Interviewsახალი ამბები

„პარტიის უმრავლესობაში ვარ ხოლმე“ — ინტერვიუ გიგი უგულავასთან

1 სექტემბერი, 2019 • 3598
„პარტიის უმრავლესობაში ვარ ხოლმე“ — ინტერვიუ გიგი უგულავასთან

„ნეტგაზეთი“ „ევროპული საქართველოს“ გენერალურ მდივანთან, გიგი უგულავასთან ინტერვიუში ცდილობს, გაარკვიოს, რას გულისხმობდა ის, როდესაც „პრორუსული პარტიებისგან დახმარების მიღებაზე“ საუბრობდა. არსებობს თუ არა მას და პარტიის პოლიტსაბჭოს თავმჯდომარეს, გიგა ბოკერიას შორის სერიოზული უთანხმოება ამ და სხვა საკითხებზე და შეიძლება თუ არა, რომ მან „ევროპული საქართველო“ დატოვოს? რა დამოკიდებულება აქვს მას ექსპრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილთან?

ნეტგაზეთი: ბატონო გიგი, თქვენ თქვით, რომ „პრორუსული პარტიებისგან“ დახმარების მიღება დასაშვებია იმ შემთხვევაში, თუკი ხმათა მცირე რაოდენობა დაგაკლდებათ ბიძინა ივანიშვილის დასამარცხებლად 2020 წლის არჩევნებში…

გიგი უგულავა: ვინაიდან [ტვ პირველის ეთერში, დიანა ტრაპაიძის გადაცემაში] ამ საუბარმა აზრთა სხვადასხვაობა გამოიწვია,  რაც ხელოვნურად პროვოცირებული იყო,  განვმარტავ: საუბრის კონტექსტი იქ სხვანაირი იყო. მთავარი, რაც მიმაჩნია, არის ეს: 2020 წელს ჩვენ ისტორიულ სიტუაციაში აღმოვჩნდებით, რადგან ეს პირველი პროპორციული არჩევნებია, რომლის დათმობაც ბიძინა ივანიშვილის რეჟიმს მოუწია, თუმცა დღეს კარგად ჩანს, რომ ამ დათმობას მწარედ აღიქვამენ, რადგან მას არ აქვს შანსი, ხმების 50% შეაგროვოს.

ამავე დროს, ვისაც პასუხისმგებლობა გვაქვს ამ ქვეყნის წინაშე, უნდა ვიცოდეთ ერთი რამ: ამ მნიშვნელოვანი მონაპოვარის [პროპორციული არჩევნების] დისკრედიტაცია არ უნდა მოხდეს. ანუ არ უნდა შევიდეთ პოლიტიკურ კრიზისში. იტალიისგან თუ ბელგიისგან განსხვავებით, საქართველოში უმთავრობობა და პოლიტიკური კრიზისი შეიძლება ბევრად მწვავე იყოს.

ივანიშვილისგან ორი საფრთხეა: ის შეეცდება, რომ ძალით, მანიპულაციებით, მოსყიდვითა თუ სხვადასხვა რესურსის გამოყენებით 50% შეაგროვოს. და თუ ამას ვერ შეძლებს, ის შეეცდება, გამოიწვიოს კრიზისი. ამიტომ ჩვენი პასუხისმგებლობაა, რომ ივანიშვილი ისე გავუშვათ ხელისუფლებიდან, რომ ამას კრიზისი არ მოჰყვეს.

როგორც ჩანს, ამ არჩევნებისთვის, მათ შორის ნულოვანი ბარიერის გათვალისწინებით, პარტიების მრავალფეროვნება გვექნება. შეიძლება დადგეს ვითარება, როდესაც ივანიშვილს, რომელსაც აქვს შანსი, პირველ ადგილზე გავიდეს, პირველს ჰქონდეს მთავრობის დაკომპლექტების უფლება, მაგრამ ვერ დააკომპლექტოს. მიუხედავად იმისა, რომ მას თავისი „სატელიტები“ [კონტროლირებადი პარტიები] შეიძლება ჰყავდეს, უბრალოდ ფიზიკურად არ ეყოს ეს.

ვსაუბრობდი ასეთ ჰიპოთეტურ ვითარებაზე, როდესაც ხმები შეიძლება დააკლდეს მეორე ძალასაც — და [ასეთი ვითარების შემთხვევაში] ვისურვებდი, რომ ჩვენ, „ევროპული საქართველო“ ვიყოთ მეორე ადგილზე, ან ევროპული საქართველო და ჩვენი პარტნიორები, „თავისუფალი დემოკრატები“, ან ჩვენ და პლუს სხვა პროდასავლური ძალა, რა თქმა უნდა, „ნაციონალურ მოძრაობა“ — რადგან ის ერთ-ერთი მსხვილი მოთამაშეა — შევთავაზებდით მთავრობის დაკომპლექტებას.

ასეთ ვითარებაშიც შეიძლება ჩვენ არ გვეყოს ხმები. ზუსტად ამაზე ვსაუბრობდი: თუ „ოცნება“ და მისი სატელიტები ვერ დააკომპლექტებენ მთავრობას, იქ შეიძლება რღვევა დაიწყოს. ეს მარტივ რამეს ნიშნავს — ადამიანები იქიდან გამორბიან იმიტომ, რომ იქ ძალიან ბევრი ადამიანია, ვისაც არც რუსეთი აინტერესებს, არც საქართველო.

ვის გულისხმობთ ამ ადამიანებში? მაგალითად, „პატრიოტთა ალიანსს“?…

არ ვგულისხმობ კონკრეტულს არავის… ჯერ ჩვენ არც ვიცით, ვინ როგორ გავა, რა რაოდენობით იქნება პარტიები… ამიტომ არის ჩემი განმარტება, რომ დავწიოთ დაბლა წითელი ხაზები და ნაკლებად ვაკრიტიკოთ ოპოზიცია ერთმანეთში. ამ შემთხვევაში „პატრიოტთა ალიანსი“ ნამდვილად არ იგულისხმება. ის ყველაზე საზიზღარი ძალაა, მას საზიზღრობაში მხოლოდ ლევან ვასაძე თუ შეიძლება შეეჯიბროს, თუკი პარტიას შექმნის.

ნინო ბურჯანაძესაც ამ კონტექსტში მოიაზრებთ?

ბუნებრივია. ბურჯანაძეს, ამ ორი ძალისგან განსხვავებით, რუსეთთან ერთად საქართველოს წინააღმდეგ ქმედებები აქვს განხორციელებული… ჩემთვის ამაზე საუბარი და ამ პარტიების „მოწებება“ აბსოლუტურად გაუგონარი სიბრიყვეა. ამ კამპანიის უკან, სამწუხაროდ, აბსოლუტურად სხვა რამე იყო და არაფერ შუაში არაა ჩემი დამოკიდებულება…

თუ ისინი არა, ვინც ახლა დაასახელეთ, ვინ არიან ეს „პრორუსული პარტიები“, ვინც ახსენეთ, ვის გულისხმობდით?

ჩვენ ვსაუბრობთ ინდივიდებზე… ის რღვევა ნიშნავს, რომ ვიღაც დეპუტატები გამორბიან „ოცნებიდან“ და სხვადასხვა პარტიებიდან.

ვისაც უკვე დატოვებული აქვს „ოცნება“, — ეკა ბესელია, ლევან გოგიჩაიშვილი და სხვები — მათთან, თქვენი პოზიციით, შესაძლებელია საუბარი?

თუ ჩვენ 75-ნი ვართ და 76-ე ადამიანი გვჭირდება, მე, მაგალითად, ლევან გოგიჩაიშვილთან ვითანამშრომლებდი…

რის გამო მიიჩნევთ მათ „პრორუსულად“?

მე მათ პრორუსულად არ მივიჩნევ. ეგენი არც ვიცი… მათი პოლიტიკური კრედო ამ შემთხვევაში არ მაინტერესებს. ვიცი მთავარი რამ — ამოცანა, საზოგადოების დაკვეთა: ივანიშვილი უნდა გავუშვათ ისე, რომ ამ ქვეყანაში არ მოხდეს კრიზისი. ივანიშვილის პროპაგანდაა: „მე თუ არ ვიქნები, იქნება ქაოსი და მოვა ბუა“, გულისხმობს მიშას [სააკაშვილს]. ჩვენ ხალხს უნდა დავანახოთ, რომ ივანიშვილის გაშვება შესაძლებელია კრიზისის გარეშე და ივანიშვილის წასვლა აუცილებლად მიშას მოსვლას არ ნიშნავს.

ისე არ იქნება სიტუაცია, რომ ან მხოლოდ ერთმა მიიღოს 50% ან მხოლოდ მეორე მხარემ. ვიღაცებმა შეიძლება თქვან, რომ არც იქით არიან და არც აქეთ; თქვან, რომ საერთოდ არ აპირებენ მთავრობის შექმნას, აპირებენ ოპოზიციაში ყოფნას. არიან ჯგუფები, რომლებსაც არ ექნებათ ასეთი დიდი ამოცანები. ჭრელ პარლამენტს მივიღებთ.

ერთადერთი ტესტი წინასაარჩევნოდ, გარდა საგარეო პოლიტიკისა, ეს იქნება: რაც შეიძლება მეტმა პარტიამ უნდა თქვას, რომ ივანიშვილს არ შეუქმნის მთავრობას. პარტიების ამ სიმრავლეში ჩვენი საერთო საყრდენი უნდა გახდეს ეს: ვაცხადებ, რომ მე ივანიშვილს მთავრობას არ შევუქმნი — მის ხელში არ დავტოვებ პროკურატურას, უმრავლესობას, მთავრობას, უსაფრთხოების სამსახურს, სასამართლო სისტემას.

ამ მხარდაჭერის სანაცვლოდ რის დათმობაზე შეიძლება წახვიდეთ, პოსტების დონეზე?

ვფიქრობ, ამაზე ძალიან ადრეა საუბარი და ძალიან ჰიპოთეტურია…

მაქსიმუმი რა შეიძლება, ამ მხარდაჭერის სანაცვლოდ ვინმემ მიიღოს?

ერთი რამე ვიცი. მაგალითად, თუ ჩვენ გვექნება საუბარი თუნდაც „ნაციონალურ მოძრაობასთან“, ვთქვათ, ძალოვნების მიმართ ჩვენი დამოკიდებულების გამო — იმიტომ, რომ კრიზისი, პრობლემები და მთავარი შეცდომები, რაც გვქონდა, მაინც ძალაუფლების კონსოლიდაციას უკავშირდება და მათ შორის ძალოვან სისტემას, რაზეც „ევროპული საქართველო“ ბუნებრივია პასუხისმგებლობას ვიღებთ და არც არასდროს გავქცეულვართ — შეიძლება ეგ იყოს საუბრის თემა. თუმცა ასეთი გამოთქმა არსებობს, ჯერ დათვი დაიჭირე და მერე გაატყავეო. ასეთ ჰიპოთეტურ საუბარს ზედმეტად არ უნდა შევყვეთ…

და თუ ეს „პრორუსული ძალა“ [ან მისი ნარჩენები] დაიყენეთ გვერდში, წითელი ხაზის გადალახვა არ გამოდის?

მგონი, მკაფიოდ ავხსენი, დარწმუნებული ვარ, მკითხველი ამას გაიგებს და ცოტა ხელოვნურია ამ თემაზე კითხვები. ამ თემაზე მეტ საუბარს არ ვაპირებ. ვამბობ: დაიწყება რღვევა და ამ პროცესში ადამიანები „სკრინინგებში“ არ უნდა ვატაროთ, რადგან სასწორზე იდება ივანიშვილის რეჟიმის მშვიდობიანი დემონტაჟი. ჩემთვის, ყველაზე მეტად სახიფათო, მათ შორის რუსეთთან ფლირტაობის თვალსაზრისით, არის ივანიშვილი და მისი რეჟიმი.

ეს პოზიცია ხომ არ ნიშნავს, რომ პრორუსულობა-პროდასავლურობა თქვენთვის მხოლოდ დროებითი მახასიათებელია და არა წითელი ხაზი?

არა, ნამდვილად არა. რუსეთი არის ოკუპანტი, ფუნდამენტური მტერი…

და არც „პატრიოტთა ალიანსს“ და არც ნინო ბურჯანაძეს არ განიხილავდით თქვენ მიერ აღწერილ პროცესში შესაძლო მხარდამჭერებად?

მე ვსაუბრობ ინდივიდებზე…

ანუ მათი პარტიიდან ადამიანებზე?

ვიღაცა, მაგალითად, სახელი და გვარიც რომ არ ვიცი, ისეთი. „ოცნებიდანაც“, თუნდაც. „ოცნება“ ჩემთვის უფრო რუსულია, მთავარი რუსული ხაზის გამტარებელი…

ახსენეთ მოლდოვის მაგალითიც [სადაც პროდასავლური მთავრობა მიიღეს იმის მიუხედავად, რომ იგორ დოდონის პრორუსულმა „სოციალისტურმა პარტიამაც“ მიიღო მონაწილეობა მთავრობის ფორმირებაში]…

მოლდოვა სპეციფიკური შემთხვევაა, მაგრამ მანდაც მივიღეთ პროდასავლური მთავრობა, მიუხედავად იმისა, რომ პრორუსულმა ძალამ მხარი დაუჭირა. სპეციფიკური შემთხვევაა და იმ ეთერშიც ვთქვი, იმედი მაქვს, მსგავს სიტუაციაში არ აღმოვჩნდებით-მეთქი. ამიტომ ვფიქრობ, გასაგებად ვთქვი, რაც არის ჩემი პოზიცია და ამით ეს საკითხი შეგვიძლია ამოვწუროთ.

თუმცა თქვენი თანაგუნდელი, ბატონი გიგა ბოკერია, თუ არ ვცდები, ცოტა სხვანაირად უყურებს ამ საკითხს. როდესაც თქვენ მოლდოვის მაგალითი მოიყვანეთ, მან ამას უკიდურესად სახიფათო უწოდა და თქვა: „სამწუხაროდ, რუსეთის გავლენა მოლდოვაში ამის შედეგად თუ არ გაიზარდა, ნამდვილად არ შესუსტებულა. მეორე მოლდოველი ოლიგარქი, დოდონი, ვინც პლაჰოტნიუკი დაამარცხა — პირდაპირ პუტინზეა მიბმული“ [ეს არის ციტატა ბოკერიას „ტაბულასთვის“ მიცემული კომენტარიდან]

ვინ ედავება ამაში?

თუკი ძირითადი ამოცანაა, რომ ივანიშვილიც ჩამოშორდეს ხელისუფლებას და ამავე მნიშვნელობისაა, რომ „რუსული გავლენა შემცირდეს“, და თუკი რუსული გავლენა მაინც დარჩება [ამ ადამიანების სახით], ეს წინააღმდეგობრივი არ გამოდის?

არა. თქვენ სერიოზულად მეკითხებით, ერთი და იგივეა თუ არა ბიძინა ივანიშვილი თავისი შესაძლებლობებით ხელისუფლებაში და სამი-ოთხი გზააბნეული, ეგეთი პარტიიდან გადმოსული ადამიანის პოლიტიკური გავლენა?

გეკითხებით იმას, რაც გიგა ბოკერიას ნათქვამთან შეუთავსებელი მგონია.

ვეთანხმები გიგას — სპეციფიკური ამბავია. რუსებთან ერთად ხელისუფლების გაკეთება არის უბედურება ამ ქვეყნის… მაგრამ იმ უბედურებებშიც არის განსხვავებებიც-მეთქი. მაგაზეა ლაპარაკი. ღმერთმა დაიფაროს, მანდამდე მივიდეთ-მეთქი. ასე რომ, განსხვავება მანდ არაფერში არ იყო.

ანუ გაუგებრობა იყო?

არა, ჩემსა და გიგას შორის გაუგებრობა არ არის. აქ იყო ლაპარაკი იმაზე, რომ სხვა პრობლემებით გამოწვეული კამპანია წამოიწყო სამწუხაროდ თამარამ [გულისხმობს თამარ ჩერგოლეიშვილს, „ტაბულას“ დირექტორს] . სამწუხარო ეგ იყო. ჩემსა და გიგას, ისევე, როგორც პარტიის სხვა წევრებს შორის, არანაირი განსხვავება ამ საკითხში არ არის საერთოდ… არის თემები, რაზეც განსხვავებული აზრი გვაქვს, მაგრამ ეს საერთოდ არ შედის ამ თემებში.

ფეისბუკზე წერთ, რომ ამ საკითხზე დისკუსია თამარ ჩერგოლეიშვილის პროვოცირებულიაო. ამასთანავე წერთ, რომ „პარტიაზე პირადი ძალაუფლების მოპოვების მცდელობის უმსგავსო ხერხი“ იყო მისი მხრიდანო. რაში გამოიხატება პარტიაზე ძალაუფლების მოპოვების მცდელობა?

ძალიან დელიკატური თემაა, ჩემთვის მძიმე, რადგან ვსაუბრობთ არა თანაპარტიელის თუ მეგობრის ცოლზე [თამარ ჩერგოლეიშვილი „ევროპული საქართველოს“ ერთ-ერთი ლიდერის, გიგა ბოკერიას ცოლია] , არამედ ადამიანზე, რომელთანაც ძალიან დიდი ხნის ურთიერთობა მაკავშირებდა. მაკავშირებდა, სამწუხაროდ [და აღარ მაკავშირებს]. ბევრ ფუნდამენტურ საკითხს, — განსაკუთრებით ადამიანებთან დამოკიდებულებას — მე და თამარი ვუყურებთ სხვადასხვანაირად. შესაბამისად, ეს აისახება პოლიტიკურ ტაქტიკაზეც და ა.შ.

ღირებულებით შეიძლება ძალიან ბევრ რამეში ვემთხვეოდეთ, მაგრამ მთავარ რამეში განვსხვავდებით — ის ფორმა, ურთიერთობა და დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ, რაც მას აქვს არჩეული, არის ზიანის მომტანი მისთვის, მისი ახლობლებისთვის და პარტიისთვის, იმიტომ, რომ ის ხშირად თავად ცდილობს, მოახდინოს „ევროპულ საქართველოსთან“ უფრო მჭიდრო აფილაცია, ვიდრე ეს რეალობაშია.

ჩემთვის ეს ძალიან მტკივნეულია. ვფიქრობ, ამ ბევრი ფუნდამენტური განსხვავების მიუხედავად, ჩვენ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ — და ამ მხრივ მე გაცილებით მეტი მომეთხოვება, ვიდრე თამარს, — რომ ზიანი არ მივაყენოთ, პირველ რიგში, ჩვენ გარშემო და ჩვენ შორის მყოფ ადამიანებს, და, მეორე რიგში, იმ საქმეს, რომელსაც შეიძლება სხვადასხვანაირად ვხედავთ, მაგრამ საბოლოო ჯამში, ავად თუ კარგად, ორივენი ვემსახურებით. საბოლოო ჯამში, სიფრთხილეა საჭირო და მეტი წინდახედულობა. ჩემზეც ვიძახი, რადგან მე უფრო მეტი პასუხისმგელობლობა მაქვს, ვიდრე მას.

და რა უდგას, თქვენი ხედვით, ამ კამპანიას უკან?..

რაც ვთქვი, ეს არის თემა… ზოგადად ვიტყვი: მთავარი განსხვავებაა დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ… დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ, როგორ ყალიბდება გუნდი, რომელიც შემდეგ პოლიტიკაში მონაწილეობს, დამოკიდებულება ამომრჩევლების მიმართ, პოლიტიკური პარტნიორების მიმართ.

დანარჩენი უკვე მკითხველმა განსაზღვროს. თქვენის ნებართვით, მეტს აღარ ვილაპარაკებ ამ თემაზე. მე ამ დეტალებში არ შევალ და არც მაგალითებს მოვიყვან, რადგან არ მინდა, ზედმეტად გავამწვავო ის ურთიერთობები, რაც, ისედაც ხედავთ, არაა საუკეთესო ფორმაში. ერთადერთი, რაც ვთქვი, მას „ევროპულ საქართველოსთან“ არანაირი შეხება არა აქვს, ის გადაწყვეტილებებში არ მონაწილეობს, ვერ მონაწილეობს და ვერასდროს ვერ მიიღებს მონაწილეობას. ესაა ამ პარტიის უმრავლესობის მყარი აზრი…

თქვენსა და გიგა ბოკერიას შორის არსებობს განსხვავებები პრინციპულ საკითხებზე? მაგალითად, როგორ უნდა გახვიდეთ არჩევნებზე: ის ამბობს, რომ „ევროპული საქართველოს“ გარშემო უნდა გაერთიანდეს ოპოზიცია…

მხოლოდ ის კი არ იძახის, ესაა ჩვენი გაცხადებული სურვილი. გვინდა, ჩვენ ვიყოთ ის პლატფორმა, რომელიც შეძლებს ივანიშვილის მხრიდან ამ ხელოვნურად მოხვეული ბიპოლარული სამყაროს დარღვევას. ამიტომაა, რომ ხან რას „გვაწებებენ“, ხან რას.

ამ ორი წლის განმავლობაში ჩვენ მკაფიოდ ვაჩვენეთ საზოგადოებას, როდესაც ივანიშვილის წინააღმდეგ არის ლეგიტიმური ბრძოლა, ჩვენ მხარი დავუჭირეთ გრიგოლ ვაშაძეს, რომლის კამპანიაც ჩვენ მიმართ არ გამოირჩეოდა კეთილსინდისიერებით, მაგრამ ასე ჩავთვალეთ პოლიტიკურად სწორად; ამავე დროს, არც იმ შიშებს ვიზიარებ, რომ ამით ჩვენ ავიზილეთ „ნაციონალურ მოძრაობაში“. არა, — ყველა აჩვენებს, რომ ჩვენი ამომრჩეველი, ვინც ბოლო არჩევნებზე მოგვცა ხმა, 11%, ჩვენს ამომრჩევლად დარჩა, ამიტომ ჩვენ უფრო მეტად უნდა ვიფიქროთ არა „აზელვაზე“, არამედ ზრდაზე.

ბუნებრივია, არის აქ სხვადასხვა აზრი, შეხედულება, მაგრამ, ეს სტრატეგიის ჩამოყალიბებაა, ჩვეულებრივი მუშა პროცესია და საბოლოოდ ჩამოვყალიბდებით. მეტსაც გეტყვით — ადგილობრივ არჩევნებზე საცდელი სახით შიდა კონკურენციის სტიმულირებისთვის შიდა შეჯიბრებითობა ხელოვნურად შემოვიტანეთ, რადგან კანონი ამას არ ითვალისწინებდა. ანუ ვინც უკეთესი შედეგი ანახა თავის ოლქში, ის გადიოდა წინ…

ჩვენ ვაპირებთ შიდა კონკურენციის გაზრდასაც. პარტიის სიძლიერეზე ეს უფრო მეტყველებს, ვიდრე ის, რომ ერთი სია ავირჩიოთ, განსაკუთრებით პროპორციული სისტემის პირობებში, სადაც ლოკომოტივის პრინციპი მუშაობს — ვიღაც ლიდერია და უკან ვინაა სიაში, არავინ იცის.

ამიტომ გვინდა, საზოგადოებას შევთავაზოთ პარტიების ისეთი მოწყობის და არჩევნებზე ისეთი გასვლის მოდელი, რომელიც არსებითად პროპორციულია, მაგრამ ითვალისწინებს პარტიების შიდა კონკურენციას, რათა ერთ ლიდერზე ან ლიდერების ჯგუფზე არ იყოს დამოკიდებული, ვინ წინ იყოს და ვინ უკან.

რაც შეეხება „ევროპულ საქართველოს“ — არსებობს ბიპოლარული სამყარო, აქეთ არიან „ქოცები“, იქეთ „ნაცები“. ამწუთას მათ უფრო მეტი რეიტინგი აქვთ, ამავე დროს „ევროპული საქართველო“ მყარად არის მესამე ადგილზე. ამასთან, ჩვენ ვიცით, რომ მათ ნეგატიური რეიტინგიც საკმაოდ მაღალი აქვთ.

აქედან გამომდინარე, „ევროპულმა საქართველომ“ თავისუფლად შეიძლება შეასრულოს კრიზისიდან გამომყვანის ფუნქცია, რადგან ურთიერთდაპირისპირების შემთხვევაში შეიძლება გარდაუვალ კრიზისამდე მიიყვანოს ამ ორმა პარტიამ.

ბუნებრივია, ასეთ ვითარებაში ჩვენ შეიძლება აღმოვჩნდეთ მთავარი პლატფორმა პროდასავლური ოპოზიციის და მათ შორის „ნაციონალური მოძრაობისთვისაც“, რომ სწორედ მთავრობის კონფიგურაცია მოხდეს ასეთი ფორმით…

კითხვა არ დამასრულებინეთ. გეკითხებოდით: თქვენთვის უფრო ნაკლებად ტრაგიკული ხომ არ იქნებოდა ენმ-ს გარშემო მომხდარიყო კონსოლიდაცია, ვიდრე გიგა ბოკერიასთვის?

ისევ ვიმეორებ: ბუნებრივია, პოლიტიკური ამოცანა არის, „ევროპულმა საქართველომ“ შექმნას მთავრობა და ის იყოს წარმმართველი ძალა. მიგვაჩნია, რომ ჩვენთანაა ყველაზე მეტი გამოცდილება, ეკონომიკური და პოლიტიკური კრიზისიდან როგორ უნდა გამოვიყვანოთ ქვეყანა. ჩვენ პარტიაში ადამიანებმა იციან სახელმწიფოს მართვა… ბევრი, შეიძლება, სხვაგან ჩააგდო და კარგად მართოს ქვეყანა, რადგან მართვის მაღალი გამოცდილება აქვს, მაგრამ ოპოზიციაში ყოფნა ბევრს უჭირს, რადგან რთულია. ჩვენს პარტიას კი მართვის ამბიცია და რესურსი აქვს.

ვფიქრობ, უნდა დაველოდოთ, რას იზამს მამუკა ხაზარაძე, ჯერ კიდევ წინ აქვს „სკრუტინი“ [დეტალური შემოწმება, გამოცდა] — არა ის, რასაც პროკურატურა ახლა ეწევა, არამედ ღირებულებითი, — როგორ წარმოუდგენია ქვეყნის მოწყობა. ვიცნობდით, როგორც წარმატებულ ბიზნესმენს, რომელიც ვიღაცას მოსწონს, ვიღაცას არა, მაგრამ არ ვიცნობთ, როგორც პოლიტიკოსს. არ ვიცნობთ მის შეხედულებებს მთელ რიგ ფუნდამენტურ საკითხებზე: უმცირესობების დაცვის, ადამიანის უფლებების საკითხებზე, ეკონომიკურ თავისუფლებაზე, მემარცხენეობა-მემარჯვენეობაზე, ლიბერალიზმზე, დემოკრატიაზე და ა.შ. წინაა ეს თემები ჯერ და ბევრი მოთამაშე შეიძლება გამოჩნდეს… ამ ეტაპზე ერთადერთი ხაზი შეიძლება არსებობდეს: რაც შეიძლება მეტმა პარტიამ თქვას, რომ ივანიშვილს არ შეუქმნის უმრავლესობას.

დავუბრუნდეთ განსხვავებებს: თქვენსა და გიგა ბოკერიას შორის არსებობს რაიმე ძირეულ საკითხებზე შეხედულებებს შორის სხვაობები?

ჩვენ ისეთი პარტია ვართ, რომ შეუძლებელია განსხვავებები არ არსებობდეს. მაგრამ მთავარია, რომ ჩვენს პარტიაში არ არსებობს დაუძლეველი პრობლემები. ზოგადად, დაუძლეველი პრობლემები იმიტომ არის დაუძლეველი, რომ მას მოჰყება ხოლმე დაშორება. თუმცა ჩვენ არ ვფიქრობთ, რომ გვაქვს ისეთი დაუძლეველი პრობლემა, რომელმაც პარტიის რაიმე ერთიანობას შეიძლება შეუქმნას საფრთხე.

თუმცა თითქოს თქვენ სხვა მხარეს აღმოჩნდებით ხოლმე, ვიდრე პარტიის სხვა წევრები, თუნდაც ნიკა მელიას ამბავზე [შენიშვნა: ივნისის მოვლენების შემდეგ, როდესაც ენმ-ს ერთ-ერთ ლიდერ ნიკა მელიას ბრალი წაუყენეს, „ევროპული საქართველოს“ კიდევ ერთმა ლიდერმა, ოთო კახიძემ „პოლიტიკურად უპასუხისმგებლო“ უწოდა მელიას მოწოდებას პარლამენტის ეზოში „მშვიდობიანად შესვლის“ თაობაზე. ეს გიგი უგულავამ გააკრიტიკა და თქვა, რომ ამის დრო არ იყო, რაც კახიძემ აღიქვა როგორც უგულავას მხრიდან ნიკა მელიას, ენმ-ის პოზიციის, მხარდაჭერა. ბოლოს კი გიგა ბოკერიამ თქვა, რომ კახიძის მოსაზრებას იზიარებდა]

მე ვფიქრობ, რომ მე, მაგ და სხვა დანარჩენ საკითხებში, რამდენჯერაც ყოფილა, პარტიის უმრავლესობაში ვარ ხოლმე, როგორც წესი. ის, რომ ნაკლებად ვლაპარაკობ ამ თემებზე საჯაროდ, არ ნიშნავს, რომ უმცირესობაში ვარ და სადმე წასვლას ვაპირებ. ეგეც შექმნილი [ნარატივი] იყო, რომ „ნაციონალებისკენ“ მიჰყავს პარტია, ეს „სპინი“. ეს ისეთივე სისულელეა, როგორც ის, თითქოს „გიგა შეკრულია ქოცებთან“.

ანუ პარტიის წევრები თქვენი პოზიციებისკენ იხრებიან ხოლმე?

განსხვავებები არსებობს, ვიღაც აქეთკენაა, ვიღაც იქითკენ, მაგრამ ის, რომ მე მარტოსულივით ვიყო კუთხეში მიყენებული, ნამდვილად არაა ასე. გარწმუნებთ, რომ თუ რაიმე განსხვავებები არსებობს, აქამდე რაც ყოფილა, ძირითადად [უმრავლესობაში ვარ ხოლმე].

მათ შორის მელიას შემთხვევაში?

მელიას საქციელი, ბუნებრივია, შეიძლება არც მე მომეწონოს და ვიკამათო ამაზე, მაგრამ როცა ადამიანს ციხეში უშვებენ, წინა დღეს ყელზე არ უნდა დაადგე და წიხლი თავზე არ უნდა დააჭირო. ასე ვთვლი და მიმაჩნია, რაც პრაგმატულად სწორია, იდეალისტურადაც სწორია და პირიქით… ეგეთ საკითხებში არის დაუწერელი, კონვენციური [კანონი] — ადამიანს რომ იჭერენ, იმას თავზე არ უნდა დააფურთხო. წერტილი. ამ საკითხში, მინდა გითხრათ, აბსოლუტურ უმრავლესობაში ვიყავი.

არსებობს კულუარული ინფორმაცია, რომ ამ და სხვადასხვა საკითხზე სამსჯელოდ პოლიტსაბჭოს მოწვევა იგეგმება. შეგიძლიათ ეს დაგვიდასტუროთ? როდისთვისაა ჩანიშნული?

პოლიტსაბჭოზე ჩვენ ბევრი სხვა საკითხი გვაქვს განსახილველი და ჩემი აზრით, რაზეც ჩამოვყალიბდით, არის ის, რომ პირველ რიგში იმისთვის, რომ პარტიული მანქანა არჩევნებზე გადაეწყოს, პირველ რიგში შიდა კონკურენციის და წამახალისებელ ფორმულას, იმ წესებს დავამტკიცებთ, რომელიც ჩვენი პარტიისთვის იქნება სახელმძღვანელო, როგორ გავდივართ არჩევნებზე და როგორი იქნება შიდა კონკურენციის წესები. ესაა პირველი საკითხი. უკვე შევთანხმდით, რომ მომდევნო პოლიტსაბჭო ამას განიხილავს. პოლიტსაბჭოს სხდომა შეიძლება იყოს მომდევნო 2-3 კვირის განმავლობაში. სხვა საკითხები ჯერჯერობით დღის წესრიგში არ დგას…

„ნეტგაზეთის“ ინფორმაციით, თქვენი ერთ-ერთი თანაგუნდელი, ელენე ხოშტარია ტოვებს პარტიას. ის, მართალია, არ ადასტურებს ამ ინფორმაციას, თუმცა ბოლო დროს არ გამოჩენილა პარტიელებთან ერთად… შეგიძლიათ, თქვენ დაგვიდასტუროთ ან უარყოთ ეს ინფორმაცია?

ელენე ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე ახლო მეგობარია. მიუხედავად ამისა, თავს უფლებას ვერ მივცემ, მის ნაცვლად ვისაუბრო. პრობლემები გვაქვს და სამწუხაროდ თვალები არ უნდა დავხუჭოთ. ამით პრობლემები არ გვარდება. ჩვენ პარტიას გვაქვს ერთი მთავარი პრობლემა, რაზეც ღიად მინდა საუბარი: ჩვენ მაინც ზედმეტად ბიუროკრატიზირებული ხალხი ვართ იმის გამო, რომ ყველა, უმაღლესი ლიდერებიდან დაწყებული, რეგიონული თუ რაიონული ხელმძღვანელებით დასრულებული, ხელისუფლებაში ნამყოფი ადამიანია ყველა.

ამას თავის სიმძიმე და ტვირთი აქვს. არა იმ კუთხით, რასაც „ოცნება“ გაიძახის — „9 წელი“, — არამედ ერთგვარი შიდა თამაშის წესები, გადაწყვეტილების მიღება და ა.შ.. ჩვენი მთავარი პრობლემა ეს არის: ამ პარტიამ შეიძლება სამი ქვეყნის მთავრობა დააკომპლექტოს, მაგრამ ძალიან ბევრს — საკუთარ თავზეც ვამბობ — გვიჭირს ოპოზიციაში ყოფნა, ალღოს აღება დუღილის გრძნობისთვის…

ელენე ხოშტარია და გიგი უგულავა აქციაზე “არა რუსულ ფაშიზმს საქართველოში ფოტო: ნეტგაზეთი

მეორე მხრივ, მაქსიმალურად გვინდა და ერთ-ერთი გამოწვევაა ახალი გამოცდილების ადამიანების შემოერთება პარტიაში. ამ თვალსაზრისით მნიშვნელოვანი იყო ჩვენი და „თავისუფალი დემოკრატების“ კოალიცია, მაგრამ ამავე დროს, ვსაუბრობ სხვა ტიპის გამოცდილებაზე, რასაც ჰქვია „გრასრუთ“ გამოცდილება.

ამ კონტექსტში ვამბობ: ელენე განსხვავებული ადამიანია. ელენე არის ძალიან პერსპექტიული პოლიტიკოსი, ამავე დროს ის არის პოლიტიკური და სამოქალაქო აქტივისტი. ბუნებრივია, რომ მას, მიუხედავად იმისა, რომ თანამდებობაზე ნამუშევარი ადამიანია, ხშირად აქვს ეს უკმარობის განცდა, პრინციპში ცალკე მეც და ბევრ კოლეგას გვაქვს. და მე არ ვეგუები ამ პრობლემას. არ ვეგუები და ყველანაირად ვცდილობ, დავძლიოთ და ბევრი ადამიანი გრძნობს ამას. სხვა საკითხია შენ ამას მერე ებრძვი, ცდილობ გამოსწორებას თუ ეგუები. მე პირადად ვგრძნობ ამას.

ამიტომ ეს უკმარობის გრძნობა გროვდება, როდესაც მეტი გინდა, მეტი გინდა…

ამის გარდა რამე უთანხმოება ან უკმაყოფილება ხომ არ იყო?

არა, ამის გარდა მე ვერაფერზე ვილაპარაკებ, ალბათ დანარჩენზე ელენემ უნდა ილაპარაკოს. მაგრამ მგონი ეს არის პრობლემა. როდესაც პოლიტიკაში ვირჩევთ გზას, უნდა გვესმოდეს, რომ ბევრი პერსონალური წყენა იქნება, პერსონალური იმედგაცრუება იქნება, ბევრ ისეთ ადამიანთან შეიძლება მოგიწიოს ურთიერთობა, რომელთანაც ჩვეულებრივ ცხოვრებაში არც გექნებოდა ურთიერთობა იმიტომ, რომ არ მოგწონს.

მაგრამ უნდა გვესმოდეს, რომ პარტია არის ბევრი ძალიან განსხვავებული, ძალიან ამბიციური ადამიანის ერთობა, რომელიც ყოველთვის შეეცდება თავისი პოზიცია დაიცვას. ეს ბუნებრივი პროცესია. რაც უფრო დიდია ორგანიზმი, მით უფრო ეგრეა. მე რაზეც ვისაუბრე, სხვა არის — ყველას პრობლემა ესაა, ზედმეტი ბიუროკრატიზმი უნდა დავამსხვრიოთ ჩვენს თავში.

გიგა ბოკერიაც ასე ფიქრობს?

გიგასთან ინტერვიუ თქვენ ჩაწერეთ და… გიგაც, ბუნებრივია, ხედავს, დათოც [ბაქრაძე] ხედავს და ბევრი სხვაც ვხედავთ. სხვა არის ამ საკითხების მოგვარების თემები. მოგვარებას ზოგი ასე უყურებს, ზოგი ისე. მაგრამ ფაქტია, რომ ეს პრობლემა გვაქვს. სწორედ ეს პრობლემაა ერთ-ერთი მუხრუჭი რეიტინგის ზრდისა. ამიტომ, თუ რამე უნდა დავძლიოთ, ესაა, და არა პოპულისტური გაგებით — ელენე აბსოლუტურად არაპოპულისტია ბუნებით, მაგრამ ახერხებს იყოს ადამიანების გვერდით უფრო გულწრფელად, ხშირად, უფრო მაგრად, ვიდრე მაგალითად მე ვახერხებ ამას.

და მხოლოდ ეს არის მისი გადაწყვეტილების მიზეზი?

არა, მე არანაირ გადაწყვეტილებაზე ვერ ვილაპარაკებ, ეს არაეთიკურიც იქნება. თუ რამე, ეს ადამიანი თავად ისაუბრებს. მე ვსაუბრობ პარტიის პრობლემებზე და სად არის აქ ელენე. ჩემთვის ის არის კარგი მაგალითი, როგორი უნდა იყოს ოპოზიციონერი პოლიტიკოსი. ის არასდროს არის პოპულისტი, არ გადადის პრინციპებს და ამავე დროს, არ გააჩნია ხელოვნური აკვიატებები და შეუძლია ადამიანებთან ისაუბროს.

ვინმე სხვანაირად ფიქრობს პარტიაში?

როგორ გითხრათ, ბევრი ადამიანის პარტიაა. ბევრი შეიძლება სხვადასხვანაირად ფიქრობდეს, ამაზე არ არის საუბარი… მე მაგალითად მინდა, ბევრი ასეთი განწყობის ადამიანი იყოს, რომელიც ამ ჩვენი ბიუროკრატიის დაძლევაში დაგვეხმარებოდა უფრო მეტად. ზოგადად, ბუნებრივია, ქართულ პოლიტიკაში რაც მეტი ასეთი ადამიანი იქნება, მით უფრო ჯანსაღი იქნება ქართული პოლიტიკა და ვიცი, ის არასდროს არ გადაუხვევს, ძალაუფლება თავში არ აუვარდება და ა.შ..

წეღან ახსენეთ, რომ მე რომ ენმ-სკენ ვიხრები, ეგ ნარატივიც წახალისებული იყოო…

მე ტოლობის ნიშანს „ქართულ ოცნებას“ და „ნაციონალურ მოძრაობას“ შორის არასდროს არ დავსვამ. ჯერ ეს ერთი, ვერც დავსვამ, რადგან მისი უმნიშვნელოვანესი ნაწილი ვიყავი მე ხელისუფლებაში ყოფნისას და ბუნებრივია, მიღწევებსა და ჩავარდნებსაც თანაბრად ვიზიარებ. მეორე საკითხია, დღეს ბევრი განსხვავება გვაქვს, „ნაციონალური მოძრაობა“ სხვა ტემპერამენტის პარტიაა, ჩვენ სხვა.

„ნაციონალური მოძრაობა“ ხშირად პოპულიზმს დასაშვებ ხერხად მიიჩნევს, იგივე ბანკებზე, მიგრანტებზე მისი პოზიცია. ჩვენ ამ გაგებით ვართ მემარჯვენე-ლიბერალური პარტია, გაცილებით უფრო მწყობრად ერთგული ღირებულებებისა. ისევ ვიმეორებ, მე პრაგმატულად მიმაჩნია, რომ იდეების და ღირებულებების ერთგული ვიყოთ და მინიმუმზე დავიდეს სიტუაციური კომპრომისები ღირებულებების ხარჯზე. მაგრამ ღირებულებების რანგში არ უნდა ავიყვანოთ ის საკითხები, რაც ამ რანგის არ არის.

ანუ ენმ-ის დაშლის შემდეგ არაფერი შეცვლილა — „ევროპულ საქართველოში“ უფრო კომფორტულად გრძნობთ თავს, ვიდრე ენმ-ში?

რას ნიშნავს „უფრო კომფორტულად ვგრძნობ თავს“… ჩვენ რაც გამოვეყავით, რთული პერიოდი გავიარეთ. სამწუხაროდ, პარტიის გაყოფა ლანძღვის და იმ ყველაფრის თანხლებით, მტივნეული და მძიმე იყო ადამიანურად, იმიტომ, რომ ჩვენ ვსაუბრობთ ბევრ ადამიანზე აქეთაც და იქითაც, რომელსაც პერსონალური ურთიერთობები ჰქონდა ამდენი წლის განმავლობაში. ამიტომ ეს რთული პროცესი იყო. მაგრამ რახან შედგა, შემდგარი ფაქტია. ჩვენ ჩვენი გზა გვაქვს. მეტსაც გეტყვით: თუ მაინცდამაინც ისტორიული პარალელებით გავამყარებთ, ამ გადმოსახედიდან ვფიქრობ, და. სხვათა შორის, ზურაბ ჟვანიას ბევრი თანაგუნდელი მეთანხმება, რომ 2003-ში გადაწყვეტილება, ჟვანია-დემოკრატებმა რომ ენმ-სთან შერწყმის მიიღეს, არასწორი იყო.

იმიტომ, რომ ის გუნდური განსხვავებები მაშინაც არსებობდა, რამაც კულუარებში გადაინაცვლა, მახინჯი ფორმა მიიღო და პოლიტიკა მოკვდა. მაშინ ჯობდა, გამარჯვებულ მხარეს ყოფილიყო პოლიტიკური მრავალფეროვნება. არადა მაშინ რევოლუციის მხარე გამარჯვებული იყო, 70%-მდე, და იქით დამარცხებული, მარგინალიზებული პარტიები, რომლებსაც წელში გამართვისთვის ბევრი დრო დასჭირდებოდა.

ამიტომ პრინციპულად მნიშვნელოვანი იყო, საზოგადოებისთვის პოლიტიკური მრავალფეროვნება გამარჯვებულ მხარედ დაგვეტოვებინა. ეს კონტროლისა და ბალანსის სისტემას უფრო შეუწყობდა ხელს. არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ დიდი იქნებოდა და ვინ მცირე, აქ პოლიტიკური ცხოვრების აუცილებლობაზეა საუბარი. როცა პოლიტიკური ცხოვრება კვდება, მაშინ იწყება… ამას ამ გადმოსახედიდან ვიძახი.

მაგრამ სწორი ნაბიჯი იყო 2017-ში ენმ-სგან გამოყოფა?

ეს სხვა ხაზი იყო. გაყოფა იგივე ხაზით კი არ მომხდარა. ახლა, ჟვანიას პარტიაში, მაგალითად, არასოდეს ვყოფილვარ, არც გიგა, არც დათო ბაქრაძე და არც კაკო ბობოხიძე და ა.შ.. აქ ლაპარაკია იმაზე, რომ ხელისუფლებაში მყოფი „ნაციონალური მოძრაობა“, მას შემდეგ, რაც ჟვანიას და სააკაშვილის პარტიები გაერთიანდა, ერთ დიდ კონგლომერატად ჩამოყალიბდა, რომელსაც თავის მხრივ დაემატა ხელისუფლების დროს მოსული ბევრი ადამიანი…

2013-ის შემდეგ ოპოზიციაში ამ განსხვავებებმა იჩინა თავი. მე ერთ რამეს განვიცდი: მე რომ ციხეში არ ვყოფილიყავი და გარეთ ვყოფილიყავი, გაყოფა კი ალბათ მაინც ყველა ვარიანტში მოხდებოდა, მაგრამ გაცილებით უმტკივნეულო, და გაცილებით უფრო ადამიანური და ცივილური იქნებოდა, ვიდრე იყო. გახსოვთ, ალბათ, რაც მოხდა, შორს იყო ცივილიზებული გაყრისგან.

გიგი უგულავა, დავით ბაქრაძე და გიგა ბოკერია ენმ-ის ძველ ოფისთან. 2017 წლის 12 იანვარი. ამ დღეს დატოვა „ნაციონალური მოძრაობა“ პარტიის ლიდერების იმ ნაწილმა , რომელიც ახლა „ევროპულ საქართველოში“ ერთიანდება. ფოტო: ლუკა პერტაია/ნეტგაზეთი

მაგრამ რაც მოხდა, მოხდა. დღეს უნდა გვესმოდეს, რომ პერსონალური ტკივილები უკან უნდა მოვიტოვოთ. პერსონალური შეურაცხყოფები, მათ შორის ზღვარგადასული, ერთმანეთს უნდა [ვაპატიოთ], გავიდეთ ამ დისკურსიდან. იმიტომ, რომ გამოწვევა, რის წინაშეც ჩვენ ვართ, ძალიან მძიმეა. ისე არ არის, რომ ივანიშვილი დამთავრებულია და 2020-ში ასე მარტივად მოხდება ყველაფერი. მარტივად ვერ გავისტუმრებთ და არანაირი გარანტია იმისა არ არის, რომ 2030-მდე წურბელასავით არ იქნება. გამოწვევები დიდია და ვფიქრობ, ჩვენ გვაქვს იმის რესურსი, პოლიტიკური განსხვავებები ერთმანეთს ვანახოთ, რაც საზოგადოებას სჭირდება. ამავე დროს, ერთმანეთის მიმართ მეტი პატივისცემა გვქონდეს. იმიტომ, რომ ივანიშვილის ხელისუფლებიდან გაშვება არის ყველა პროდასავლური პარტიის ამოცანა.

ახლა რაც თქვით, 2017-ში ჩემი გარეთ ყოფნის შემთხვევაში ნაკლებად მტკივნეული იქნებოდა გაყრაო; იმის გათვალისწინებით, რომ, — რაზეც უკვე ვისაუბრეთ — პოზიციების სხვა მხარეს აღმოჩნდებით ხოლმე, იგივე მელიას ამბავში, და შიდა პარტიული დისკუსიების გათვალისწინებით, ხომ არ უნდა ველოდოთ, რომ თქვენ „ევროპული საქართველო“ დატოვოთ?

მე? რატომ? თუ ადამიანს გამარჯობას ვეუბნები, ვუღიმი და ცივილიზებულ საუბარს ვახერხებ, ამის გამო შეიძლება პარტია დავტოვო. რატომ? პირდაპირ გეტყვით, რომ მსგავსი რამ ფიქრადაც არ მქონია არცერთ ეტაპზე. მე უფრო მაინტერესებს, რატომ ჩნდება ეს კითხვა.

რაზეც ვილაპარაკეთ [უთანხმოებებზე], აქედან გამომდინარე…

ის, რომ მე, ადამიანი რომ ქუჩაში შემხვდება, იმას გადავკოცნი, მოვიკითხავ, როგორ ხარ, რას შვები, ამის გამო?

2018 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების დროს ევროპის ერთ-ერთი ქალაქში როდესაც მიხეილ სააკაშვილს შეხვდით, შემდეგ სააკაშვილმა თქვა, მივხვდით, რომ ერთი ოჯახი ვართო; ამის შემდეგ გიგა ბოკერიას, ერთი შეხედვით მკაცრი განცხადება მოჰყვა, ეს არ არის იმის მანიშნებელი, უკან არ ვბრუნდებითო. თითქოს მაშინაც სხვა მხარეს აღმოჩნდით.

ჩვენ ერთი ოჯახი ვიყავით, კი.

საბოლოოდ ვართო, ასე თქვა სააკაშვილმა…

ოჯახი ვიყავით, მაგრამ ოჯახშიც დაშორება ხდება ჩვეულებრივად და ცივილიზაციის ნიშანია, თუ დავშორდებით ერთმანეთს ცივილიზებულად. სამწუხაროდ, არ შეუწყო მიშამ ამას ხელი, პირადად. ის იყო ლიდერი და მას მეტი მოეთხოვებოდა.

მაგრამ ისევ ვიმეორებ: ეს არის ტკივილები, რაც წარსულში უნდა დავტოვოთ. აბსოლუტურად სხვა ამოცანები გვიდგას. ოჯახად პარტიის მოხსენიება არასწორია, იქ კონტექსტიც სხვა იყო. ის იყო, რომ ერთი პოლიტიკური ოჯახი ვართ EPP-ის [ევროპის სახალხო პარტია] თვალსაზრისით და EPP-ის სამიტზე ვიყავით; საერთოდ, ისევ ვიმეორებ: ადამიანს რომ ხელს ჩამოართმევ და ადამიანურად გაუღიმებ, ერთმანეთს მოიკითხავთ, ერთმანეთს ტალახს არ ესვრით, ამაში ცუდი რა არის?

ჩემთვის ერთი რამეა ფუნდამენტურად მიუღებელი: პერსონალურად და პოლიტიკურადაც — არასდროს დაგავალდებულებთ, სხვა ადამიანი გძულდეთ ისე, როგორც მძულს მე. თუ ოდნავ მაინც თქვენს სიძულვილში ცოტა მაინც ჩამოგრჩით, მოღალატეს არ დაგიძახებთ.

გიგა ბოკერიას გულისხმობთ?

არ ვგულისხმობ გიგას, გიგას რატომ ვგულისხმობ. რა შუაშია. ვგულისხმობ ზოგადად დამოკიდებულებას. არ მაქვს ასეთი დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ, რომ ბარომეტრი იყოს ჩემთვის სიძულვილი. არა, მე ვცდილობ, რომ მაქსიმალურად საერთო ენა გამოვნახო, მათ შორის განსაკუთრებით იმ ადამიანებთან, რომლებთანაც, მათ შორის, საქმიანი ურთიერთობის ბევრი წელი მაკავშირებს.

მეორე მხრივ, მე ვარ ავტორი ყველაზე შეურაცხმყოფელი სიტყვებისა, მათ შორის მიშას მიმართ — ჯართი შერჩა ისტორიას – მეთქი. მე ეგეთი ბუნების ადამიანი ვარ — როცა რამეზე გავბრაზდები, და მაშინ მიშაზე ძალიან გაბრაზებული ვიყავი, იმიტომ, რომ არასწორად მოიქცა, მოექცა იმ ხალხს, ვინც აქ იყო დარჩენილი და ებრძოდა.

მაშინ, სხვათა შორის, ფორმალურად არჩევანი დავუტოვე: ანტიკვარი ხარ, ან ჯართი მეთქი. როგორც იყო, იყო. ცოტა მჭახე კი იყო. მაგრამ როცა მოღალატეს დაგიძახებენ… მოღალატე პოლიტიკური ბრალდებაა და ჯართი მეტაფორა…

მიხეილ სააკაშვილი და გიგი უგულავა ჰელსინკიში შეხვედრის შემდეგ. 08.11.2018. სქრინი რუსთავი2-ის კადრებიდან

მოკლედ, მწარე სიტყვები არ დავიშურეთ ერთმანეთისთვის — კიდევ ვიმეორებ, ჩემი ნაკლებად მწარე იყო — მაგრამ ამასაც აღარ აქვს მნიშვნელობა. მნიშვნელობა აქვს იმას, რომ ივანიშვილი უნდა წავიდეს, კრიზისის გარეშე. ჩემი დამოკიდებულება მიშა სააკაშვილის მიმართ არის ის, რომ ის რომელი ქვეყნის მოქალაქეც უნდა გახდეს, საბოლოო ჯამში მაინც საქართველოს მოქალაქეობა ეკუთვნის. მას უნდა ჰქონდეს თავის ქვეყანაში ჩამოსვლის და პოლიტიკური საქმიანობის უფლება. ხალხი მას აირჩევს, არ აირჩევს, თუ რა დოზით აირჩევს, სხვა საკითხია, მაგრამ პოლიტიკური საქმიანობის უფლება მას უნდა ჰქონდეს. და ეს სირაქლემას პოზიცია, როგორც „ოცნება“ იძახის, რომ ის არ არის ჩვენი მოქალაქეო, არასწორია, რადგან ყველანი ვხედავთ, რომ პოლიტიკაში მონაწილეობს.

„ოცნებას“ თავი დავანებოთ, პრაგმატულად ვუყურებ: უნდა ჰქონდეს ამის უფლება და დანარჩენი უკვე ხალხის გადასაწყვეტია. მეტსაც გეტყვით: ივანიშვილმა მეტწილად თავად შეუწყო, იძულებით და გაძევებით, მიშას ოდისევსად ქცევას ხელი. ეს არის კლასიკური გაგებით ოდისეა და ყველამ ვიცით, რომ ეს მთავრდება ოდისევსის სახლში დაბრუნებით. აქ რომ ყოფილიყო, მიშას უფრო გაუჭირდებოდა იმიტომ, რომ ძალიან ბევრი ადამიანია, რომელსაც მისი აბსოლუტური მიუღებლობა აქვს; ბევრ საკითხს ისე უყურებს, შეცდომაზე ვერ ამბობს, რომ შეცდომა იყო; ხან ასე ამბობს, ხან ისე. ეს ყველაფერი პრობლემაა, რომელიც ამომრჩეველმა უნდა გადაწყვიტოს. ის, რომ მას არ ჰქონდეს უფლება და არ არსებობს, არასწორი დამოკიდებულებაა.

შეიძლება, ცხოვრებამ გადაგვყაროს და ნებისმიერ კონფიგურაციაში მოვხვდეთ, მაგრამ მე ერთი რამე ვიცი: პარტიულ სუბორდინაციაში მე მასთან არ აღმოვჩნდები. მე მასთან მიმუშავია, ბევრი წინააღმდეგობაც მქონია, ბევრ რამეზე მიჩხუბია, მათ შორის მაშინ, როცა მასთან ჩხუბს ვერავინ ბედავდა. მაგრამ მე პარტიულ ურთიერთობაში, პარტიულ სუბორდინაციაში არ შევალ და ერთ პარტიაში არ ვიქნები არასდროს. ეს ნამდვილად და ცალსახად ვიცი. სხვა ტიპის ურთიერთობას რაც შეეხება, ცხოვრება ძალიან გრძელია და ბევრი რამე შეიძლება მოხდეს. ამავე დროს, ნათლად ვხედავ საზოგადოების დიდი ნაწილის მიუღებლობას მის მიმართ და სამწუხაროდ ის არაფერს აკეთებს იმისთვის, რომ ეს ნაწილი გაალღოს.

მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ვიძინებდე და ვიღვიძებდე სააკაშვილის ლანძღვასა და კრიტიკაში. ისიც კარგად მესმის, რომ ბევრი ადამიანი უბრალოდ გვერდიდან რომ უყურებს, განსხვავებებს კი არ ხედავს, ხედავს, ერთმანეთში ადამიანური წყენა გაქვთო და ეს ამომრჩევლის დემოტივაციას იწვევს…


გარეკანის ფოტოზე: გიგი უგულავა „ევროპული საქართველოს“ ოფისში, მისი და გიგა ბოკერიას ფოტოს ფონზე. ფოტო: ლუკა პერტაია/ნეტგაზეთი. 30.08.2019


ამავე თემაზე:

უთანხმოება არ არის იმ მასშტაბის, საფრთხე შეუქმნას პარტიის ერთიანობას – ინტერვიუ ბოკერიასთან

 

მასალების გადაბეჭდვის წესი