მინდა შეგახსენოთ ის ბრალდებები, რაც “ნაციონალური მოძრაობის” მიერ ფორმირებული ხელისუფლების მისამართით ბოლო დროს ისმის: წამება, სისტემური დანაშაული და ა.შ. რატომ უნდა მისცეს ამომრჩეველმა ამ ფონზე ხმა “ნაციონალური მოძრაობის” კანდიდატს, შეგიძლიათ დაასახელოთ ის მიზეზი, რის გამოც ამომრჩევლებმა 27 ოქტომბერს მე-5 ნომერი უნდა შემოხაზონ?
რამდენიმე მიზეზი შემიძლია გითხრათ: პირველი მიზეზი არის თვითონ ამ საპრეზიდენტო არჩევნების ამოცანა, რომელიც არ არის ხელისუფლების შეცვლა. ამ არჩევნების შედეგის მიუხედავად დარჩება მთავრობაც, პრემიერიც და უმრავლესობაც. ეს არჩევნები განსაზღვრავს, იქნება თუ არა ყველა პოლიტიკური თანამდებობა ისევ ერთი პოლიტიკური ძალის ხელში, როგორც ეს ხშირად ხდებოდა ხოლმე საქართველოში. ჩვენ გვახსოვს წასულიდან, მათ შორის “ნაციონალური მოძრაობის” მაგალითიდანაც, რომ როდესაც ერთი ძალა აკონტროლებს ყველა თანამდებობას, ამ დროს მთავრობა იწყებს შეცდომების დაშვებას, რაც ქვეყნისთვის ცუდია. ასე რომ, ამ არჩევნების ამოცანიდან გამომდინარე, ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ყველა თანამდებობა არ იყოს ერთი ძალის ხელში და პრეზიდენტი წარმოადგენდეს იმ ძალას, რომელსაც შეუძლია მთავრობის გაკონტროლება და, კარგი გაგებით, ხელისუფლების იძულება, რომ მან შეასრულოს საარჩევნო დაპირებები, რაც სჭირდება ხალხს.
რატომ ფიქრობთ, რომ ასეთი ძალა მხოლოდ “ნაციონალური მოძრაობა” შეიძლება იყოს?
რა თქმა უნდა, ეს საზოგადოების გადასაწყვეტია. მე ვფიქრობ, რომ ჩვენ ბევრი პოზიტიური რამის ჩვენება და დამტკიცება შევძელით წინა წლებში და მიუხედავად იმისა, რომ ზედაპირზე ჩანს პრობლემები და ნეგატივი, არ უნდა დავივიწყოთ ის, რაც წინა წლებში გაკეთდა: მართლაც წინა 9 წელიწადში შეიქმნა სახელმწიფო ინსტიტუტები და ძალიან მნიშვნელოვნად შეიცვალა ეს ქვეყანა პოზიტივისკენ. საქართველო 10 წლის წინ იყო აბსოლუტურად სხვა ქვეყანა, კრიმინალის, სიბნელის, უიმედობის ქვეყანა, რომელიც დღეს, მიუხედავად ბევრი პრობლემისა, არის სხვანაირი. ბევრი რამე ვერ გაკეთდა, ბევრი რამე არასწორად გაკეთდა, მათ შორის დანაშაულებიც იყო და პრობლემებიც, ამაზეც ვაპირებ, რომ ძალიან გულწრფელად ვესაუბრო საზოგადოებას. საბოლოო გადაწყვეტილება საზოგადოების მისაღებია, რამდენად მიიჩნევს ან არ მიიჩნევს, რომ პრობლემები ფარავს პოზიტივს, ან მიიჩნევს, რომ პოზიტივი, ჯამში, მეტი იყო, ვიდრე ნეგატივი. ჩვენი მხრიდან მიდგომა იქნება ისეთი, რომ მაქსიმალურად გულწრფელად და ობიექტურად ვისაუბროთ ყველაფერზე: კარგზეც და ცუდზეც, გაკეთებულზეც და ვერგაკეთებულზეც. შემდეგ საზოგადოებამ გადაწყვიტოს, რამდენად არის მისაღები. მე იმედი მაქვს, რომ, საბოლოო ჯამში, მაინც საზოგადოება გააცნობიერებს, რომ წინა წლებში ბევრად მეტი გაკეთდა, ვიდრე ის ძალიან მწვავე და მართლაც ცუდი პრობლემებია, რომელზეც დღეს მუდმივად საუბარი მიმდინარეობს.
თქვენ ამბობთ, რომ ეს სხვა ტიპის ამოცანის მქონე არჩევნები იქნება, როგორ წარმოგიდგენიათ წინასაარჩევნო კამპანიის ჩატარება იმ კონსტიტუციური რეალობიდან გამომდინარე, რომელიც 2013 წლის ოქტომბრიდან იქმნება, ვგულისხმობ პრეზიდენტის შეზღუდულ უფლებამოსილებებს. მაგალითად, თქვენ, როგორც ოპოზიციონერ კანდიდატს, ალბათ გაგიჭირდებათ, რომ მოსახლეობას დაპირდეთ სოციალური პრობლემების მოგვარება, რადგან ეს უფრო მთავრობის კომპეტენციაში შედის…
პრეზიდენტს მაინც ძალიან დიდი წონა ექნება, მიუხედავად იმისა, რომ ახალ მოდელზე გადავალთ. პრეზიდენტი იქნება პირდაპირ არჩეული თანამდებობის პირი. ამიტომ, მიუხედავად იმისა, რომ კონსტიტუციურად მისი უფლებამოსილება უფრო უკავშირდება საგარეო და უსაფრთხოების სფეროს, რასაკვირველია, მას ექნება დიდი ავტორიტეტი და დიდი პოლიტიკური წონა. ჩემი ხედვით, ის უნდა იყოს ადამიანი, რომელიც უნდა მუშაობდეს მთავრობასთან ერთად და, ამავე დროს, აკონტროლებდეს მთავრობას, რომ ამ უკანასკნელმა თავისი ვალდებულებები შეასრულოს, მათ შორის ის სოციალური და ეკონომიკური დაპირებები, რომლის გამოც მას ხალხმა მხარი დაუჭირა გასული წლის საპარლამენტო არჩევნებში. რა თქმა უნდა, პრეზიდენტს ექნება ფორმალური ფუნქციებიც და არაფორმალური წონაც, რომელიც მას დაეხმარება, რომ ხალხისთვის მნიშვნელოვან ყველა თემაზე იმუშაოს მთავრობასთან ერთად.
თქვენ რა დაპირებები შეგიძლიათ, რომ მოსახლეობას მისცეთ?
ჩემი ხედვით, ეს წინასაარჩევნო კამპანია უნდა იყოს პრინციპულად განსხვავებული წინა წლების კამპანიებისგან. მე წინააღმდეგი ვიქნები ყოველგვარი საზეიმო შეკრებების, მიტინგების და დიდი რალების. საქართველოში ტრადიციაც ჩამოყალიბდა ის, რომ პოლიტიკოსები ლაპარაკობენ და ხალხი მათ უსმენს. მე ჩემს ამოცანად მიმაჩნია, რომ შევცვალო ეს ტრადიცია და პირიქით, ხალხმა ილაპარაკოს და მე მოვუსმინო. ამიტომ მთელი ჩემი კამპანიის ხაზი იქნება მიმართული იმისკენ, რომ შევხვდე ადამიანების მცირე ჯგუფებს თემატურად, შევხვდე მათ, ვისაც უჭირს, ვის სფეროშიც პრობლემებია, მოვუსმინო მათ და პირადად მათგან გავიგო, თუ რას ელოდება ხალხი და რა სჭირდება მოსახლეობას ახალი პრეზიდენტისგან და მთავრობისგანაც. ამიტომ ის სტანდარტი, რაც იყო, რომ მე გავცემ დაპირებებს და ხალხი მომისმენს, ეს ასე აღარ იქნება… ამ შემთხვევაში მე მოვუსმენ ხალხს, რომ მათგან გავიგო, თუ რა ტიპის პრობლემების მოგვარებას და დაპირებას ელოდება ხალხი, რომ უკვე ამის შემდეგ ეს გახდეს ჩემი სამოქმედო პროგრამა. ეს არის კამპანია, რომლის მთავარი მოლაპარაკე ნაწილია ხალხი, ხოლო დაპირება და პროგრამა იქნება ის, რასაც მე მოვისმენ მოსახლეობისგან.
თუ აპირებთ, რომ თქვენ საარჩევნო კამპანიაში ჩართოთ მიხეილ სააკაშვილი, რომელიც 2012 წელს, საპარლამენტო არჩევნების წინ ნაცმოძრაობის კამპანიაში აქტიურად მონაწილეობდა?
როგორც უკვე გითხარით, ეს იქნება ძალიან სხვანაირი კამპანია… იქნება შეხვედრები მოსახლეობის მცირე ჯგუფებთან, ამიტომ ასეთი შეხვედრების აბსოლუტური უმრავლესობა ჩატარდება ჩემი და მოსახლეობის პირისპირ საუბრის ფორმატით.
საპარლამენტო არჩევნების კამპანიის დროს ნაცმოძრაობამ, ჯამში, რამდენიმე ათეული მილიონი ლარი დახარჯა, ახლა რა მდგომარეობა გაქვთ ფინანსურად, დაახლოებით რა თანხის დახარჯვას ვარაუდობთ?
ჯერჯერობით ზუსტად ვერ გეტყვით. იმედი მაქვს, რომ მიუხედავად ზეწოლისა, გამოჩნდება ბიზნესიც და ადამიანებიც, ვინც კანონიერად მოახდენს კონტრიბუციას და თანხას შემოიტანს პარტიის საარჩევნო კამპანიაში. თანხების თვალსაზრისით სიტუაცია ნამდვილად არ გვაქვს სახარბიელო, პირიქით, პირდაპირ გეტყვით, რომ ძალიან რთული სიტუაცია გვაქვს. მიუხედავად იმ ყველაფრისა, რა ხმები და ჭორებიც არ უნდა არსებობდეს საზოგადობეაში, მაგალითად გეტყვით, რომ პრაიმერის ბოლო ორი ტურის სატელევიზიო სიგნალის გადმოცემა ძალიან დიდი კითხვის ნიშნის ქვეშ იდგა იმიტომ, რომ, უბრალოდ, თანხის ეკონომიის გამო სერიოზულად ვფიქრობდით იმაზე, გადმოგვეცა თუ არა პრაიმერის ტელეტრანსლირება… საბოლოო ჯამში, მაინც გადავწყვიტეთ, რომ გადმოგვეცა. ეს მაგალითი მომყავს იმიტომ, რომ მართლაც ფინანსურად არ გვაქვს კარგი სიტუაცია. მე ამის გამო არ ვწუწუნებ. ადამიანი თუ ნორმალურ კამპანიას ატარებ და საზოგადოებისთვის მისაღები ხარ, არ არის აუცილებელი, რომ ათეულობით მილიონი ლარი დახარჯო. ჩვენ ვეცდებით, რომ მაქსიმალურად ეკონომიურ, საზოგადოებისთვის მისაღებ, ნორმალურ რეჟიმში მშვიდად ჩავატაროთ კამპანია, ყოველგვარი ზედმეტი პომპეზურობის გარეშე.
მიიჩნევთ თუ არა გიორგი მარგველაშვილს ფავორიტად, რომელსაც სხვადასხვა გამოკითხვების მიხედვით ყველაზე მაღალი რეიტინგი აქვს?
დღეს ხელისუფლების კანდიდატი, ვინც არ უნდა იყოს იგი და რაც არ უნდა იყოს მისი სახელი და გვარი, ბუნებრივად იქნება ერთი-ერთი ფავორიტი გამარჯვების, ვინაიდან მის ზურგს უკან დგას დღევანდელი მთავრობა და განსაკუთრებით პრემიერი ივანიშვილი, რომელიც პოპულარულია და ხალხი მას ენდობა. ბუნებრივია, ხელისუფლების კანდიდატი იქნება ფავორიტი, თუმცა ამ შემთხვევაში მარგველაშვილის მთავარი სიძლიერე არის მისი სისუსტეც. მისი მთავარი სიძლიერე არის ის, რომ იგი პრემიერ ივანიშვილის მიერაა შერჩეული და, ამავდროულად, მისი მეგობარია, თან სწორედ ამ მეგობრობის ნიშნითაა არჩეული, მაგრამ სწორედ ეს არის მისი მთავარი სისუსტეც… ძალიან დიდი ეჭვი და სერიოზული კითხვის ნიშნები არსებობს იმასთან დაკავშირებით, თუ რამდენად შეძლებს ამ კრიტერიუმით არჩეული ადამიანი, რომ გააკონტროლოს მთავრობა, იყოს დამოუკიდებელი და წონადი პოლიტიკური ფიგურა, ისეთი, როგორიც უნდა იყოს პრეზიდენტი. ამიტომ, ერთი მხრივ, კარგია პრემიერთან მეგობრობა, რომელიც გეხმარება იმაში, რომ იყო ფავორიტი არჩევნებზე, მაგრამ, მეორე მხრივ, ცუდია, რადგან ეს ნიშნავს იმას, რომ არჩევის შემთხვევაში შენ ვერ შეძლებ შენი მეგობრის და შენივე საკუთარი გუნდის გაკონტროლებას. ისევ ვიმეორებ, მთავარი ამოცანა ამ არჩევნების არის ის, რომ ქვეყანაში არ შეიქმნას ისეთი მდგომარეობა, როცა ერთი გუნდი აკონტროლებს ყველაფერს და არ არის არავინ, ვინც განსხვავებულ და კრიტიკულ აზრს დააფიქსირებს, ან ამ გუნდს გააკოტროლებს. ამ თვალსაზრისით მარგველაშვილი ყველაზე სუსტი კანდიდატია.
მარგველაშვილზე საუბრობთ და საინტერესოა როგორი პრეზიდენტი იქნება გამარჯვების შემთხვევაში დავით ბაქრაძე, მიხეილ სააკაშვილს ექნება თუ არა თქვენზე რაიმე სახის გავლენა?
ჯერ ნაადრევია საუბარი იმაზე, თუ როგორი იქნება პრეზიდენტი ბაქრაძე, მე არ მიყვარს ხოლმე, როდესაც პოლიტიკოსები დარწმუნებით საუბრობენ საკუთარ მომავალზე, იმიტომ, რომ ჩვენი მომავალი ყოველთვის არის ხალხის და ამომრჩევლის ხელში. დღეს ნებისმიერი საუბარი იმაზე, რომ მე მოვიგებ არჩევნებს და გავხდები პრეზიდენტი, ჩემი მხრიდან იქნებოდა ჩვენი მოსახლეობის და ხალხის უპატივცემულობა. ზოგადად, მე ასეთი საუბარი არ მიყვარს ხოლმე, თუმცა კონკრეტულად მე შემიძლია გითხრა, რომ ყოველთვის ვცდილობდი, რაც შეიძლება მეტ ადამიანს შევხვედროდი და მისთვის მომესმინა. როგორიც არ უნდა იყოს არჩევნების შედეგი, ჩემი პრიორიტეტი იქნება ის, რომ ვიყო ახლოს ხალხთან და ქვეყანა წავიყვანო გამთლიანების და შერიგებისკენ. ვიქნები პრეზიდენტი, პარლამენტარი თუ უმცირესობის ლიდერი, თუ რა ფუნქციაც არ უნდა მქონდეს პოლიტიკაში, მე ჩემს ამოცანად ყოველთვის ვხედავდი განსხვავებული შეხედულებების მქონე ადამიანებთან საერთო ენის გამონახვას და ვფიქრობ, რომ დღეს ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია. როგორც არ უნდა დასრულდეს ეს არჩევნები, მე ერთ რამეში ვარ დარწმუნებული, კამპანიის დროსაც, არჩევნების შემდეგაც მე გავაკეთებ ყველაფერს, რომ ვიყო პოლიტიკოსი, რომელიც ორიენტირებულია შერიგებაზე, დაპირისპირების შემცირებაზე და რომელიც ორიენტირებულია იმაზე, რომ ქართულ საზოგადოებაში შემცირდეს ის დაპირისპირება, აგრესია და პოლარიზაცია, რომელიც დღეს არსებობს… არა იმიტომ, რომ ეს ვინმეს წინააღმდეგ არის მიმართული, უბრალოდ, იმიტომ, რომ როდესაც საზოგადოება დაპირისპირების და დაყოფის მიმართულებით მიდის, ეს ძალიან ცუდი და საშიშია ქვეყნისთვის. ამის ყველაზე ცუდი და საშიში მგალითი ჩვენ 1990-იან წლებში უკვე ვნახეთ. მე იმედი მაქვს და დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ ჩვენ იმ დროში არ დავბრუნდებით, მაგრამ ამისთვის ყველამ, განსაკუთრებით კი პოლიტიკოსებმა უნდა ვიმოქმედოთ და ვიმუშავოთ.
შეგიძლიათ ამომრჩეველს უთხრათ, რომ სააკაშვილის გავლენისაგან სრულიად დამოუკიდებელი პოლიტიკოსი ბრძანდებით?
თუ პრეზიდენტობის შემთხვევაში მეკითხებით, მე ვფიქრობ, რომ პრეზიდენტი უნდა იყოს ერთადერთი რამის გავლენის ქვეშ და ეს ერთადერთი რამ არის ხალხი, რომელიც მას ირჩევს.
ნაციონალური მოძრაობის მიერ ჯერ კიდევ რამდენიმე თვის წინ დაანონსებული რებრენდინგის შესახებაც ვისაუბროთ. ამ პროცესს სკეპტიკურად უყურებენ თქვენი ოპონენტები “ქართულ ოცნებაში”, როგორ წარმოგიდგენიათ ცვლილებები პარტიაში, რებრენდინგი მიხეილ სააკაშვილის ირგვლივ ხდება თუ მის გარეშე, მიხეილ სააკაშვილს რა როლი ექნება პარტიაში?
ჩემი აზრით, სიტყვა რებრენდინგი პარტიასთან მიმართებაში სწორი არ არის, რადგან რებრენდინგი შეიძლება რომელიმე კერძო ფირმამ გაიაროს, ვთქვათ, მისი ლოგო იყო ვაშლი და გადააკეთებს და გახდება მსხალი, გასაგებია კომერციული ფირმაა, მაგრამ პარტიისთვის ეს ბევრად უფრო სხვანაირი პროცესია. პარტიამ მუდმივად და კონკრეტული ნაბიჯებით უნდა ამტკიცოს, რომ ის იცვლება. როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ, რომ პარტია უნდა შეიცვალოს, როცა ვსაუბრობთ, რომ წარსულიდან უნდა ვისწავლოთ, როცა ვსაუბრობთ, რომ ბევრი რაღაც სხვანაირად უნდა გავაკეთოთ, თუ ეს მხოლოდ საუბრად და წინასაარჩევნო პერიოდად დარჩება, ამას არავინ დაიჯერებს. ამიტომ ეს უნდა იყოს მუდმივი მოქმედებებით დამტკიცებული, არჩევნებამდეც და არჩევნების შემდეგაც, რათა საზოგადოებამ დაიჯეროს. ამიტომ რებრენდინგი არასწორი სიტყვაა. უნდა ვისაუბროთ მთლიანად პარტიის მოქმედებების ცვლილებაზე. სწორედ მოქმედებების ცვლილება დააჯერებს საზოგადოებას იმაში, რომ მართლა შევიცვალეთ. რაც შეეხება თვითონ პარტიის შიგნით პროცესს და იმას, თუ ვის რა როლი ექნება, აქაც ძალიან სერიოზული და პოზიტიური პროცესები მიდის: პირველი ტრადიციული პრობლემა და კითხვები, რაც საზოგადოებას ჰქონდა ნაციონალურ მოძრაობასთან დაკავშირებით, იყო ის, რომ რაღაცნაირად ჩაკეტილი ორგანიზმი იყო, ახლა ჩვენი ამოცანაა, რომ ეს ორგანიზმი გავხსნათ და ყველაფერი იყოს მაქსიმალურად ღია და საჯარო. სწორედ ამას ემსახურებოდა პრაიმერით პრეზიდენტობის კანდიდატის დადგენა. ჩვენი ხედვაა, რომ ნებისმიერი კანდიდატი ნაციონალური მოძრაობიდან ნებისმიერი თანამდებობის დასაკავებლად არჩეულ უნდა იქნას სწორედ ასეთი ღია შეჯიბრების და კონკურსის გზით, რათა საზოგადოებას ჰქონდეს მონაწილეობის განცდა. მეორე საკითხი, რაშიც საზოაგდეობას ტრადიციულად ჰქონდა კითხვის ნიშნები პარტიასთან დაკავშირებით, იყო ის, თუ ვინ იღებდა გადაწყვეტილებას და რომ ეს იყო რამდენიმე ადამიანი, ვინც იღებდა გადაწყვეტილებას… აქაც ძალიან სერიოზული ცვლილებები იქნება. მთლიანად მოხდება პარტიის მართვის შეცვლა: თავმჯდომარიდან [მიხეილ სააკაშილი] ძირითადი გადაწყვეტილებები გადმოვა პარტიის საბჭოზე, თავმჯდომარეს ექნება წარმომადგენლობითი, ასე ვთქვათ, უფრო საპატიო ფუნქცია და რეალური გადაწყვეტილების მიმღები იქნება პარტიის საბჭო. ჩემი შეხედულებით, პარტიის საბჭო უნდა გაიზარდოს, მას უნდა დაემატოს ახალი სახეები: პარლამენტის წევრები და საზოგადოების წარმომადგენლები. ჩემი პირადი ხედვით დაახლოებით 30-40 კაციანი საბჭო უნდა იყოს პარტიაში, რომელიც ყველა გადაწყვეტილებას მიიღებს კოლეგიალური წესით იმისთვის, რომ ყველა ის კითხვის ნიშანი, რომელიც არსებობდა საზოაგდოებაში, რომ ამ პარტიაში გადაწყვეტილებებს მხოლოდ ძალიან ვიწრო ჯგუფი იღებს, საბოლოოდ მოიხსნას. ყველა გადაწყვეტილება უნდა მიიღოს არა ერთმა ადამიანმა ან ვიწრო ჯგუფმა, არამედ 30-40 კაცისგან შემდგარმა საბჭომ. ძალიან ახლო მომავალში ნახავს საზოგადოება ცვლილებებს ამ მიმართულებით.
ბატონო დავით, მინდა გაგახსენოთ, 2008 წლის ომის დღეებში თქვენ მიერ გაკეთებული განცხადება, რომელიც მოსახლეობის ნაწილის მიერ აღქმული იყო ისე, რომ ადამიანებს საყოფაცხოვრებო ნივთებით მოუწოდებდით ოკუპანტებისთვის წინააღმდეგობის გაწევას. მაშინ ეს განცხადება არაერთგვაროვნად იქნა აღქმული. ამ მოვლენიდან უკვე 5 წელი გავიდა, დღეს როგორ აფასებთ ამ განცხადებას?
მოდი, ასე შევთანხმდეთ: ის განცხადება, რომელზეც საუბრობთ, არის საჯარო და თუ იქ ნახავთ, რომ მე ან თავის დაცვისკენ, ან, მით უმეტეს, საყოფაცხოვრებო ნივთების გამოყენებისკენ მოვუწოდებდი მოსახლეობას, საჯაროდ ბოდიშს მოვუხდი საზოგადოებას. აბსოლუტურად სხვა შინაარსის განცხადება შემოტრიალდა საპირისპიროდ იმის გამო, რომ მე ამაზე წლების განმავლობაში ტრადიციულად კომენტარს არ ვაკეთებდი და არ ვეწინააღმდეგებოდი ასეთ არასწორ ინტერპრეტაციას… ეს ყველაფერი დაგროვდა ჩემი სიჩუმის პირობებში. ეს განცხადება ღიაა და ისევ ვიმეორებ, თუ იქ რაიმე ამდაგვარი არის, მე საჯაროდ მოვიხდი ბოდიშს. სინამდვილეში ამ განცხადების კონტექსტი იყო ასეთი: ჩვენ ვიცოდით, რომ რამდენიმე საათში რუსული არმია შევიდოდა ზუგდიდში, ეს იყო პირველი ქალაქი კონფლიქტის ზონის გარეთ, რომელშიც შედიოდა რუსული არმია, იმ წუთში არსებული ინფორმაციით, შესაძლებელი იყო, რომ რუსულ ჯართან ერთად იქ შესულიყვნენ აფხაზური ფორმირებებიც, ანუ ჩვენ რეალურად დავდექით რისკის წინაშე, რომ ზუგდიდში, შესაძლოა, მოსახლეობის წინააღმდეგ რეპრესია დაწყებულიყო… საუბარია მოსახლეობის დაწიოკებაზე. ეს იყო ჩემი განცხადების შინაარსი, რომ ქვეყანას ჰყავს არმია და თავდაცვის სამინისტრო, რომელიც იცავს სახელმწიფოს, მაგრამ თუ საჭირო გახდა, ჩვენ ყველა ერთად დავიცავთ ამ ქვეყანას. ეს იყო სიგნალი, რომელიც რუსებმა, სხვათა შორის, ძალიან მკაფიოდ გაიგეს, რომ თუ რუსები ზუგდიდში დაიწყებდნენ მოსახლეობის დაწიოკებას, ჩვენ გადავიდოდით სხვა ტიპის საბრძოლო მოქმედებებზე, როცა ყველა ერთად ავიღებდით იარაღს და წავიდოდით ჩეჩნური სცენარით, რაც ძალიან მძიმე იქნებოდა და ქვეყანას დაანგრევდა, მაგრამ თუ დაიწყებოდა მოსახლეობის დაწიოკება, უბრალოდ, სხვა არჩევანი არ გვექნებოდა. განსხვავებით ზოგიერთი ჩვენი პოლიტიკოსისგან, რუსებმა მაშინ ეს სიგნალი ძალიან კარგად გაიგეს, რაც ნიშნავდა იმას, რომ ყველა ერთად დავიცავდით ქვეყანას. მაშინ მათ მშვიდობიანი მოსახლეობისთვის პრობლემა ძირითადად აღარ შეუქმნიათ. მე არ მრცხევენია იმ განცხადების. მე მზად ვიყავი, რომ იარაღი ამეღო და წავსულიყავი საბრძოლველად ზუგდიდში, თუ იქ მართლა დაიწყებოდა მოსახლეობის დაწიოკება. ღმერთმა დაგვიფაროს და თუ მომავალში ქვეყანას დასჭირდა, მე არც იმის თქმა მომერიდება, რომ ქვეყანას დავიცავთ და არც იარაღის აღების შემეშინდება, იმიტომ, რომ ის, რამაც საქართველო დღემდე მოიყვანა, არის ის, რომ გაჭირვების და შემოსევის დროს ხალხი იღებდა იარაღს და ქვეყანას იცავდა. თუ ნახავთ, მე ჩემს განცხადებაში ძალიან მკაფიოდ ვამბობ, რომ არმია მოქმედებს, ქვეყანას ჰყავს ჯარი, მთავარსარდალი, ამიტომ მოგიწოდებთ იყოთ მშვიდად, მაგრამ თუ გახდა საჭირო, ყველამ ერთად უნდა დავიცვათ ჩვენი ქვეყანა. ეს არის განცხადება, რომელიც, ღმერთმა დაიფაროს, მაგრამ ნებისმიერ კრიზისულ სიტუაციაში ადამიანმა შეიძლება გაიმეოროს. თუ მართლა ქვეყანა დადგება ისეთი საფრთხის წინაშე და მოსახლეობა დადგება ფართომასშტაბიანი გაჟლეტვის და დაწიოკების წინაშე, რა თქმა უნდა, იარაღი უნდა აიღო და ქვეყანა დაიცვა. აბა, თბილისში უნდა იჯდე კაბინეტში და უყურო, როგორ ხოცავენ ხალხს?!
თქვენ პოლიტიკოსები ახსენეთ, მაგრამ მოსახლეობაში იყო არაერთვაროვანი რეაქცია…
მე მესმის, რომ თვითონ ზუგდიდელებისთვის ეს არ იყო მარტივი მოსასმენი, მაგრამ არჩევანი არ გვქონდა. ჩვენ ვიცოდით, რომ 2-3 საათში რუსული არმია შევიდოდა ზუგდიდში და რა იყო გამოსავალი, რომ ეს ხალხისთვის დაგვემალა და ხალხს უცებ დაენახა პირდაპირ ქალაქში შემოსული რუსული ტანკები? როცა იცი ადამიანმა, რომ 3 საათში ქალაქი უნდა აიღოს რუსულმა ჯარმა და არ იცი, ამას რა მოჰყვება და არის იმის ალბათობა, რომ ამას მოჰყვება მოსახლეობის დაწიოკება, ამ დროს როგორ შეიძლება ჩუმად იყო და მოსახლეობა არ გააფრთხილო?! მესმის, რომ გაფრთხილება იწვევს შიშსსაც, გაღიზიანებასაც… ადამიანებს უჩნდებათ იმის განცდა, რომ აი, გამოვიდა და თქვა… მაგრამ რომ გამოვედი და ვთქვი, ტყუილი ხომ არ მითქვამს?! ხომ შევიდნენ მართლაც ზუგდიდში, ხომ მოხდა ეს ფაქტი?! ეს ხომ არ ყოფილა ზოგადი რაღაც, რომ არიქა, რუსები მოდიან და რაღაცა ვქნათ, იყო კონკრეტული საფრთხე. სხვათა შორის, მაშინ უშიშროების საბჭოს და პრეზიდენტის დავალებით და შეთანხმებით გავახმოვანე ის განცხადება. არსებობდა კონკრეტული საფრთხე, რომელიც მართლა ასრულდა, რადგან რუსები ზუგდიდში შევიდნენ, ანუ არჩევანი იყო ძალიან მძიმე, მაგრამ ძალიან მარტივი: იცი, რომ უნდა აიღონ ქალაქი, შეიძლება მოსახლეობას დაემუქროს მნიშვნელოვანი საფრთხე და რას შვრები ამ დროს? არაფერს ამბობ და ჩუმად ხარ იმიტომ, რომ მერე ვიღაცამ არ წამოგაძახოს, რომ შენ ხალხი რატომ შეაშინეო. რა თქმა უნდა, ელემენტარული პასუხისმგებლობაა, გამოხვიდე და პირდაპირ უთხრა ხალხს, რომ საფრთხე არსებობს და ამისთვის მზად უნდა იყოთ.
