ახლა მე ვზრუნავ, რაც შემიძლია ვაკეთებ, მაგრამ რა მოხდება მერე, მე რომ აღარ ვიქნები, ვინ მოუვლის ჩემს შვილს? – ესაა კითხვა, რომელიც საქართველოში მცხოვრები უამრავი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირის მშობელს აღელვებს.
სწორედ ამ კითხვით ასრულებს 25 წლის სალომეს დედა, ლელა ჩიტაძე თავის ისტორიას. მის შვილს ფსიქომოტორული ჩამორჩენის დიაგნოზი 4 წლის ასაკში გერმანიაში დაუსვეს. სალომემ უკვე ორ სპექტაკლში ითამაშა, უყვარს ჩოგბურთი და თავისი მეგობარი მარი. სკოლაც დაამთავრა და მზარეულის კურსებიც, თუმცა:
რა იქნება მერე? – არის თუ არა ამაზე პასუხი, გატარებულია თუ არა ქმედუნარიანობის სისტემის რეფორმა საქართველოში? უკვე ერთ წელზე მეტი გავიდა მას შემდეგ, რაც სახელმწიფომ საკანონმდებლო დონეზე თავისი პოლიტიკა შეცვალა ფსიქო-სოციალური საჭიროებებს მქონე შშმ პირების მიმართ და ამ ადამიანებს [ყოველ შემთხვევაში] ფურცელზე მანამდე ჩამორთმეული სამოქალაქო უფლებები დაუბრუნა. როგორ მიმდინარეობს რეფორმის განხორციელება პრაქტიკაში და რა სახის ხარვეზები არსებობს? დისკუსიის მონაწილეები არიან საქართველოს პარლამენტის წევრი თამარ კორძაია და არასამთავრობო ორგანიზაცია “პარტნიორობა ადამიანის უფლებებისთვის” წარმომადგენელი ანა აბაშიძე:
ნახეთ მასალა სრულად, რომელიც მომზადებულია პროექტ “უჩინარების ფარგლებში”.
