ამ საკითხზე ბერძენიშვილმა ბიოლის ფონდში გამართულ დისკუსიაზე ისაუბრა, რომლის თემაც შემდეგნაირად იყო ფორმულირებული: პოლიტიკური მეხსიერების ლაბირინთები: სამართლიანობის აღდგენა თუ პოლიტიკური ანგარიშსწორება? დისკუსიაში იურისტი ოთო კახიძე და სამართლის დოქტორი ანა დოლიძეც მონაწილეობდნენ.
“მე საერთოდ მაქვს პრობლემები ტერმინ სამართლიანობის აღდგენასთან, ვამჯობინებდი სამართლიანობის დამკვიდრებას იმიტომ, რომ არ მგონია, რომ მაინცდამაინც აღსადგენი გვქონდეს. მე არ ვფიქრობ, რომ საქართველოში წინა, ან იმის წინა, ან იმის წინა ხელისუფლების დროს არსებითად იყო კარგი ვითარება და შემდეგ ეს მომდევნო ხელისუფლებამ მოიპარა ან წაგვართვა და ახლა ეს უნდა აღვადგინოთ”, – განაცხადა ბერძენიშვილმა და დასძინა, რომ მისი აზრით, პოსტსაბჭოთა საქართველოში არც ერთი წინა ხელისუფლება არ ცდილობდა სამართლიანობის დამკვიდრებას, თუმცა სხვადასხვა პერიოდში სხვადასხვა დოზით იყო პოლიტიკური ანგარიშსწორება ოპოზიციის მიმართ როგორც მრგვალი მაგიდის, ასევე მოქალაქეთა კავშირის და ნაცმოძრაობის ხელისუფლებაში ყოფნისას.
რაც შეეხება დღეისათვის მიმდინარე მოვლენებს და ექს–მაღალჩინოსნების დაკავების ფაქტებს, ბერძენიშვილი არ ფიქრობს, რომ ეს პოლიტიკური ანგარიშსწორებაა ოპოზიციის, კერძოდ ნაცმოძრაობის წინააღმდეგ, რადგან მისი თქმით, “პოლიტიკური ანგარიშსწორება შეიძლება იყოს თანაზომად ძალებს შორის”.
“სათუოა ეს თეზისი, მაგრამ ვიმსჯელოთ. “ქართული ოცნების” წინაშე დღეს არ დგას პოლიტიკური ოპონირების პრობლემა. დღეს არ დგას, იმედი მაქვს, რომ გაისად იქნება. მინიმუმ ექვსჯერ აღემატება “ქართული ოცნების” რეიტინგები ნაცმოძრაობის რეიტინგს და არც ერთი სხვა პოლიტიკური ჯგუფი არ ჩანს. ვნახოთ, საპრეზიდენტო არჩევნებზე რა სასტარტო პოზიციებს მივიღებთ, მაგრამ ამ ვითარებაში პოლიტიკური შემადგენელი ძლიერი მოწინააღმდეგის დასუსტებელად და გასანდგურებელად არ არსებობს”.
მისივე თქმით, საქართველოს წინა ხელისუფლებებმა საბიუჯეტო სექტორში დასაქმებული ადამიანების ნაწილი აქციეს კანონდამრღვევად, ისე როგორც საბჭოთა კავშირში ხდებოდა და ამ ყველაფერს კარგად გააზრება ესაჭიროება:
“ასეთი წარმომავლობის ვართ ჩვენ, საბჭოთა კავშირში ნამყოფი ხალხი ვართ. ჯალათიც და მსხვერპლიც ჩვენ ვართ. პასუხისმგებელი ვართ იმ ჩვენს ყოფაზე, არამარტო ჩვენი პაპების და მამების თაობაზე, არამედ ჩვენს თაობაზეც, ვინც იმ საბჭოთა პერიოდში უკვე ბავშვები აღარ ვიყავით. გვაქვს ჩვენ პასუხისმგებლობა 400 ათასი ქართველის კომპარტიაში ყოფნაზე, იმის მიუხედავად ვინ ვიყავით და ვინ არა. 400 ათასი, ანუ ყველა მეათე ქართველი იყო კომუნისტური პარტიის წევრი და ეს ითვლებოდა ჩვეულებრივ მოვლენად, დიდ წარმატებად, ინსტიტუტში მოწყობად, ცოლის მოყვანად, გათხოვებად, საამქროს უფროსობად და ასე შემდეგ. ეს ასე იყო. ჩვენ ეს მივიღეთ. ჩვენ არ მოგვიპოვებია დამოუკიდებლობა და შესაძლოა ამიტომ არ გვაქვს პასუხი კითხვაზე სამართლიანობის აღდგენა არის თუ ანგარიშსწორება. ჩვენ ჩავთვალეთ, რომ ძალიან ბევრი გავიღეთ საბჭოთა კავშირის დანგრევისთვის. მე მგონია, რომ ქიმერებისაგან თავისუფალი დღემდე არ ვართ. ჩვენ გაგვიჩნდა იმის ჰეროიკული განცდა, რომ რა მაგრები ვართ. არააედკვატური იყო ჩვენი ეს განცდა. შემდეგ ძალიან მარტივად მოხდა გადაღებვა და ფორმის შეცვლა: წითლების დამრგვალება, [ავთანდილ] მარგიანის გაპატრიოტება და დღემდე გრძელდება ეს პროცესი.
ახლა, როდესაც ვლაპარაკობთ სისტემურ დანაშაულზე მე არ შემოვზღუდავდი წინა ხელისუფლების 9 წელს. ჩვენშია პრობლემა. არც იმის წინა ხელისუფლებები იყო “ვაი, რა ვნახე” და საბჭოთა კავშირშიც ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდით თავს ჩვენი აბსოლუტური უმრავლესობა. ამიტომ კითხვაზე სამართლიანობის აღდგენის პოლიტიკური და მორალური უფლება მოპოვებული გვაქვს თუ არა, ჯერჯერობით პასუხი მიუწვდომელია ჩვენთვის”.
