რამდენად პოპულარულია MC ჩვენს ქვეყანაში და იცნობს თუ არა მუსიკის ამ მიმდინარეობას ქართველი მსმენელი? რატომ არ იქცა ქართული ბენდების შემოქმედება “სახალხო მუსიკად” და რამდენად მომგებიანი ბიზნესია მუსიკა საქართველოში?  როგორია ნიკა მაჩაიძესთან ერთად მუშაობის პროცესი და რა ფაქტორები ეხმარება ლუნას პროფესიონალ მუსიკოსად ჩამოყალიბებაში? რამდენად მნიშვნელოვანია მუსიკოსის განსხვავებული იმიჯი წარმატებული კარიერიერისთვის?

მაქს მაჩაიძემ ჩვენს კითხვებს განათლების მულტიმედია ცენტრში უპასუხა.

• პირველად როდის დაინტერესდი მუსიკით?
• მუსიკით ადრეული ასაკიდან დავინტერესდი. მამაჩემი რომ აკეთებდა მუსიკას, ვიჯექი და სულ ვუსმენდი. პარალელურ რეჟიმში ვუსმენდი ყველანაირ ხმას, ქალაქში, სახლში – ყველგან. საერთოდ, მუსიკამდე, ჯერ ხმით დავინტერესდი. მახსოვს, სკოლაში სულ რაღაცებს ვაკეთებდი და მაგიდებზე ვურტყამდით. თავიდან უფრო სპირიტული მუსიკით ვიყავი დაინტერესებული. ტომებში და სხვაგან დღემე ესეთი მუსიკაა, უფრო მუდუ. ბავშვობაში ეგ უფრო ფიგურირებს იმიტომ, რომ შეხება გაქვს ამასთან და შეგიძლია ნებისმიერი ქმედება მუსიკად გადააქციო: დაუკრა მაგიდაზე, მოუსმინო წვიმას. მერე, ასე 8-9 წლის ასაკში, უკვე რომ აზრზე მოვედი კომპიუტერში და მივხვდი, რა როგორ ხდებოდა, ეს ყველაფერი მივივიწყე და დავიწყე უფრო მარტივად ელექტრონული მუსიკის კეთება. ვცდილობდი, გამეკეთებინა იგივე, რაც მესმოდა და ნელ-ნელა დავიწყე დაბრუნება უკან, ვაკეთებდი იმას, რაც სულ თავიდან მაინტერესებდა.
• მსმენელი გიცნობს, როგორც რეპერს, თუმცა შენ ამბობ, რომ ემსი (MC) ხარ. საქართველოში ამ სიტყვის განმარტება შეიძლება ძალიან ბევრმა არც იცოდეს. რამდენად პოპულარულია მუსიკის ეს მიმდინარეობა საქართველოში?
• საქართველო საერთოდ უცნაური ქვეყანაა. ქალაქს ფუნქცია აქვს დაკარგული და თან ძალიან ცოტა ადამიანი იწყებს მუსიკის კეთებას. ადამიანები რომ იწყებენ რაღაცის კეთებას, ავტომატურად წყდებიან საზოგადოებას და პატარა კოლონები იქმნება. არ არსებობს მოძრაობები, არსებობს პატარა დაჯგუფებები და უცნაურია ის, რომ ეს დაჯგუფებები ერთად იკრიბებიან. ვთქვათ, ორი კლუბია ერთად და ყველა ყველას იცნობს… ეს ნებისმიერს ეხება, ვინც რაღაცას აკეთებს, არ აქვს მნიშვნელობა, რას. ადამიანებმა ხელოვნება დაარქვეს ამ ყველაფერს. ვთქვათ, ჰიპ-ჰოპი ისეთი მუსიკაა, რომელიც დღეს უფრო პოპულარული გახდა. ეს მიმდინარეობა საინტერესოა იმიტომ, რომ “ბაზრობენ”. საინტერესო მოსასმენია, იმისდა მიუხედავად, რომ 90% უაზრობაა; შეუძლებელია, ქართულ რითმთა წყობას ისეთივე სტრუქტურა ჰქონდეს, რაც ინგლისურს აქვს. საინტერესოა რეჩიტატივის მოსმენა ამ ბიტზე, რომელიც ძალიან კარგია. ძირითადად, შინაარსობრივად შეიძლება არც იყოს საინტერესო, თუმცა, შეიძლება საინტერესოდ იყოს გატეხილი სიტყვები და ძალიან კარგი რითმები ჰქონდეს. დღესდღეობით ამ ყველაფერმა ამოიწია ზემოთ და ამ მიმდინარეობას უფრო მეტი მსმენელი ჰყავს.
• როგორ ფიქრობ, გაქვს ის ინდივიდუალიზმი, რომელიც წესით ყველა კარგ ემსის უნდა ახასიათებდეს? რითი ხარ შენ განსხვავებული ამ ჟანრის სხვა შემსრულებლებისაგან?
• არ ვიცი… ალბათ, პირველ რიგში იმით, რომ ყველაფერს ვაკეთებ ჩემთვის და გარშემომყოფი ადამიანებისთვის. თან ამას არ ვუყურებ, როგორც ძალიან ბევრ სხვა რამეს. მარტივად რომ ვთქვათ, მივედმოვედები არა მხოლოდ მუსიკას. მუსიკის კეთება ჩემი არსებობის ერთ-ერთი ასპექტია. არასდროს არ მქონია ის შემართება, რამე განსხვავებული გამეკეთებინა. უბრალოდ, ყოველთვის რაღაცას ვაკეთებდი და მერე ხალხი ხვდებოდა, რომ განსხვავდება იმ ყველაფერისგან, რასაც დღეს სხვები აკეთებენ.

მაქს მაჩაიძე / ფოტო: დავით ჭუმბურიძე

• როგორც ნიკა, ასევე შენც გარკვეულწილად ელექტრონულ მუსიკაზე მუშაობ. როგორც ვიცით, მუსიკის კეთება მამამ გასწავლა, ახლა კი დამოუკიდებლად “ჩალიჩობ”. უფროსი მაჩაიძის გარდა, ვინ დაგეხმარა იმაში, რომ მუსიკოსად ჩამოყალიბებულიყავი?
• რეალურად, მამაჩემს არ უსწავლებია მუსიკის კეთება. მან, უბრალოდ, დამსვა კომპიუტერთან, ჩამირთო პროგრამა და რომ ვკითხე, რა როგორ უნდა გავაკეთო-მეთქი, მითხრა: მეც ეგრე დავჯექი და ვისწავლე, მიდი და ახლა შენ ისწავლეო. რამდენიმე წელი უბრალოდ ვიჯექი და რაღაცებს ვაკეთებდი. მერე ნელ-ნელა ვისწავლე. ვუსმენდი ნიკას და ვცდილობდი გამეკეთებინა, მაგალითად, ერთი კონკრეტული ტრეკი, რომელიც ათ ტრეკს ერთად გავს. დღესდღეობით ვციდლობ, რომ გავაკეთო მუსიკა, რომელიც იქნება ანალოგი, ვთქვათ, წვიმის ხმის; ის არის ქაოტური და მუდმივი, რომელსაც მთელი ღამე შეგვიძლია ვუსმინოთ. ანუ, ტრეკი თუ კარგია, შეგვიძლია ჩავრთოთ და ვუსმინოთ მთელი ღამე. ამ შემთხვევაში, რეჩიტატივიან მუსიკაზე აღარ ვლაპარაკობ, უფრო ვლაპარაკობ ბით მუსიკაზე. ბევრ სხვა მუსიკალურ ჭრილში ვმუშაობ, უფრო დიდი ინტერესი მაქვს კეთების, ვიდრე პროდუქტის მიღების. ნიკაც სულ ამას ამბობს, ყველაზე მნიშვნელოვანია, ექსპერიმენტები აკეთო და გაერთო ამ ყველაფრით იმიტომ, რომ რეალურად მაგისთვის ვაკეთებთ ყველაფერს.
• ფიქრობ, რომ ჩამოყალიბდი როგორც დამოუკიდებელი არტისტი? რა დაგეხმარა? თვლი, რომ ძიების პროცესი დასრულებულია?
• ძიების პროცესი არასდროსაა დასრულებული და მეც არასდროს ჩამოვყალიბდები, ალბათ. ვერ ჩამოვყალიბდები, უბრალოდ… ამ პლანეტაზე შეუძლებელია ჩამოყალიბდე – ეს ჩემი სუბიექტური აზრია. ვთვლი, რომ ძალიან შემიწყო ხელი გარემომ, ჩემ გარშემო ყველა რაღაცას აკეთებდა: დედაჩემი მხატვარია, მამაჩემი – მუსიკოსი. ეს ყველაფერი ძალიან დამეხმარა და ბიძგი მომცა, მივსულიყავი იქამდე, სადამდეც ახლა ვარ. ვუყურე, რა როგორ კეთდება და ამ ყველაფერთან ერთად, კიდევ ჩემი გამიჩნდა. უკვე ნასწავლს ჩემი დავამატე, ეს ყველაფერი ერთად შევკარი და კიდევ სხვა მიზნით წავედი.
• ვიცით, რომ ნიკასთან ერთად ალბომის ჩაწერაზე მუშაობ. გვაინტერესებს, რაიმე ჟანრობრივ ცვლილებას ხომ არ გეგმავთ? უკვე იცით, როდისთვის გამოვა ალბომი, რა ერქმევა და რამდენი კომპოზიცია შევა მასში?
• დაწყებული გვაქვს, მაგრამ ჯერ აზრზე არ ვარ, როდის გამოვა ალბომი. სულ ასეა: ერთ ტრეკს გავაკეთებთ, მერე დრო გადის და ვიკიდებთ… რამდენიმე ტრეკი უკვე გვაქვს, მაგრამ არც ნიკას სცალია, რომ სულ ასე დავსხდეთ. თან მას არ “ევასება” სახლში ასე დაჯდომა და მუშაობა: უნდა გადმომიგზავნოს, გადავუგზავნო, გადმომიგზავნოს, გადავუგზავნო… ალბომს რა ერქმევა, ზუსტად არ ვიცი. ეს ყველაფერი ბოლოს წყდება ხოლმე. მე ძალიან მარტივად შემიძლია დავუჯდე და ერთ კვირაში დავასრულო ჩემი მუსიკის კეთება. სულ ეგრე ვაკეთებ. რაღაცებს ვპოსტავ, რაღაცებს – არა. კვირაში 3-4 ტრეკს ყველა ვარიანტში ვაკეთებ, ეს ყოველდღიური პროცესია.
• სანამ ალბომზე მუშაობას დაიწყებდით, პროფესიონალურ დონეზე, აქამდე თუ გიმუშავია ნიკაკოისთან ერთად? გვიამბე, როგორია მამაშენთან ერთად მუშაობის პროცესი…
• მიმუშავია, კი. ძალიან მარტივი და საინტერესოა. მამაჩემი მაძლევს ბიტს, მერე მივდივარ სახლში და ვწერთ ხოლმე ამ ყველაფერს. სამი წლის წინ მიყიდა მიკროფონი და იმის მერე ყველაფერს დამოუკიდებლად ვწერ. მე და მამაჩემი ერთად იშვიათად ვაკეთებთ მუსიკას. უფრო ცალ-ცალკე ვმუშაობთ, რაც გაცილებით საინტერესოა. ისედაც მთელი ცხოვრება ერთად ვართ და სულ მუსიკა რომ ვაკეთოთ, უკვე ჩამოვყალიბდებით მამა-შვილის დუეტად.

• რამდენად მომგებიანი ბიზნესია მუსიკის კეთება საქართველოში? ვინ არის თქვენი ალბომის პოტენციური მყიდველი? ამაზე ფიქრობთ საერთოდ, თუ თქვენთვის ხელოვნების შექმნის იდეა უფრო მნიშვნელოვანია?
• ბიზნესის თვალსაზრისით საქართველოში აზრი არ აქვს მუსიკის კეთებას იმიტომ, რომ არაფერი გაყიდვადი არ არის. პარალელურ რეჟიმში, CD უკვე მოკვდა (არა მარტო საქართველოში) და მის გამოშვებას აზრი არ აქვს. დღესდღეობით მუსიკოსი უნდა უშვებდეს “ვინილებს”. CD-ის 16 ტალღა აქვს, “ვინილს” – 24. მას ყველაზე კარგი ხარისხი აქვს, თუმცა საქართველოში არ იბეჭდება. ყოველ შემთხვევაში, ჯერ არავის მუსიკა გამოსულა “ვინილზე”. CD-ზე გამოუშვებ თუ ინტერნეტში დადებ, არ აქვს მნიშვნელობა. თან საქართველოში არავინ იყიდის… მაინც ყველა ინტერნეტიდან იწერს. მე ეს ძალიან მომწონს: ყველაფერი ხელმისაწვდომია, ყველაფერი შეგიძლია – პირატული სისტემაა.
• ვინ გეხმარება მუსიკალური ვიდეო-კლიპების შექმნაში? გვიამბე ამ პროცესის შესახებ…
• მე თვითონ ვაკეთებ ამ ყველაფერს; რა კლიპიც გამიკეთებია, ყველა ჩემია. “ტაქსი” საბა შენგელიამ გადაიღო, დანარჩენი – ყველაფერი ჩემი გაკეთებულია, რეჟისორი მე ვარ. ერთი “შორთმუვი” (Neo Tbs) გამიკეთეს ჩემმა მეგობრებმა, ნატა სოფრომაძემ და მაკა კუკულავამ.
• ფაქტი სახეზეა, რომ Body Art გაინტერესებს. პირველი ტატუ როდის გაიკეთე? რა ნიშნავს შენთვის ეს ტატუები?
• პირველი ტატუ გავიკეთე 13 წლის რომ ვიყავი – ნოტი. მინდოდა ტატუ და არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა. მარტივად გადავწყვიტე. 60-მდე ტატუ მაქვს, მაგრამ ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ტატუები არ მაქვს.  მერე ეს ნოტიც გაქრა და მის მაგივრად გაჩნდა ხე – მეორე ტატუ. მერე მივხვდი, რომ ეს არის უბრალოდ რუკა. ტატუების ყველაზე სწორი მაგალითია ფილმი “მემენტო”, სადაც ყველაზე სწორად აქვს გაკეთებული იმ ტიპს ტატუიროვკები. ტატიურებით რეალურად ნიშნებს ისვამ, რომ არ დაგავიწყდეს წარსული… უბრალოდ, ფურცლის ნაცვლად, ხელზე იწერ. ზოგ ტატუს ფუნქციაც აქვს. ერთი, რაც მე და ირინას გვაქვს, ეს არის “ძილის პანელები”. მაქვს “კომპასი” და “რუნები” და კიდევ ბევრი სხვა რაღაცები. უფრო შამანური ტატიუროვკები მაქვს, რასაც გარკვეული მუხტი აქვს ჩემთვის. მათ სხვადასხვა ფუნქციები აქვთ. ზოგი საერთოდ არაფერს ნიშნავს. მაწერია “ართიფიშელ ფერედაის” და “მოუსმინე ქალაქს, როგორ სუნთქვას”. წარწერები მაქვს, რომლებიც მახსენებს, თუ რა უნდა ვაკეთო…
• რამდენად მნიშვნელოვანია მუსიკოსისათვის იმიჯი? გეხმარება თუ არა შენი სტილი (თუნდაც სხეულის მოხატულობა) ინდივიდუალიზმის ხაზგასმაში?
• მე მგონია, რომ იმიჯი არ არსებობს. ადამიანები, რომლებიც თვლიან, რომ უცნაურად ჩაცმულ ტიპს რაღაც იმიჯი აქვს, ცოტა მეაბსურდება. წარმოიდგინეთ, რომ არის აპოკალიფსი. ტიპი მოდის და კიდია ძალიან ბევრი დურბინდი, ხმალი, წყალი, გაცრეცილი ტანსაცმელი აცვია და ძალიან მაგარი იმიჯი აქვს. არადა, ამ ტიპს იმიჯი არ აქვს, ამ მიზნით არ გაუკეთებია ეს ყველაფერი. მას წყალიც სჭირდება და დურბინდიც; ეს ტანსაცმელი ამინდთან არის დაკავშირებული და ეს ყველაფერი საჭიროა. ეს იგივეა დღევანდელ რეალობაშიც, ოღონდ ახლა სხვანაირი აპოკალიფსია – ცოტა ხალხმრავალია. გადატვირთული ქალაქია, სადაც ბევრი ხალხია და სხვა რაღაცებია საჭირო. ამ ქვებს “звездная небо” (“ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა”) ქვია, რუსულად ყველაზე მეტად მიყვარს მისი სახელი; მიკეთია აგატი, ზურმუხტი, მთვარის ქვა, გიშერი, რომელიც ძალიან მნიშვნელოვანი ქვაა. ეს ქვები მიყვარს თავისი ენერგეტიკით და ამის გამო უფრო მჭირდება. ბეჭედს მარტივად ატარებ. კიდევ, ქეისებით დამაქვს ხოლმე სხვადასხვა ქვები. ეს არის ჩემთვის კონკრეტული ობიექტი, რომელიც ხელში მიჭირავს… ძალიან ხშირად ხეები დამაქვს და ეს ყველაფერი რაღაცნაირად მჭირდება. მაქვს ნამდვილი ყვავის ფეხი და კრიალოსანი. ეს ყველაფერი არის ძალიან მნიშვნელოვანი არსებობისთვის, სულ ამას ვამბობ. ალბათ, ვიღაც რომ მიყურებს, ფიქრობს, მეც იმიჯი მაქვს. მე კი ვთვლი, რომ ის არ არსებობს. შეიძლება სუბიექტურია ეს ყველაფერი და ჩემგან გამომდინარეობს. ჩემს მეგობარს აქვს ძალიან მაგარი ტატუ – “Nothing is true and everything is permitted” (სიმართლე არ არსებობს, ყველაფერი ნებადართულია). მე და ნებისმიერ ადამიანს შეგვიძლია, დავინახოთ სამყარო ისე, როგორც გვინდა. “Everything is changing depending on the color of the glasses you are looking through” (ყველაფერი იცვლება იმის მიხედვით, რა ფერის სათვალიდანაც იყურები) – ჯარმუშის კინოში ამბობს ერთი ტიპი. მნიშვნელოვანი სიტყვებია: ყველაფერი განპირობებეულია, ყველაფერი სუბიექტურია.
• შენთან დასაკავშირებლად რამდენიმე დღე დაგვჭირდა. საინტერესოა, ფიქრობ თუ არა ოფიციალური ვებ-გვერდისა და სოციალური ქსელების გაკეთებაზე? ასე ხომ უფრო მარტივი იქნება, ერთი მხრივ, პიარი და ამის მერე საზოგადოებასთან, მსმენელთან ურთიერთობა…
• ახლა გავაკეთე ვებ-გვერდი, რომელსაც ჰქვია llttffrr.com. ვცდილობ, რომ არ ვჩანდე; ვცდილობ, ჩემთვის ვიყო და არავინ შევაწუხო და არც მე შემაწუხონ იმიტომ, რომ სოციუმში მუდმივად ფიგურირება დისკომფორტს მიქმნის. არ მინდა, ვინმეს დისკომპფორტი შევუქმნა და ამით მეც შემექმნას დისკომფორტი. არ მიყვარს კამათი, რადგან ვთვლი, რომ სიმართლე ყველაფერშია: ყველა ადამიანს აქვს თავისი სიმართლე. ამიტომ არ მიყვარს არავისთვის ჩემი სიმართლის მტიცება და არ მიყვარს, რომ ხალხი თავის სიმართლეს მიმტკიცებს. მაქსიმალურად ვცდილობ, გამქრალი ვიყო და თუ ვიღაცას მართლა ჭირდება ჩემი ნახვა, ბოლოს მაინც მპოულობს ხოლმე.

• შენი აზრით, რა აკლია ყველაზე მეტად ქართულ ხელოვნებას, ამ შემთხვევაში მუსიკას? რატომ არ იქცა ქართული ბენდების შემოქმედება სახალხო მუსიკად? თუ არ ჩავთვლით რამდენიმე გამონაკლისს (LOUDspeakers, არა და ა.შ.)
• ძალიან ბანალურ პასუხს გაგცემთ, რაც ჩემთვის სულაც არ არის ბანალური. საქართველოში ძალიან არასწორი ნარკოპოლიტიკაა. ჩემი აზრით, ხალხს არ უნდა იჭერდნენ მარიხუანის გამო. კოლორადოში უკვე ავტომატები დგას – შეგიძლია ხურდა ჩააგდო, ID-კარტა გაუსვა და გალოვკები ჩამოაგდოს. მოსაწევით უკვე კიბოს და შიზოფრენიას მკურნალობენ. ამის მიუხედავად, ჩვენს ქვეყანაში ერთი ტარიანის გამო შეიძლება 7 წელი ჩაჯდეს ვიღაც – სრული აბსურდია. ამას ძალიან დიდი გავლენა აქვს მუსიკაზე. მე არ ვგულისხმობ მძიმე ნარკოტიკებს, ვლაპარაკობ მოსაწევზე. ვთქვათ, მაღაზიებში და ბარებში ტიპმა მოწია. ის გავა რაღაცების დასათვალიერებლად, სადღაც მუსიკასაც მოუსმენს, მშვიდი აურა დაყვება და ბევრი რამის მიმართ უჩნდება ინტერესი.
  

  მაქს მაჩაიძე / ფოტო: დავით ჭუმბურიძე

  მე როგორი ტიპი ვარ, იცით? თუ არ მოვწიე, არ შემიძლია ისეთი მუსიკის სმენა, რომელიც მიყვარს, იმიტომ, რომ ძალიან ჰიპერაქტიული ვარ და ასე ვმშვიდდები. ფიზიკურად უკვე შემიძლია ვიჯდე (ბავშობაში ეგეც არ შემეძლო). ტვინი როგორ მიფუნქიონირებს, იცით? ძალიან ბევრ რამეზე ვფიქრობ ერთად, ძალიან ბევრ ინფორმაციას ვისრუტავ და ყველაფრის გაანალიზებას ვცდილობ. ვთქვათ, იმ მუსიკის მოსმენა, რომელიც მიყვარს, არ შემიძლია. მჭირდება ძალიან ინტენსიური მუსიკა, რომელიც დამიჭერს. მიწევს, რომ სულ ამას ვუსმინო, ან ფონად მაინც უნდა იყოს ჩართული. ამიტომ ვთლი, რომ ეს არის მთავარი.

  ამასთან, მუსიკოსებს არავინ არ უხდის ნორმალურად იმიტომ, რომ არ არის კლუბები. საერთოდ, ეს კულტურა არ არის განვითარებული. მოკლედ, პირველი ბიძგი ამ ყველაფრის არის ის, რომ მარიხუანა იყოს დეკრიმინალიზებული და ხალხს არ უნდა იჭერდნენ კრეტინობების გამო. იმ დღეს ჩემს მეგობარს აჯარიმებდნენ მხოლოდ იმიტომ, რომ ოპერატორთან ერთად იყო ასული იყალთოს გორაზე: პატრულს გაუჩნდა ეჭვი, თუ რას უნდა შვრებოდეს ორი ტიპი იყალთოს გორაზე და მიადგა… იცით, ეს როგორი აფსურდია? ე.ი. არ შეიძლება, ქუჩაში გაისეირნო. მე მინდა ქუჩაში დავჯდე ტროტუარზე იმიტომ, რომ მაინტერესებს და მინდა ქვედა პერსპექტივიდან შევხედო ადამიანების მიმოსვლას. მინდა დავაკვირდე, როგორ მოძრაობენ ადამიანები, როცა მათ არ უყურებ სახეში და უყურებ მხოლოდ ფეხებს. ჩემთვის ეს ყველაფერი საინტერესოა და ტყის “ობრაზს” ქმნის. ვთქვათ, ეგ მაინტერესებს და დავჯექი. ამ დროს ძალიან დიდი შანსია, პოლიციელი მოგადგეს და გითხრას: “ეე, რატომ ზიხარ აქ, შენ ალბათ ეწევი!” – მარაზმია… მერე როგორი რაღაცები ჩნდება, იცით? უკვე აღარ შეიძლება დაჯდომა, აღარ შეიძლება გასეირნება – რაც შეიძლება რეალურად, ის თურმე არ შეიძლება. ეს არის კანონები, რომელიც იურიდიულად არ არსებობს, მაგრამ სადღაც მაინც ფიგურირებს.

• “სისტემა უნდა დაინგრეს” – მუსიკოსების მიერ სიმღერით გამოხატული პროტესტი, რომელსაც არაერთგვაროვანი შეფასებები მოჰყვა ინტერნეტსივრცეში. როგორ ფიქრობ, რამდენად შეძლო ამ სიმღერამ ადამიანების უფლებების მდგომარეობის გაუმჯობესება ქვეყანაში?
• ამ სიმღერას რაც უნდა გაეკეთებინა, ის გააკეთა. ჩვენ მაქსიმალურად ვეცადეთ მხარი დაგვეჭირა იმ ადამიანებისთვის, რომლებსაც სისტემამ ზიანი მიაყენა, კიდევ ბევრი ადამიანისთვის, ვისაც ეს შეეხო. თუმცა სისტემა ვერ დაინგრევა. “სისტემა უნდა დაიგრეს” – ეს მუდმივი შეძახილია, რომელიც არასოდეს არ მოხდება, მაგრამ თუ არ ვთქვით, ეგრეც არ “მოსულა”. პარალელს გავავლებ: შეიძლება მთელი ცხოვრება ეძებო და ვერასოდეს იპოვო. მაგრამ ძებნა არ უნდა შეწყვიტო იმიტომ, რომ მაშინ პოულობ, როცა ეძებ. სისტემა მაშინ ინგრევა, როდესაც გამოხატავ ამას; სისტემა შენში უნდა დაანგრიო და არა გარშემო. ვიღაცებმა სწორად მიიღეს ეს მესიჯი; ვიღაცებმა ჩათვალეს, რომ ჩვენ რომელიმე პარტიის მხარეს ვართ; ვიღაცეებს უბრალოდ უზრდელები ვგონივართ. ალბათ, ყველა მართალია იმიტომ, რომ დედამიწაზე ნებისმიერი პერსპექტივა სწორია”.
• ძველი სისტემის დანგრევიდან ორ წელზე მეტი გავიდა. გვაინტერესებს, რას ფიქრობს ამ ქვეყნის მოქალაქე მაქს მაჩაიძე დღევანდელ პოლიტიკურ პროცესებზე…
• ახალ სისტემასაც დავანგრევდი და ამის მერე რომელიც იქნება, იმასაც. ნებისმიერი სისტემა არის არაკორექტული. ყოველთვის  ვცდილობ, რომ აპოლიტიკური ვიყო, მაგრამ სადღაც ანარქისტიც ვარ და რადიკალიც, ძალიან პარადოქსულიც. საკუთარ თავს უარვყოფ ყოველ წინადადებაში და ამავდროულად ვეთანხმები. ერთხელ მკითხეს, აპოლიტიკური რატომ ხარო. აპოლიტიკური ვარ ამ კონკრეტულ ვითარებაში, დღევანდელ რეალობაში, თორემ ჩემი პოლიტიკა, ალბათ, მაქვს. ყველას აქვს თავისი პოლიტიკა; ყველას აქვს თავისი აქსიომები და იდეაფიქსები; ყველა რაღაცას გააკეთებდა და შექმნიდა, მაგრამ მე არასდროს მდომებია, რომ ვყოფილიყავი რაღაც სისტემის ნაწილი. ვცდილობ მაქსიმალურად მოვწყდე ამ ყველაფერს. არსებობს კორექტული სისტემა, ვთქვათ, ბუშიდო… უხეში მაგალითია, მაგრამ სამურაების კოდექსი არის ძალიან მნიშველოვანი სისტემა. მაგალითად, სამურაის რომ ბატონი უკვდება, მან ხარაკირი უნდა გაიკეთოს, რომ სამურაიდ დარჩეს. იმისდა მიუხედავად, რომ ყველაზე დიდ პატივს ვცემ ბუშიდოს,  ამაზე მეტად მიყვარს რონინები – სამურაები ბატონის გარეშე. რონინი არ იკეთებს ხარაკირს იმიტომ, რომ თავისი მიზანი აქვს. ის არ თვლის, რომ არსებობს მასტერი, ვის გამოც შიძლება დაამთავროს თავისი სიცოცხლე. მე, ალბათ, რონინი ვარ, იმისდა მიუხედავად, რომ ხმალი არ დამაქვს და გეტოს პერიოდიც არ არის. საქართველოში ვართ და აქ სულ სხვა სტრუქტურა აქვს ყველაფერს.
• უნდა ელოდოს თუ არა მსმენელი უახლოეს მომავალში შენგან საპროტესტო სიმღერას. მაგალითად, როგორიც იყო „სისტემა უნდა დაინგრეს“. შენი აზრით, არაფერია ახლა გასაპროტესტებელი? იგივე ნარკოპოლიტიკაზე რომ დაწერო რამე?
• მივხვდი, რომ ჩემ გარშემო მყოფ ადამიანებს უნდა მოვუფრთხილდე და გავაპროტესტო უფრო მარტივად. რომ გამოვიდე ისევ და ყვირილი დავიწყო, აზრი არ აქვს, არაფერი შეიცვლება. ერთხელ ვიყვირე და, ალბათ, ძალიან კარგი ვქენი. ახლა ყვირილით აღარ ვცდილობ რაღაცების შეცვლას, პირიქით – ვცდილობ, რომ ამ ქვეყნიდან წავიდე და დავბრუნდე უკან. მინდა შემეძლოს ჩემ გარშემო მყოფ ადამიანებს, ვინც რაღაცას აკეთებს, ხელი შევუწყო (ალბათ, ყველა მაგას ცდილობს). ამით გამოიხატება ჩემი პროტესტი. ვცდილობ, რომ აქაური სისტემით არ ვიცხოვრო და ჩამოვაყალიბო ჩემი სისტემა, რომლითაც შევძლებ დავეხმარო სხვა ადამიანებს. ალბათ, ეგ არის ჩემი პროტესტი.
• როგორც ვიცით, გაგა რაზმაძის მოკლემეტრაჟიან ფილმ “შავ თუთაში” მთავარი როლი გერგო, რომელიც “სანდენსის” ოფიციალურ პროგრამაში მოხვდა. აპირებ თუ არა მსახიობობას და თუ გქონია კონკრეტული შემოთავაზებები?
• არა, იმის მერე არ მქონია. ერთი-ორჯერ რაღაც მარტივი როლები იყო, მაგრამ დრო არ მაქვს. ძალიან ძნელია… დღეში 16 საათზე მეტს ვმუშაობდით. რთულია ფილმის გაკეთება, ოპერატორიდან დაწყებული – ნებისიერი სტაფის წევრით დამთავრებული. თუმცა ძალიან მსიამოვნებს ფილმის გადაღების პროცესი. საერთოდ, ძილი არ მიყვარს, მაგრამ სიზმრები მიყვარს. ვცდილობ, 5 საათი მეძინოს იმიტომ, რომ დღე გავაკეთო რაღაცები: ვიმუშავო იქამდე, სანამ წაიქცევი. სიზმრები ძალიან მიყვარს, თუმცა ირინას ვეუბნები ხოლმე, საბანი წამართვას და წყალი შემასხას, რომ მაინც ადრე ავდგე.
• მუსიკის გარდა, რითი ხარ დაკავებული? თავისუფალი დრო თუ გაქვს და რისი კეთება გსიამოვნებს ყველაზე მეტად?
• თავისუფალი დრო რა არის? მე სულ თავისუფალი დრო მაქვს. სტუდიაც ჩემთვის თავისუფალი დროა. სტუდია სახლში მაქვს მოწყობილი და ამ ბოლო დროს არსად დავდივარ, არც შაბათ-კვირას. 24 საათი მუსიკას თუ არ ვაკეთებ, ვწერ… თუ არ ვწერ, ვხატავ და თუ არ ვხატავ, რაღაცას ვაწყობ. სულ ვცდილობ, ვიპოვო ახალი საქმე, რისი კეთებაც შემიძლია. სულ ახალ-ახალ რაღაცებს ვაკეთებ და ვცდილობ, რომ არ გავჩერდე. თავისუფალ დროს ვუყურებ ფილმებს და ცოტ-ცოტას ვკითხულობ. ყველაზე მეტად მიყვარს ხერხვა, ობიექტების აწყობა, მუსიკის კეთება და ხატვა. სკეიტერი თეორიულად ვარ, მაგრამ ახლა, მგონ,ი აღარ ვარ იმიტომ, რომ არ ვმდგარვარ დიდი ხანია. სკეიტ-კულტურა არის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო ურბანული კულტურა, რომელიც გაჩნდა ქალაქთან ერთად, თან ძალიან ახალგაზრდაა. სკეიტბორდინგი არის მოძრავი არქიტექტურა და მუდმივად ცვლის ექსტრერიერს. სკეიტბორდებს მეც ვაკეთებ.
  

  მაქს მაჩაიძე / ფოტო: დავით ჭუმბურიძე

  ძალიან მნიშვნელოვანია ტარება. ძველად ცხენებს აჭენებდნენ. უბრალოდ მოძრაობა არაფერია ქალაქში; გამოდიხართ და მოძრაობთ იმიტომ, რომ ეს გსიამოვნებთ. ცოტა უცნაური მცნებაა და პატივს ვცემ. რატომ? არ ვიცი… ჩემთვის ცხენი, მანქანა, ბაიკერები, სკეიტერები რეალურად ერთი და იგივეა – რაღაც ამოძრავებთ ამ ადამიანებს. სკეიტბორდინგი ძალიან ახლოსაა არქიტექტურასთან. სკეიტბორდერები რომ არ არსებობდნენ, არ იარსებებდა ფუნქციის შეცვლა. ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილი დღესდღეობით, რითიც ვარ დაინტერესებული, არის ფუნქციების არსებობა. ადამიანი მატერიალურ რეალობას ქმნის, რომელსაც აქვს სხვადასხვა ფუნქციები: ვთქვათ, მაგიდა გააკეთეს, ზემოდან რომ დაიდოს რაღაცები და მიუსხდნენ, მაგრამ მას არავინ ატრიალებს. მაგიდა ვინც ამოატრიალა, იმას დაერქვა ხელოვანი, რაც ყველაზე მარტივი სახელია. ამ ყველაფერზე ერთხელ ვფიქრობდი და მერე ვნახე რენე მაგრიტის ნამუშევარი, რომელზეც გამოსახულია ჩიბუხი და აწერია “This is not a pipe”. ეს არის ერთ-ერთი ყველაზე მაგარი ნამუშევარი, რაც კი ოდესმე მინახავს. ჭიქა რომ ამოატრიალო და თქვა, რომ ეს ჭიქა აღარ არის, ამის სრული უფლება გაქვს. ანუ, უცვლი ფუნქციას – ეს ხდება ხელოვნების ჭრილში. არსებობს როგორი რაღაცები, იცით? ვიღაცეები უცვლიან ფუნქციას ნივთებს. მსოფლიოში ბოთლებით ბანაობენ და რაღაცებს იგონებენ. “Cargo Cult” რომ დასერჩოთ, სულ ესეთი რაღაცებია. ფუნქციასთან თამაში არის, რეალურად, რაც ქმნის ყველაზე საინტერესო  ნაწილს მატერიალურ სამყაროში. სკეიდბორდინგი არის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი იმიტომ, რომ ცვლის ექსტერიერის ფუნქციას, ცვლის ქალაქის ფუნქციას. პარალელურად, სკეიდბორდინგთან ერთად, კატები მინდა დავამატო. კატა ყველაზე მაგარი ცხოველია ქალაქში, რომელიც ურბანულ გარემოს აღიქვამს, როგორც ჯუნგლებს. ჩვენთვის ქალაქი არის ჩვენს კომფორტზე გათვლილი: გვაქვს წყალი, გათბობა, სახლები, ტრანსპორტი… კატებისთვის არის უბრალოდ ექსტერიერი, რომელზეც ნადირობს, წვება, ჯდება, ხტება და მორჩა. მისი თვალთახედვიდან ქალაქს არაფრის ფუნქცია არ აქვს და საინტერესოა.

• როგორც აღნიშნე, ცოტ-ცოტას კითხულობ. გვითხარი, ბოლოს რა წაიკითხე?
• ბევრს არ ვკითხულობ იმიტომ, რომ ხშირად ვიჭედები ხოლმე. მიყვარს რაღაც ინფორმაციების კითხვა. არ ვიცი… არ მიყვარს კითხვა. მუდმივად კითხვა არ შემიძლია იმიტომ, რომ მერე ვეღარ გამოვდივარ იმ ყველაფრიდან; ვიწყებ შიგნით ცხოვრებას და ის ზედმეტად ხდება ჩემი არსებობის ნაწილი. ვციდლობ, რაც შეიძლება ცოტა წავიკითხო იმიტომ, რომ ძალიან აისახება ეს ყველაფერი ჩემზე. ახლა აღარ მახსოვს, ვის წიგნს ვკითხულობდი. უცებ მომაწოდეს წიგნი დაბადების დღეზე. “Amnesia Moon” ქვია. წიგნი არის ტიპზე, რომელსაც ქვია ქაოსი. ძალიან საინტერესო თეორიაა შიგნით: ერთმანეთის სიზმრები ესიზმრებათ ტიპებს და ვისი სიზმარიც ყველაზე მეტად დომინირებს, იმის სიზმარშია მთელი ქალაქი. უბრალოდ, პოსტაპოკალიპტური ამერიკაა და მთელი ამერიკა სხვადასხვა ადამიანების სიზმრებშია. ეს ტიპი მოგზაურობს ამ ქალაქებში, რომლებშიც სულ სხვადასხვა სისტემები მოქმედებს. ამ ტიპს უბრალოდ ჰქვია ქაოსი, არანაირი მიზეზის გამო. მათ სახელები არ ახსოვთ. ძალიან მნიშვნელოვანია ეს იმიტომ, რომ შემთხვევით არაფერი ხდება. ვიღაცის სიზმარში ქაოსს ჰქვია მთვარე… მეც გამიხარდა უცებ ეს და რატომღაც მთვარე (Luna Nine) დავირქვი თავის დროზე.
• როგორც ვიცით, შენი გაკეთებული მაისურები გეცვა ხოლმე. დაანებე ამ საქმეს თავი, თუ ახლაც შენი გაკეთებული გაცვია?
• ვაკეთებდი, კი. ახლა რაც მაცვია, ჩემი მოფიქრებულია და ირინამ შეკერა. ახლაც ვაკეთებ ტანსაცმელს. ვცდილობ, რომ მაქსიმალურად ფუნქციონალური ტანსაცმელი გავაკეთო. ახლა მინდა გავაკეთო “პლაშები” ძალიან ბევრი ჯიბეებით, რომ ყველაფერი ჩამეტიოს შიგნით: ქუჩაში შეგროვებული ნივთები, ქვები, კამფეტები, სიგარეტი, ყველაფერი…