„ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის“ ერთ-ერთი წევრი, პარლამენტარი რომან გოცირიძე აცხადებს, რომ ყოველთვის ყველამ იცოდა, „რუსთავი 2“ ირაკლი ოქრუაშვილის იყო და ბიზნესმენი ქიბარ ხალვაში მხოლოდ ნომინალური, ფიქტიური მესაკუთრე იყო [ამას ოქრუაშვილი რამდენიმე წელია, საჯაროდ ამბობს, ხალვაში კი ინფორმაციას უარყოფს].
გოცირიძე ასევე ამბობს, რომ „იმ დროშიც და ხელისუფლებაშიც იყო ხარვეზები და მედიასთან დაკავშირებით არასწორი პოლიტიკა, რომელმაც თავი დღეს იჩინა“. გრძნობს თუ არა ის, როგორც მაშინდელი მმართველი გუნდის წევრი, პასუხისმგებლობას ამის გამო? რაში გამოიხატება ეს პასუხისმგებლობა?
რომან გოცირიძე პირდაპირ არ პასუხობს კითხვას, მისი აზრით, სამართლიანი იქნება თუ არა, რომ არხი ირაკლი ოქრუაშვილს გადაუფორმდეს, იმის გათვალისწინებით, რომ არხზე პრეტენზიები დამფუძნებლებს, დავით დვალსა და ჯარჯი აქიმიძესაც აქვთ;
„რუსთავი 2“ არასოდეს არ ყოფილა ქიბარ ხალვაშის საკუთრება. ის, რომ ქიბარ ხალვაში არ იყო „რუსთავი 2“-ის მესაკუთრე, ეს ძალიან კარგად იციან დავით დვალმა და ჯარჯი აქიმიძემ. ჰკითხეთ და გეტყვიან, რომ ქიბარ ხალვაში მესაკუთრე არ იყო. ძალიან კარგად იციან, მათი წილების გამოსყიდვა ვისი ფულებით მოხდა. ისიც კარგად იციან, რომ „რუსთავი 2“-ის გამოსყიდვის პროცესში მაშინდელ ხელისუფლებას ბიძინა ივანიშვილი დაეხმარა, რომელიც იმ დროს ბადრი პატარკაციშვილის მოწინააღმდეგე იყო და არ აწყობდა. ეს ყველაფერი იცოდა ეროსი კიწმარიშვილმა, „რუსთავი 2“ის წილის დათმობების პროცესი, მათ შორის ივანიშვილის როლი ამ პროცესში“, – პირველი არხის თანახმად, ასე განაცხადა რომან გოცირიძემ 19 ივლისს ჟურნალისტებთან საუბრისას.
„ნეტგაზეთი“ დაუკავშირდა გოცირიძეს, რომელმაც გვითხრა, რომ აღნიშნული კომენტარი მართლაც მას ეკუთვნის. ჩვენ მას დამატებითი კითხვები დავუსვით:
„პირველი, არსებობს ხელმოწერილი კონტრაქტი, რომელსაც ქიბარ ხალვაში არ აღიარებს, მაგრამ აღიარებს რამდენიმე საერთაშორისო ექსპერტი. რატომ უნდა შევიტანოთ ეჭვი საფრანგეთის ექსპერტიზის დასკვნაში? მეორე, ქიბარ ხალვაშისთვის რ2-ის გადაფორმების ისტორია ძალიან ბევრს სმენია. ძალიან ბევრმა ისიც იცის, თუ რა წყაროებით და რა რესურსებით ხდებოდა მისი შენება.
ბიძინა ივანიშვილს გულისხმობთ?
ყოველ შემთხვევაში, ასე ამბობდა ეროსი კიწმარიშვილი.
კიწმარიშვილი ამბობდა, რომ?..
ეროსი კიწმარიშვილი ამბობდა, რომ რესურსები, რითაც „რუსთავი 2“ იქნა გამოსყიდული მესაკუთრეებისგან, იყო ბიძინა ივანიშვილისგან [მიღებული]. ყოველ შემთხვევაში, „რუსთავი 2“ რომ არ იყო ქიბარ ხალვაშის, ეს ბევრმა იცოდა ყოველთვის.
უნდა გკითხოთ დავით დვალსა და ჯარჯი აქიმიძეზეც…
ამ დეტალებში არ შევალ…
„იმ დროშიც და ხელისუფლებაშიც იყო ხარვეზები და მედიასთან დაკავშირებით არასწორი პოლიტიკა, რომელმაც თავი დღეს იჩინა“, — განაცხადეთ თქვენ. რა შეცდომებს გულისხმობთ?
თავისთავად ის ფაქტი, რომ ქიბარ ხალვაში ნომინალური ფიგურა იყო და წარმოადგენდა, ფაქტობრივად, ოქრუაშვილის „პადსტავნოი“ პირს, რასაც ახლა ოქრუაშვილიც ადასტურებს, ბუნებრივია, რომ ყველაზე დიდი მედიასაშუალების ფლობა არარეალური პირის მიერ არ იყო დადებითი მოვლენა. მაგრამ დღეს ეს უკვე არის ისტორია, ასე ვთქვათ.
თქვენ სხვა ნაწილში ვერ ხედავთ [ენმ-ის ხელისუფლებისეულ „არასწორ პოლიტიკას“] მედიის მიმართ?..
მოდით, ვთქვათ, ეს არის ისტორია. მაგრამ ის, რომ ოპოზიციონერს ეუბნებიან, „საიდან გქონდა 7 მილიონი ამ ტელევიზიის შესასყიდად“ და სხვა მიმართულებით გადაჰყავთ აქცენტები, აბსოლუტურად არაფერს არ ნიშნავს იმ მთავარ საკითხთან დაკავშირებით, რომ ტელევიზია არის მისი. ტელევიზიის საყიდლად წყარო რა იყო, ეს არსებითაც არ ცვლის ფაქტს, რომ ადამიანი ადასტურებს, რომ ტელევიზია იყო მისი.
სხვა ნაწილში ვერ ხედავთ მედიასთან დაკავშირებით [პრობლემებს]?
ეს უკვე არ არის მთავარი. ოქრუაშვილის წინააღმდეგ არგუმენტად იყენებენ იმას, საიდან გქონდა ფულიო. საიდანაც არ უნდა ჰქონოდა, ლეგალური თუ არალეგალური, ეს არ ცვლის ფაქტს, რომ ის იყო მეპატრონე. და ეს არის დღეს მნიშვნელოვანი და არა ფულის წარმომავლობა.
გასაგებია ეს ნაწილი. მე გეკითხებით ამ ნაწილის გარდა სხვა შემთხვევებზე.
ამ ნაწილის გარდა მე არ ვსაუბრობ, არ ვიცი.
სხვა ნაწილში, მაგალითად, „იმედთან“ დაკავშირებით [არ ხედავთ პრობლემას]?
30 წლის განმავლობაში მთელ მედიაპოლიტიკას ვერ შევაფასებ, ბუნებრივია. შევარდნაძის შეჭრიდან დაწყებული „რუსთავი 2“-ში და თუნდაც „იმედში“ შესვლა იყო არასწორი, მაგრამ … საქართველოში 30-წლიანი მედიაშეცდომების ანალიზი წაგვიყვანდა ძალიან შორს. ეს ყველაფერი დღევანდელი ხელისუფლებას სჭირდება თავისი ამჟამინდელი ყველაზე დიდი და გაუგონარი ქმედების გასამართლებლად…
ამ ხელისუფლების ნაწილში თქვენ არ გეკითხებით, თქვენ არ ხართ კითხვის ადრესატი, თქვენ გკითხავთ ენმ-ის [მმართველობის] პერიოდზე…
[ამ ყველაფრის] რაღაც ფორმით გახსენება არის მეთოდი დღეს ჩადენილი უსამართლობის გასამართლებლად… დამოუკიდებლობიდან მოყოლებული მედიასთან დაკავშირებით იმდენი პერიპეტიები იყო, რომ მისი ჩამოთვლა, რამე ფორმით გახსენება ემსახურება ერთ მიზანს — რომ [გამართლდეს, რომ] მოხდა არნახული დაყაჩაღება „რუსთავი 2“-ისა…
რამდენიმე წლის შემდეგ, თუკი „ქართული ოცნება“ აღარ იქნება ხელისუფლებაში, ვინმემ რომ მათ დაუსვას ახლანდელ მდგომარეობაზე კითხვა, ეგ კითხვა აღარ იქნება რელევანტური?
როდესაც ქვეყანაში იქნება სამართლიანი სასამართლო, სამართლიანი სასამართლოს პირობებში განმტკიცდება ყველა ის უკანონო ქმედება, რასაც „რუსთავი 2“-ის წინააღმდეგ ჩადიოდა ეს ხელისუფლება… უკვე ახალი გარემოებაც გაჩნდა, რომ ადამიანს აქვს ოფიციალურად ხელმოწერილი წერილი, რომელიც ადასტურებს მის საკუთრების უფლებას „რუსთავი 2“-ზე და ამბობს, რომ ქიბარ ხალვაში არის ე.წ „პადსტავნოი პირი“, რომელსაც ვერაფერი აბათილებს, გარდა იმისა, რომ ხალვაში ამბობს, ხელმოწერა მისი არაა. ეგრე, ყველა ხელმოწერაზე შეიძლება იუაროს. ამის დადასტურების გზები არსებობს და ამ გზის პირველი ნაბიჯი არის ავთენტურობის დამტკიცება.
გასაგებია, თუმცა ამ აქტორების გარდა არიან დავით დვალი და ჯარჯი აქიმიძე, რომლებიც ამბობენ, რომ მათაც წაართვეს წილები…
მაგათ, რა თქმა უნდა, თავიანთი პრეტენზია ექნებათ, პირველ რიგში, ქიბარ ხალვაშთან. მათაც, როგორც ჩანს, წინასწარი მოლაპარაკება ჰქონდათ, თუ როგორ მოხდებოდა წილების გადანაწილება…
ვისთან?
…დღეს ამ ეტაპზე არ ჩანს, და ღრმად დარწმუნებული, რომ ჩვენ მომავალი დავების მომსწრენი გავხდებით… მაგრამ რეალურად, ქიბარ ხალვაშის მიერ თუნდაც დათმობა მათთვის საკუთარი წილისა არ ხსნის იმ ფაქტს, რომ ქიბარ ხალვაში არ არის მესაკუთრე და ოქრუაშვილის უფლება თუ დამტკიცდება საკუთრებაზე, ბუნებრივია, მის მიერ დათმობილი წილი არ იქნება კანონიერი.
და ოქრუაშვილს თუ დაუმტკიცდა, ეს სამართლიანი გადაწყვეტილება იქნება?
ჩვენ ვხედავთ, რომ იწყება ახალი პროცესი…
თუ ოქრუაშვილს დაუმტკიცდა, ეს სამართლიანი გადაწყვეტილება იქნება-მეთქი? ამას გეკითხებით.
არა, ეს უკვე სხვა საკითხია. ახლა დავა არის ოქრუაშვილსა და ქიბარ ხალვაშს შორის. ეს გადაწყვეტილება იქნება სამართლიანი თუ არასამართლიანი, დღეს ამ ეტაპზე ამაზე მსჯელობა ზედმეტია. ეს ამ ორ ადამიანს შორის დავა გახდა ცნობილი…
რახან თქვენი პარტია იყო მმართველი გუნდი, მედიის მიმართ „არასწორ პოლიტიკაზე“ როდესაც ლაპარაკობთ, თქვენ პასუხისმგებლობას გრძნობთ თუ არა ამ არასწორი პოლიტიკის გამო?
ბევრი რამ შემდეგ გახდა ცნობილი. და დღემდე ძალიან ბევრი რამ ასევე არის გაურკვეველი და დროთა განმავლობაში ყველაფერი თავის ადგილას დადგება, მით უმეტეს, დღევანდელი ხელისუფლების არასწორი ინტერპრეტაციები. მაგრამ იმ დროს ჩადენილი შეცდომები არის სახეზე. მაგრამ ამ შემთხვევაში ყველა ქმედებას ჰყავს საკუთარი პასუხისმგებელი პირი და მე, როგორც იმდროინდელი დეპუტატი და ეროვნული ბანკის პრეზიდენტი…
მე არ გეკითხებით პერსონალურ პასუხისმგებლობაზე, გეკითხებით პოლიტიკურ პასუხისმგებლობაზე…
… ზოგადად, როგორც პოლიტიკური გუნდის ნაწილი, პოლიტიკურ პასუხისმგებლობას ყველა, ბუნებრივია, უნდა გრძნობდეს იმ შეცდომებზე, რაც…
„უნდა გრძნობდეს“ თუ გრძნობთ?
რა თქმა უნდა, უნდა გრძნობდეს, მე ასე ვიტყოდი. მე არ ვიყავი აქტიურად ჩართული…
გუნდის მხრიდან ამ პასუხისმგებლობის შეგრძნება რაში გამოიხატება?
პოლიტიკური პასუხისმგებლობის შეგრძნება გამოიხატება იმაში, რომ შეცდომები უნდა შეაფასოს ჩვენმა ამომრჩეველმა და ამომრჩეველმა მაშინ [2012 წელს] ეს შეაფასა და ხელისუფლება დათმო „ნაციონალურმა მოძრაობამ“. პოლიტიკური პასუხისმგებლობა სხვა არაფერია, თუ არა ამომრჩეველთან ნდობის დაკარგვა. პოლიტიკური პასუხისმგებლობა ნიშნავს ან თანამდებობის დატოვებას, ან რეიტინგის დაქვეითებას, ან ამომრჩეველი როდესაც გაქცევს ზურგს.
როდესაც ვამბობთ გახარიასთან მიმართებით, რომ მან პოლიტიკური პასუხისმგებლობა უნდა აიღოს… რომ ვამბობდით, რომ ის უნდა გადადგეს, ეს იმას ნიშნავს, რომ ის პოლიტიკური ფიგურა არ უნდა იყოს. მაგრამ პოლიტიკური პასუხისმგებლობის მოთხოვნიდან გადავიდა სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობის მოთხოვნაში. როდესაც აღმოჩნდა, რომ უფრო მეტი შეცდომა დაუშვა, ვიდრე პოლიტიკური პასუხისმგებლობით შეიძლებოდა დაკისრებოდა.
ამიტომ, პოლიტიკური პასუხისმგებლობა ყოველთვის ნიშნავს პოლიტიკოსის ელექტორალური წონის ან ელექტორალური პრეტენზიების შემცირებას“.
სტრასბურგის სასამართლოს 18 ივლისის გადაწყვეტილების შემდეგ „რუსთავი 2“-ის მფლობელი გახდა ქიბარ ხალვაში, რომელიც არხის მფლობელი 2004-2006 წლებშიც იყო. თუმცა თავდაცვის ყოფილი მინისტრი ირაკლი ოქრუაშვილი ამბობს, რომ აქვს დოკუმენტი, რომლითაც დასტურდება, რომ „რუსთავი 2“-ზე საკუთრების უფლება იმ დროს სინამდვილეში მას, ირაკლი ოქრუაშვილს ეკუთვნოდა და არა ხალვაშს, რომელიც ნომინალური პირი იყო. ხალვაში ამ დოკუმენტს ყალბს უწოდებს.
ირაკლი ოქრუაშვილმა „რუსთავი 2“-თან დაკავშირებით თბილისის საქალაქო სასამართლოში სარჩელი შეიტანა და ტელეკომპანიის ქონებისა და წილების დაყადაღებას ითხოვს.
ტელეკომპანია “რუსთავი 2-ის” ირგვლივ დაარსების დღიდან დავები არ წყდება. 1994 წლიდან დღემდე, ტელეკომპანიის მეწილეები 20-ზე მეტჯერ შეიცვალნენ. ამჟამად არხზე პრეტენზიას აცხადებენ მისი დამფუძნებლები, დავით დვალი და ჯარჯი აქიმიძე, რომელთაც საჩივარი აქვთ პროკურატურაში შეტანილი.
გირჩევთ, გაეცნოთ:
1994-დან დღემდე რ2-ის მეწილეები 20-ზე მეტჯერ შეიცვალნენ [ქრონოლოგია]
არ მინდა რუსთავი 2 ისე დამიბრუნდეს, კითხვის ნიშანი დარჩეს – ინტერვიუ დავით დვალთან
