მთელი ღამის განმავლობაში საავადმყოფოს პალატაში მომიწია ყოფნა. ერთ მხარეს ბაბუაჩემი იწვა და მეორე მხარეს – 25-იოდე წლის ბიჭი, ლევანიკო, დაუნის სინდრომით, რომელსაც რამდენიმე კბილი ჰქონდა ამოსაღები, ამისათვის კი უნდა დაეძინებინათ.

საწოლის გვერდით წვეთოვანების მილაკებში კათეტერებისკენ მოიზლაზნებოდნენ წვეთები, როგორც წვიმის შემდეგ სადენებზე და ლამპიონებზე. მთელი საავადმყოფოც ნაწვიმარი ტყესავით ჩუმი იყო. აქა-იქ თუ გაივლიდნენ დერეფანში, აჩქარებული ან ნელი და მოზომილი ნაბიჯებით. საავადმყოფოს ნახევარი ცარიელი იყო. რატომღაც გავიფიქრე, რომ ეს ცარიელი პალატები ჩვენ გვერდით, დედამიწის ყურისძირში ჩამქრალ ასტეროიდებს ჰგავდნენ.

მესამე ცარიელ საწოლზე ვიჯექი და ბახი ხმადაბლა მქონდა ჩართული. ბაბუაჩემმა წაილაპარაკა, მუსიკაში გაგვიმართლაო. მაგას რომ ვუსმენ, თვალწინ ბნელი, წყვდიადით მოცული სივრცე მიდგება, სადაც საშინელ ქარიშხალში მივიკვლევო გზას და დააყოლა, აი, რა ცუდია, პოეტი რომ არ ვარ, მაინც ვერ გამოვთქვიო ზუსტად.

ლევანიკოს კი მშვიდად ეძინა, მას შემდეგ რაც დამამშვიდებელი ჩაღეჭა და წვეთოვანი დაუდგეს. ბაბუაჩემი კი აგრძელებდა, რომ რა იქნებოდა, ადამიანი რომ დაიბადება, ისე იცხოვროს, არაფერი დაემართოსო… მე განვაგრძე:

„რა იქნებოდა, ადამიანი ხან ავად ხდებოდეს და ხან კარგად. ხან ეძინებოდეს და იძინებდეს. ხან სიზმარს ხედავდეს. დრო მოვა და შეუყვარდებოდეს ვინმე… დრო მოვა და მასაც შეიყვარებდნენ…“

იმ დილით ერლომ ახვლედიანის სიკვდილი გავიგე.

ერლომი პირველად გამომცემლობა “სიესტაში” ვნახე. გაზეთის გამოცემას აპირებდნენ. არ დაიზარა და მოვიდა. ნაწყვეტების გამოქვეყნებას ფიქრობდა რომანიდან, “კოღო ქალაქში”. გულღიად გვიღიმოდა. ნათელი სახით გვიყურებდა. ტკბილად ლაპარაკობდა და რბილად დადიოდა. წიგნები აჩუქეს და არავის დაუთმო მათი წაღება. ათიოდე წიგნით ხელდამძიმებული დაეშვა კიბეზე. შემდეგ ეზოში სკამზე ჩამოაწყო და თბილად დაგვემშვიდობა…

გავიდა დრო და ერლომ ახვლედიანსაც დღისგან გამოყოფილ ფიქრებში ჩაეძინა და ის უკვე ერთ-ერთი იმათგანია, ვინც წავიდა ცისკენ და უკან დაბრუნებული არავის უნახავს.

გათენებისას ცარიელ დერეფანში გამოვედი, რომელიღაც პალატიდან ტელევიზორის ხმა გამოდიოდა. ფანჯარა გამოვაღე. სასიამოვნო დღე იდგა.

ჰოდა, ვიფიქრე, რომ ეს ის გაზაფხულია, რომელიც ვანომ მოიყვანა. და გავმხიარულდი, რომ წარმოვიდგინე, როგორ მოყავდა ვიწრო ქუჩებში, ხე და ხე, ბალახ-ბალახ, ქვა-ქვა… მაგრამ დაბრუნდა და ნიკო არსად ჩანდა. მიუხედავად დაღლილობისა, მაშინვე მის საძებნელად გაეშურა. გაზაფხული კი იქვე ფანჯრის რაფაზე, კატასთან ერთად ჩამომჯდარ პატარა გოგონას დაუტოვა.

• ჭია, ჭია, მაპოვნინეო, – მიდიოდა და ჩურჩულებდა ვანო.

• ვის ეძებ, ვანო? – ჰკითხა იქვე სოკოზე ჩამოჯდარმა ჭიაღუამ, რომელსაც ყალიონი გაემართა – და ასე ვაგრძელებდი ვანოს და ნიკოს ისტორიებს.

შემდეგ გავიფიქრე, რომ ხანდახან ისეთ გაუსაძლის მდგომარეობაში ვხვდებით, რომ არ ვიცით, რა მოვუხერხოთ თავს. ალბათ სხვა დღეებში, როცა მზე ანათებს, როცა სოფლის დაკლაკნილ გზებზე ქალის გავასავით მიმოირწევა საბარგო მანქანა, რძის ბოთლები ბომბებივით სკდება ქვაღორღიან შარაგზებზე და გზის პირას ამოსულ ყაყაჩოებზე თეთრ წვეთებს ტოვებს. როცა გაჩერებული რეალობის კარუსელს ჩვენი წამოსახვის ქარები აჭრიალებს, ჩვენ უნდა შევძლოთ და დავაგროვოთ იმდენი სიმშვიდე, დავაგროვოთ იმდენი გამძლეობა, რაც თუნდაც ვანომ და ნიკომ დააგროვეს ერლომ ახვლედიანის სიკვდილისათვის.

ავტორის შესახებ ალექსი ჩიღვინაძე, მწერალი