაფერხოს. მათი არგუმენტები შემოიფარგლება ზოგიერთი დასავლეთელი პოლიტიკური ლიდერის მიერ ამ საკითხზე გამოხატული შეშფოთებით და ცოტა ხნის წინ აშშ-ის კონგრესში საქართველოს საკითხზე მიღებული კრიტიკული დეკლარაციით, როგორია თქვენი კონტრარგუმენტები?

ჩვენი კონტრარგუმენტი არის მეტი და უფრო მეტი ინფორმაცია საერთაშორისო თანამეგობრობას. მე ბმას ვერ ვხედავ ნაციონალური მოძრაობის განცხადებებსა და იმ საფრთხეებს შორის, რომლებსაც ისინი ასახელებენ. ევროატლანტიკური ინტეგრაციის პროცესებში მთავარი არის, რომ რეალურად გადავდგათ ქმედითი ნაბიჯები, ეს ქმედითი ნაბიჯები ასევე გულისხობს პასუხისმგებლობის მქონე ოპოზიციის შენარჩუნებას და არსებობას ქვეყანაში. საუბარია პლუარალიზმის განმტკიცებაზე. ჩვენ ქვეყანაში პოლიტიკური დევნა არ მიმდინარეობს. საქართველოს აღმასრულბელი ხელისუფლება არ ერევა მოსამართლეების გადაწყვეტილებაში, არ ჩარეულა მოსამართლეების არჩევნების პროცესში კონფერენციის დროს და არც მომავალში ჩაერევა. არის შემთხვევები, როცა დაპატიმრებულები იყვნენ ადამიანები და მოსამართლეებს გაუთავისუფლებიათ, არის შემთხვევები, როდესაც სწორედაც რომ მოსამართლეებმა მიიღეს გადაწყვეტილება იმის თაობაზე, რომ ვანო მერაბიშვილისთვის ორთვიანი წინასწარი პატიმრობა შეეფარდებინათ და არა საქართველოს ხელისუფლებამ. იგივე ნატოს ხელმძღვანელობამ და რასმუსენმა ბრიუსელში ძალიან მკაფიოდ განაცხადეს, რომ “ჩვენ არავითარი საფუძველი არ გვაქვს იმისთვის, რომ ეჭვი შევიტანოთ საქართველოს ხელისუფლების ნებაში, რომ პროცესები აუცილებლად წარიმართება კანონის უზენაესობის პატივისცემით და ადამიანის უფლებების სრული დაცვით”.

თალიბანის სახელით გავრცელებული ვიდეომუქარის შესახებ მინდა, რომ გკითხოთ: გამოძიება დაწყებულია, უკვე ცნობილია შსს-დან, რომ ვიდეორგოლი საქართველოდან არის ატვირთული, თუმცა რეალური დამნავეების დაკავება ამ დრომდე არ მომხდარა. თუკი ეს პროცესი გაჭიანურდა, NAC-ის ვიზიტის დროს ეს შეიძლება ერთ-ერთი მთავარი განსახილველი საკითხი იყოს. რა არგუმენტები ექნება საქართველოს მთავრობას ამ საკითხთან დაკავშირებით, თანაც არსებობს ბრალდებები იმის თაობაზე, რომ ვიდეორგოლის გავრცელება დაკავშირებულია პრემიერის გარემოცვასთან.

არ მგონია, რომ ეს იქნება განხილვის თემა NAC–ის ვიზიტისას. საქართველოს შესაბამისი ორგანოების გარდა, აღნიშნული ფაქტების, რომელიც ძალიან შემაშფოთებელია და მთელი სიმკაცრით უნდა მოხდეს მათი დასჯა, ვინც ასეთი “პროდუქცია” შექმნა და შემდეგ მისი დისტრიბუცია მოახდინა, გამოძიების პროცესში ჩართული არიან როგორც ნატოელი ექსპერტები, ისე ჩვენი პარტნიორი ქვეყნების შესაბამისი სამსახურების ძალიან მაღალი დონის სპეციალისტები. ამდენად, ეს ყველაფერი ერთობლივად იქნება გამოძებული. არანაირად არ შედის ხელისუფლების ინტერესებში ამ გამოძების გაჭიანურება და, მით უმეტეს, არასერიოზულ ბრალდებებზე რეაგირებას არ ვაპირებ. ასეთვე წარმატებით ნამდვილად შეიძლება პინგ–პონგის თამაშის წესით აქეთა მხრიდანაც გაკეთდეს საპირისპირო ბრალდებები, შემდეგ სხვა მხრიდან გაკეთდეს ბრალდებები და ასე შემდეგ. ამას არავითარი საფუძველი არ აქვს. გამოძიება დაადგენს.

არსებობს მოსაზრება, რომ ამ სახის კიბერდანაშაულის გამოძიება არ არის ძალიან რთული და რატომ ჭიანურდება გამოძიება – ასეთი კითხვებიც ისმის, არის თუ არა ეს ლეგიტიმური კითხვა?

მე მაქვს უფრო მეტად ლეგიტიმური პასუხი ამასთან დაკავშირებით. მარტო საქართველოს ხელისუფლება რომ იყოს ჩართული ამ საქმეში, მაშინ ვიტყოდი, რომ ამ კითხვას შეიძლება ჰქონდეს საფუძველი, მაგრამ როდესაც ჩართულია ძალიან მაღალი დონის საერთაშორისო ექსპერტები და პროფესიონალები, ამის საფუძველს მე ნამდვილად ვერ ვხედავ იმიტომ, რომ კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს მათ მიუკერძოებლობასაც.

ISAF-ის მისიაზეც ვისაუბროთ, რაც უფრო იზრდება მსხვერპლის რაოდენობა ავღანეთში მყოფ ქართულ სამხედრო კონტინგენტში, მით უფრო იმატებს ანტიალიანსური განწყობები საზოგადოებაში. ცოტა ხნის წინ რამდენიმე საპროტესტო აქცია გაიმართა ავღანეთიდან ქართველი ჯარისკაცების გამოყვანის მოთხოვნით. რამდენად ძლიერია ასეთი განწყობები თქვენი აზრით და ფიქრობთ თუ არა, რომ საქართველოს ნატოში ინტეგრაციას საფრთხე შესაძლოა ქვეყნის შიგნიდან დაემუქროს?

ქვეყნის შიგნიდან ვერავითარ საფრთხეს ვერ ვხედავ ამ თვალსაზრისით. არ არსებობს დღეს ოდნავ სერიოზული ძალის მქონე პოლიტიკური ძალა ქვეყანაში, რომელიც შეძლებს, საქართველოს მოსახლეობას გადაახვევინოს იმ გზიდან, რასაც ნატოში ინტეგრაცია ჰქვია. აქვე მინდა აღვნიშნო, სავსებით ნორმალურია, რომ საზოგადოებაში იყოს ეს კითხვა, იყოს ეს თემა, გახდეს მსჯელობის საგანი – როდემდე, რა რაოდენობით და რა კონკრეტული მოლოდინებით უნდა იყოს ჩვენი მისია იქ. უფრო მეტი განმარტებები სჭირდება ჩვენს საზოგადოებას, უფრო მეტი ინფორმირებულობა სჭირდება საზოგადოებას და ჩვენ ამ მხრივ ნამდვილად არ ვიშურებთ ძალისხმევას. საინფორმაციო ცენტრი ნატოსა და ევროკავშირის შესახებ სწორედ ამ მიმართულებით აქტიურ საქმიანობას ახორციელებს. ვცდილობთ, რომ რეგიონებშიც და თბილისშიც ცნობადობა უფრო მაღალი გახდეს ნატოსა და ევროკავშირის და კონკრეტულად,  ISAF–ის მისიის შესახებ. დღეს ნამდვილად ვერ ვხედავ ამ საფრთხეებს და სიგნალებს. რაც შეეხება დეტალებს, ჩვენი კონტინგეტის მოცულობის რაოდენობაზე და იქ ყოფნის ვადებზე, შემიძლია გითხრათ, რომ 2014 წლის მერეც ჩვენ განვაცხადეთ, რომ მზად ვართ გავაგრძელოთ მონაწილეობა ოპერაციაში. უბრალოდ, აქ ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორია: ავღანეთის სამხედრო ძალები აიღებენ ძირითად პასუხისმგებლობას ქვეყნის უსაფრთხოებაზე და ჩვენი კონტინგენტის ნაწილი შეიძლება იქნას გამოყენებული, როგორც ინსტრუქტორები ავღანეთის ძალებისთვის და იქნება ეს გამოყვანის პროცესი თუ გადანაწილების პროცესი, ერთობლივად მიიღება გადაწყვეტილებას ჩრდილოატლანტიკური ალიანსის პარტნიორებთან ერთად.

გაქვთ თუ არა ინფორმაცია, ვთქვათ, შიდა სამთავრობო კვლევებზე დაყრდნობით, როგორ ვითარდება მოსახლეობის განწყობის დინამიკა ამ თვალსაზრისით?

მას შემდეგ, რაც ჩვენი ბიჭები დაიღუპნენ [6 ივნისს ჰელმანდის პროვინციაში 7 ქართველი ჯარისკაცი დაიღუპა], კვლევები არ ჩაგვიტარებია, მაგრამ მანამდე ძალიან მაღალი მაჩვენებელი იყო ნატოში გაწევრიანების… უფრო მეტი, ვიდრე 2008 წლის პლებისციტის დროს. საერთოდ საზოგადოება ან ახორციელებს თვითმობილიზებას იმისათვის, რომ მოითხოვოს გამოყვანა ჯარების, ან ამ მობილიზებას აკეთებს კონკრეტული პოლიტიკური ძალა. არც ერთს გამოუჩენია აქტიურობა ამ მიმართულებით. ძალიან სუსტი იყო [გამოხმაურება], მინდა ვთქვა. დღეს არც პოლიტიკურ ძალებს აქვთ ის წონა, რომლებიც წინააღმდეგნი არიან საქართველოს ნატოში გაწევრიანების და ISAF–ში მონაწილეობის, რომ მასშტაბი მიეცათ საქართველოს ამ ოპერაციიდან გამოყვანის აქციებისთვის.

ISAF-ის მისია იმ ფორმით, რა ფორმითაც დღეს არსებობს, 2014 წელს სრულდება, თუმცა იწყება ახალი სამშვიდობო მისია მალიში ევროკავშირის ეგიდით, რომელშიც საქართველოს მონაწილეობის თაობაზე მთავრობის ოფიციალური პოზიცია უკვე გაამჟღავნა ირაკლი ალასანიამ. იმ ფონზე, რომ მოსახლეობის ნაწილი ავღანეთიდან ჯარისკაცების გამოყვანას მოითხოვს, ხომ არ გაგიჭირდებათ საზოგადოების დარწმუნება იმაში, რომ საქართველომ მალის მისიაში მონაწილეობა აუცილებლად უნდა მიიღოს?

კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, რომ საზოგადოების მხრიდან არ იყო იმ სიძლიერის პროტესტი, როგორიც ეს გვინახავს, მაგალითად, ევროპის ქვეყნებსა თუ ამერიკის შეერთებულ შტატებში. საქართველოს მონაწილეობა ევროკავშირის მისიაში მალიში ამ ეტაპზე ძალიან ადრეული განხილვის სტადიაზეა. მნიშვნელოვანია, რომ სამეკავშირეო ჯგუფი პირველ ეტაპზე ჩავიდეს ადგილზე. სხვათა შორის, ასე იყო ერაყის და ავღანეთის ოპერაციებში მონაწილეობის წინ, წინმსწრებად მიდიოდა ჯგუფი, რომელიც არკვევდა, რა აუცილებლობები აქვს ევროკავშირს და რა შესაძლებლობები აქვს საქართველოს. შეიძლება საუბარი იყოს გადაჯგუფებაზე, შეიძლება საუბარი იყოს ორივე მიმართულებით, ანუ  მონაწილეობაზე უბრალოდ სხვადასხვა მოცულობის კონტინგენტებით. დეტალებზე, უმჯობესი იქნება, თუ კითხვებს სამხედრო უწყებებთან გააჟღერებთ.