„ თუ ეს [რუსული] კანონი ეხება ორგანიზაციას, რომელიც ადამიანის, მათ შორის შშმ პირების უფლებებს იცავს, როგორ შეიძლება, არ შემეხოს მე – მშობელს, არ შეეხოს ჩემს შვილს, რომელიც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირია”, – ამბობს ეკა თორთლაძე, დამფუძნებელი ფონდისა „აურეს“.

„აურეს” არის  მშობელთა და ახალგაზრდათა ორგანიზაცია, რომლის მთავარი საქმიანობის სფეროა საქართველოში სმენის სირთულის მქონე ადამიანების ადვოკატირება:

„ჩვენი  მთავარი მიზანია, რომ საქართველოში შეიქმნას სისტემა, რომელიც სრულად მიხედავს, მოუვლის, იზრუნებს  სმენის სირთულის მქონე ადამიანებზე, იქნება ეს ჯანმრთელობის  თუ საგანმანათლებლო სერვისები, რაც აუცილებელია მათი ჩართულობისთვის”.

ეკა თორთლაძეს ვკითხეთ, რას შეცვლიდა ორგანიზაციისთვის „რუსული კანონის” მიღება:

„დავიწყებ იმით, რომ ამ კანონის  მეორე წრეზე დატრიალება არის ძალიან მიუღებელი. სათაურის შეცვლა აქ შინაარსს ნამდვილად ვერ შეცვლის.

მე მჭირდება ნებისმიერი უცხო ქვეყნის მხარდაჭერა და მაქვს ამის დიდი იმედი, შევძლოთ განვახორციელოთ პროექტები  და შევცვალოთ გარემო, რათა უკეთესი აწმყო და  მომავალი ჰქონდეთ ამ ქვეყანაში სმენის სირთულის მქონე ადამიანებს.

მაგალითად, არ იყოს პრობლემა  ინფორმაციაზე წვდომა, რომელიც დღეს აქვთ. სუბტიტრები რომ  აუცილებელია მათთვის, თუმცა არსად არ არის ხელმისაწვდომი ამ ქვეყანაში (თუ არ ჩავთვლით პატარა ვიდეორგოლებს, რომლებიც სოციალურ მედიაში ჩნდება და ეს ძალიან კარგია), გლობალურ დონეზე, სახელმწიფო დონეზე ამაზე ზრუნვას ვერ ვხედავთ.

რამეს რომ ვიტყვით, მათი [ხელისუფლების] მხრიდან პასუხი ყოველთვის არის, რომ დონორი სჭირდებათ. ვინ არის დონორი? დონორი არის  აშშ, ევროკავშირი ან ევროპის რომელიმე ქვეყანა, შესაბამისად, ეს კანონი ძალიან ხელის შემშლელი იქნება ნებისმიერი ორგანიზაციისთვის, რომელიც რაღაც მიმართულებით მუშაობს”.

ეკა მიიჩნევს, რომ გამიჯვნა, თითქოს კანონი ეხება მხოლოდ არასამთავრობო ორგანიზაციებს და არ ეხებათ ფიზიკურ პირებს, არასწორი და დისკრიმინაციულიც კია:

„რაც არ უნდა ილაპარაკონ, რომ ეს კანონი მხოლოდ იმ არასამთავრობო ორგანიზაციებს ეხება, რომლებიც  20 %-ზე მეტით ფინანსდებიან უცხოეთიდან და  მეორე მხარეს, საპირწონედ ეწეროს, რომ არ ეხება  ფიზიკურ პირებს, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ადამიანებს და სტუდენტებს, უკაცრავად, მაგრამ არასამთავრობო ორგანიზაცია ხომ ამ  ადამიანების ცხოვრების გაუმჯობესებისთვის იქმნება?  აქედან გამომდინარე, როგორ შეიძლება  ფიზიკური პირი,  შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ადამიანი გამოვრიცხოთ და ვთქვათ, რომ ეს ვიღაცას ეხება და შენ არ გეხება.

თავისთავად ასეთი მიდგომა და განცხადება არის აბსოლუტურად არასწორი და, ვიტყოდი, დისკრიმინაციულიც. როგორ შეიძლება რომელიმე სფეროდან გამოვრიცხოთ შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირი. როცა ვამბობთ, რომ ჩვენი ლოზუნგია – არაფერი ჩვენ გარეშე, არა მარტო ჩვენ შესახებ, არაფერი ჩვენ გარეშე… სკოლაში ვამბობთ, რომ ინკლუზია გვაქვს და შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირი იღებს განათლებას, უნივერსიტეტში სწავლობს, დასაქმებულია, კინოთეატრში დადის, შესაბამისად, ნებისმიერ ადგილას ეხება ეს ადამიანს და ამის ინტერპრეტირება, რომ დამშვიდდით, თქვენ ეს არ გეხებათ, არის თავისთავად მიუღებელი.

პირობითად, ორგანიზაციას, რომელიც ადამიანთა უფლებებს იცავს, განიხილავს რთულ შემთხვევებს  და სასამართლოში იცავს მათ შორის შშმ პირების უფლებებს, თუ ამ ორგანიზაციას ეხება ეს კანონი,  როგორ შეიძლება არ შემეხოს მე – მშობელს, არ შეეხოს ჩემს შვილს, რომელიც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირია?”.

ეკა ამბობს, რომ მას, არა მხოლოდ როგორც ორგანიზაციის დამაარსებელს, არამედ როგორც მოქალაქეს ძალიან აწუხებს ის, რაც ახლა ქვეყანაში ხდება:

“არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ ვიქნები, პირდაპირ ან ირიბად მოდის თუ არა ჩემთან ეს კანონი. მინდა აბსოლუტურად ყველა მოქალაქეს ვუთხრა, რომ ყველაფერი პოლიტიკაა, მათ შორის ის, რაც აქამდე ვილაპარაკე. პოლიტიკაა, როცა მინდა, რომ ჩემს შვილს უკეთესი ცხოვრება ჰქონდეს; იმ ბავშვებს, იმ ახალგაზრდებს, ვისაც სმენის სირთულეები აქვთ და არა მარტო, ეს ყველაფერი  არის პოლიტიკა. როცა მინდა, რომ გაჩერება იყოს ადაპტირებული და მისაწვდომი, ეს ხომ პოლიტიკაა. გამორიცხვა, რომ ეს ვიღაცებს ეხებათ და მე არ მეხება, არასწორია. მე, როგორც მოქალაქეს, ძალიან მაწუხებს ეს.

მაგალითად, გუშინ აქციაზე ვიყავი და არ მქონდა ამის სურვილი. მინდა, რომ ჩემი სამსახურის მერე სახლში წავიდე და დავისვენო ან მეგობრებს შევხვდე.  რატომ მაიძულებს ჩემი სახელმწიფო, რომ მუდმივად, ერთსა და იმავეზე ვეკამათო და ვედავო?”.

ეკა ასევე იხსენებს, რომ „რუსული კანონის” საკომიტეტო განხილვაზე არ შეუშვეს შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე აქტივისტები, რომლებმაც იცოდნენ, რომ საშვები უნდა მიეღოთ და დასწრებოდნენ განხილვას:

შშმ აქტივისტები შეთანხმებულები იყვნენ, რომ  საშვები უნდა მიეღოთ, უცბად გამოგვიცხადეს, რომ პარლამენტში ყვითელი დონის უსაფრთხოებაა, შესაბამისად, ვერ მოხვდნენ ეს ადამიანები პარლამენტში, ვერ მიიტანეს თავიანთი სათქმელი ადამიანებამდე, რაზე ვლაპარაკობთ საერთოდ?!

 “არ აქვს მნიშვნელობა, რა ასაკის ვარ, ვარ არასამთავრობო სექტორში, საჯარო სექტორში თუ უმუშევარი, არ მინდა კანონპროექტი, რომელიც მაშორებს ცივილიზებულ  სამყაროს და დემოკრატიას”, – ამბობს ეკა თორთლაძე.