პარლამენტთან არ შეწყდება დემონსტრაციები, ვიდრე გიორგი გახარია შინაგან საქმეთა მინისტრის პოსტს არ დატოვებს, — ამბობენ აქციის ორგანიზატორები. რა გეგმა აქვთ მათ, თუ მინისტრი უახლოეს მომავალში არ გადადგება?

და, საერთოდ, ვინ არიან აქციის ორგანიზატორები, რა ღირებულებები აერთიანებთ, რისთვის იბრძვიან? შესაძლოა თუ არა, მომავალში ცალკე პოლიტიკურ გაერთიანებაში ვიხილოთ? ამ და სხვა საკითხებზე ნეტგაზეთი აქციების ერთ-ერთ ორგანიზატორს, შოთა დიღმელაშვილს ესაუბრა.

იმის გათვალისწინებით, რომ მინისტრი გახარია არ აპირებს გადადგომას, რა არის თქვენი სამოქმედო გეგმა?

ჩვენ გვგონია, რომ პოკერს გვეთამაშებიან და ელოდებიან, პირველი ვინ დაახამხამებს თვალს. ხელისუფლებამ იცის, რომ უნდა გადადგეს გიორგი გახარია. ხელისუფლებას ეს სჭირდება, რადგან გახარია იქცა ტოქსიკურ პოლიტიკოსად. მას ლეგიტიმაციაც აღარ აქვს ხალხისგან, რადგან ამ ხელისუფლების მთავარი არგუმენტი ის იყო, რომ ცხოველივით არ ეპყრობოდა ადამიანებს, თორემ ეკონომიკური განვითარებით დიდად არ წაუწევია წინ ქვეყანა. მაგრამ შევთანხმდით, რომ ჯობია, არ გვესროლონ და ამით დავიწყოთ.

ალბათ, ხელისუფლებას მშვიდობიანი მანიფესტანტები „ნაციონალური მოძრაობა“ ეგონა. სხვანაირად არა მგონია, გაემეტებინათ ეს ხალხი. ალბათ, ვიღაც პარანოიით შეპყრობილმა ადამიანმა გადაწყვიტა, იქ „ნაცები“ დგანან და მოდით, დავსაჯოთ, ძალა ვაჩვენოთო. და კი იცით, რაც მოხდა…

20 ივნისის ღამე რუსთაველის გამზირზე. ფოტო: გიორგი არჯევანიძე

ახლაც, მგონი, ვერ მიხვდნენ, ვისთან აქვთ საქმე და ისევ ჰგონიათ, პარტიებთან აქვთ ურთიერთობა. როგორც არის, ისე რომ მიეჩნიათ, — რომ ეს ახალგაზრდობაში დაწყებული პროტესტია, რომელიც მთელ სოციალურ ქსოვილს მოედო და პარანოიით არ ყოფილიყვნენ შეპყრობილნი, [ალბათ ასე არ მოხდებოდა]…

ჩვენ არც ვმალავთ, რომ კონსულტაციებს გავდივართ პარტიებთან და ღიად ვართ, ყველასთან გვაქვს ურთიერთობა, ოღონდ იმ შემთხვევაში, თუ „მოაწერენ ხელს“ ჩვენს მოთხოვნებს. ჩვენს მოთხოვნებს არაფერი არ აკლდება, არ ემატება, არ რედაქტირდება… ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ ასეთი ფორმატი გვქონოდა. ხომ ვამბობთ, რომ დემოკრატიაა და დემოკრატიული სივრცე გვინდა, აქაც იყო დემოკრატია.

გამოვიყვანთ სცენაზე ყველას, ვინც ხელს აწერს ამ სამ მოთხოვნაზე. გამოვიყვანეთ კიდეც და ვინც არ მოსწონს, ხალხი უყვირის ხოლმე. ეს იყო ჩვენი პირობა და ამ ფორმატით დავიწყეთ ურთიერთობა, ოღონდ პარიტეტზეც შევთანხმდით — ეს პოლიტიკოსების სცენა არ იქნებოდა. სამოქალაქო საზოგადოებიდან იქნებოდა ბევრი სპიკერი და აქა-იქ პოლიტიკოსებიც, შეთანხმებული დროით, მკაცრი რეგლამენტით. ასეთი შეთანხმება იყო. 13 დღეა, ასე გრძელდება.

თუმცა ხალხი სულ უფრო და უფრო მცირდება აქციებზე. გაქვთ თუ არა რამე სტრატეგიები, რომ მუხტი არ გაქრეს?

მე ვფიქრობ, გასაოცარია, რომ 13 დღის განმავლობაში მხოლოდ სამი დღე იყო ისეთი, როცა რუსთაველი არ გადაიკეტა, იმდენი ხალხი იყო. ხალხის დასწრების თვალსაზრისით, დაღმავალი ტრენდია. აქციას ბევრი ადამიანი მოაკლდა, რომელიც ცვლილებებს მოელოდა… ზაფხულია და ქვემოთ მიდის ეს დასწრებადობა, რაც არც არის გასაკვირი.

ჩვენს ჯგუფშიც 30 ადამიანამდე ვართ და ალბათ, ადვილი წარმოსადგენია, რა ძნელია, ყველანი ერთ აზრზამდე მივიდეთ. პრაქტიკულად, ჩვენ გზაში ვალაგებთ გეგმებს. დღესაც რამდენიმე შეხვედრა გვექნება და მოქმედების გრძელვადიანი სტრატეგია შემდეგ გვექნება.

ქუჩის აქციებს მიღმა?

მაგას გადავწყვეტთ… ჩვენ მოვახერხებთ იმას, რომ ყოველდღე ვიქნებით მედიაში მთავარი თემა, სანამ არ გადადგება გიორგი გახარია. ეს ვიცით დანამდვილებით.

როგორ?

რა ფორმით — ამასაც მოვიფიქრებთ: ეს იქნება მინიაქციები, კრეატიული აქციები, თუ, — სანამ ზაფხულია, სანამ ხალხი დასასვენებლად მიდის, — შევისვენოთ და სექტემბრიდან განვაახლოთ მასობრივი აქციები; თუ გადავიდეთ ერთკვირიან რეჟიმზე, — როცა კვირაში ერთხელ გვექნება მასობრივი და მანამდე პატარ-პატარა აქციები; თუ „მივაწვებით“, ბოლომდე გამოვწურავთ მასობრივ აქციებს… ყველა ამ ვარიანტზე ვმსჯელობთ, ვცდილობთ, ავწონ-დავწონოთ და პრაქტიკულად, ამ კვირაში გვეცოდინება, რა გზით მივდივართ.

ერთადერთი, რაც ამ დროისთვის კონსენსუსი არის, რომ ეს არ შეწყდება. ხელისუფლებამ კარგად იცის, რომ ყოველი მომდევნო დღე, როცა მოთხოვნა არ კმაყოფილდება, ის კარგავს რეიტინგს. იმიტომ, რომ მართლა აღარ აქვს ლეგიტიმაცია შინაგან საქმეთა მინისტრს ხალხის თვალში, მედიაში ეს არის დღის მთავარი თემა და ტრიალებს მათი გადაცდომების საშინელი კადრები; ხელისუფლების წარმომადგენლებს უწევთ თავის მართლება ისე, რომ თავს იზიანებენ. თუმცა ბოლოს მაინც მოახერხეს გადაჯგუფება და ურთიერთგამომრიცხავ და ალოგიკურ კომენტარებს აღარ იძლევიან. როგორც ჩანს, ფულსაც მოუყარეს თავი, რომ ფეიკ-სააგენტოებს ერთი მესიჯბოქსი მისცენ…

დემონსტრანტების წინაშე არსებულ გამოწვევებად, თქვენ მიერ ნახსენები „ფეიკ-ნიუსების“ გარდა, რას ხედავთ?

მაგალითად, აქციების დასაწყისშივე იყო პროვოკაციები, არყისა და ლუდის შემოგზავნა, იქ სუს-ის ადევნება… ჩვენი სახელით დააარსეს ორგანიზაციები, რომლებიც ჩვენი სახელით საუბრობენ, არადა, საერთოდ არ ვიყავით დაკავშირებული.

ჩვენ ვამბობთ, რომ ღია მიკროფონი გვაქვს… გამომსვლელთა სიები ტექნიკურად შემდეგ დარეგულირდა, რომ ქაოსი არ ყოფილიყო სცენაზე. მანამდე მართლა თავისუფალი მიკროფონი იყო. ეს გამოიყენეს, რომ ამოსულიყვნენ ვიღაცები და ფოტოები გადაეღოთ, თითქოს მართლაც საორგანიზაციო ჯგუფის ნაწილი არიან, მაგრამ იმ სცენაზე უამრავი ადამიანი ამოდიოდა მაშინ. ეს გამოიყენეს ჩვენი ორგანიზაციის დისკრედიტაციისთვის, რაც არის სამთავრობო მედიებისა და ყალბი პროფილების ნარატივი, თითქოს ეს მართული პროტესტია. შემდეგ თითქოს ვიღაცები გამოგვეყვნენ თითქოს იმიტომ, რომ პარტიებისგან მართული ვიყავით და ა.შ.

ასევე, იყო პროვოკაციები: მთვრალი ადამიანის მოგზავნა, ჩოჩქოლის ატეხვა და ა.შ. ვიღაც 16 წლის ბავშვები მოაგზავნეს დანებით. რამდენიმე ასეთი ფაქტი დაგვიგროვდა, რასაც საერთაშორისო ორგანიზაციებს მუდმივად ვატყობინებთ ხოლმე.

ჩვენ ამ ყველაფერს დავუპირისპირეთ სრული გამჭვირვალობა და მშვიდობიანი მანიფესტაცია. დასამალი არაფერი გვაქვს. ტელეფონზეც ღიად ვსაუბრობთ. ერთადერთი, რაც ამ ყველაფერს შეიძლება დავუპირისპიროთ, სრული გამჭვირვალობა და სრული სიმართლეა.

პირდაპირ ველაპარაკები ხალხს. „მშვიდობა გახდა“ ჩვენი ერთ-ერთი ცენტრალური მოთხოვნა, ამ სიტყვის სკანდირება დავიწყეთ. ვიცით, რომ რაღაც ასეთი თუ ხდება, პოლიციას ვთხოვთ დახმარებას, რომ სიტუაცია განიმუხტოს.

საერთაშორისო ორგანიზაციებსა და საელჩოს რომ ვაწვდიდით ასეთი ინციდენტების შესახებ ინფორმაციას, მას შემდეგ, როგორც ჩანს, მათგან რაღაც სიგნალები მიუვიდათ [ხელისუფლებაში] და ასეთი პროვოკაციების რაოდენობა შემცირდა.

თუმცა დაიწყო კოორდინირებული, მადისკრედიტირებელი შეტევები ინტერნეტიდან; არა მხოლოდ სამთავრობო მედიებიდან — ამუშავდნენ ეს ფეისბუკ-ჯგუფები, ფაშისტური ფეიჯები, ულტრანაციონალისტურ-კონსერვატიული ჯგუფები, რომლებმაც დაიწყეს მოსახლეობის შავბნელ ინსტინქტებზე თამაში, რომ აი, ახლა „გეების რევოლუცია მოდის“ და „ნაციონალები მოდიან“. პირადად ჩემ მიმართაც იყო.

ასეთი პატერნი გამოიკვეთა ბოლო დროს: ხელისუფლება იყენებს ფაშისტურ ჯგუფებს, რათა პოლიტიკურ ოპონენტებს გაუსწორდეს. ბასიანის შემთხვევაშიც ხომ ეს იყო — „კონტრაქციებს“ იყენებს… ვიღაც შავბნელი ძალები მოდიან კონტრაქციებით, ხელისუფლება ამბობს, „ჩვენ ვერ ჩავერევით, მათაც ხომ აქვთ მანიფესტაციის უფლება“ და ხელებს სწევს მაღლა და, საბოლოო ჯამში, მშვიდობიანი მანიფესტანტები ტოვებენ ტერიტორიას ყვითელი ავტობუსებით.

აქცია “ჩვენი თავისუფლებისთვის” ბასიანის მოვლენების შემდეგ. 12 მაისი, 2018. ფოტო: მიხეილ გვაძაბია / ნეტგაზეთი

ალბათ, ჩვენც რომ დავცოტავდებით, ამას ველით. ეს ძალიან საწყენია, რადგან ამ ჯგუფების მოძლიერება პოლიტიკურ პარტიებთან ერთად არ იცვლება. ეს აქ დარჩება. ყოველთვის პოლიტიკურად დამუხტული სიტუაცია იყო საქართველოში, მაგრამ ვიტალი საფაროვის მკვლელობამ აჩვენა, რა საშინელი სახე შეიძლება მიიღოს ამ განწყობების გაძლიერებამ. ამას რომ თვითონ ხელისუფლება აძლიერებს, ძალიან ცუდია.

მეორე ამბავი ისაა, რომ მთელი ფული, რომლითაც ასპონსორებენ მთელ ამ ნიუსებს, — გვხვდება მრავალნაირი გვერდი ერთნაირი მესიჯებით, ტროლების ქარხნები და ყალბი ახალი ამბების გამავრცელებელი სააგენტოები, — არ არის დეკლარირებული ფული. ეს არის შავი ფული, რომელიც ან ბიუჯეტიდან არის ამოღებული, ან ვიღაც მდიდარი კაცის შავი ჯიბიდან; ბიუჯეტიდანაც შეიძლება არის დიდი წილი, რადგან ვიცით, რომ სახელმწიფო შესყიდვების დაახლოებით მესამედი პირდაპირი შესყიდვებია, რაც კორუფციული გარიგებების კარგი წყაროა…

დავუბრუნდეთ უშუალოდ აქციებს — ორგანიზატორად სახელდება ჯგუფი „თავისუფლებისთვის“. საიდან, როგორ გაჩნდა ეს ჯგუფი?

აქცია, სახელწოდებით „სირცხვილია“, დაიწყო „თავისუფლების გამავრცელებელ საზოგადოებაში“…

რას წარმოადგენს ეს ჯგუფი?

ეს არის ფეისბუკის ჯგუფი, რომელიც შედგება დაახლოებით ცხრა ათასი წევრისგან. დიდი ჯგუფია, რომელიც 2018 წლიდან არსებობს.

დაახლოებით ვის აერთიანებს ეს ჯგუფი? როგორ დაახასიათებდით ამ ჯგუფს, მაგალითად, როგორია მათი დემოგრაფია (გარდა იმისა, რომ „ახალგაზრდები არიან“)?

„ენჯეოშნიკებს“, არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლებს, რომლებსაც უნდათ, ცნობიერება აამაღლონ ამა თუ იმ საკითხზე… სრულ კონტიგენტზე ზუსტად ვერც მე ვისაუბრებ… საკმაოდ ჭრელი საზოგადოებაა. იდეოლოგიურად, არ ვარ დარწმუნებული, ალბათ, უფრო ცენტრი და მარჯვნისკენ. მემარცხენეები, მგონი, დასცინოდნენ კიდეც, „ჰაჰა მოძრაობას“ ეძახდნენ…

წარმოადგენს თუ არა ეს ჯგუფი, თქვენი დაკვირვებით, მოსახლეობის სხვადასხვა სეგმენტს?

დიახ, ასეა.

უშუალოდ, ვის, რა ჯგუფებს? 

უფრო ზუსტად არ ვიცი, მათი დემოგრაფია რომ მკითხოთ, წევრები ისევ ის ფეისბუკ „ბაბლია“, ვინც მეგობრებში მყავს. მართლა არ ვიცი. არიან ჩემთვის უცხო ადამიანებიც. თუმცა, რა კითხვაც ამ ჯგუფში არ ისმის, ესაა „უნდა იცვალოს თუ არა საქართველომ პოლიტიკური ორიენტირი“, ანუ უნდა იყოს თუ არა ევროატლანტიკური კურსის გარდა რაიმე სხვა, მსგავსი კითხვები არ არის.

ამ პროტესტის დროს ჩვენ გვინდოდა ბევრი ადამიანის გაერთიანება, რომელთათვისაც ერთმანეთის იდეები და იდეოლოგიები მიუღებელია, და ეს მხოლოდ მაშინ მოხერხდება, თუ გადაკვეთის ძალიან ფუნდამენტურ წერტილებზე შევთანხმდებით. ეს სამი მოთხოვნა, ჩავთვალეთ, რომ ის ფუნდამენტური რამაა, რისი მიღწევაც შეგვიძლია და თან ამაზე ბევრნი შევთანხმდებით.

თუმცა ძალიან დიდ ნაკლებობას ვგრძნობ პროფესიული კავშირებისა და, სიტყვაზე, მემარცხენე ორგანიზაციების გვერდში დგომისას, რომლებიც ნაკლებად არიან წარმოდგენილნი ხალხში [აქციების მონაწილეებში]. ძალიან წაადგებოდა მათი მხარდაჭერა საქმეს…

რატომ? გქონიათ მათთან კომუნიკაცია?

არ ვიცი… მე ლოგიკურად ასე ვხსნი, რომ მემარცხენეებიდან ან შალვა რამიშვილის კანტორაში [POSTV-ში] მუშაობს ბევრი, ან გია ჟორჟოლიანის პარტიაში, რომელიც მაინც ხელისუფლების ირიბი მოკავშირეები არიან.

მაგალითად, გიორგი ცხადაია, რომელიც არავისთან აფილირებული მემარცხენეა, თანაუგრძნობს მოძრაობს. ეს [რასაც ჩვენ ვითხოვთ] ხომ უნივერსალური საკითხია. სიტყვაზე, მემარცხენეებიც და მემარჯვენეებიც შეთანხმდებიან, რომ, მაგალითად, სახელმწიფო ბიუჯეტის ფლანგვა არ შეიძლება, ცუდია.

ჩემი მიზანია, ვიპოვო ამ იდეოლოგიებს შორის გადაკვეთის ასეთი წერტილები, რომ ასეთი ფუნდამენტური საკითხები მოვაგვაროთ და დანარჩენზე მერე ვიდავოთ. ყველა ვარიანტში, ოდნავ უკეთეს ქვეყანაში მოგვიწევს რაღაცაზე დავა. ჩემი მიდგომა არის ასეთი. ამ მესიჯს ვუშვებ ყველასადმი.

აქციებს ხშირად აკავშირებენ ხოლმე, თუ ენმ-სთან არა, „ევროპულ საქართველოსთან“ მაინც. არის თუ არა ეს ასე?

მე, სხვათა შორის, ერთ-ერთი პირველი ვიყავი, ვინც აქციიდან პირდაპირ წერდა და პირველივე დღეს ვთქვი: აქცია, ფაქტობრივად, მოგვპარეს-მეთქი. ჩვენი ჯგუფი როდესაც მივიდა რადისონთან [სადაც რუსეთის დუმის დეპუტატი სერგეი გავრილოვი იმყოფებოდა] გასაპროტესტებლად, სცენა ამ დროს დაიკავეს. თუმცა მეორე დღიდან ისევ დავიბრუნეთ ეს აქცია.

ჩვენ გამოცდილება არ გვქონდა, როგორ უნდა მოვქცეულიყავით. თურმე მიკროფონისთვის ომია მთელი „პონტი“. მეორე დღეს გავიმარჯვეთ ამ ომში და პირობები დავდეთ…

გარდა იმისა, რომ „ქართულ ოცნებასთან“ გვაქვს ახლა საბრძოლველი, სხვა პარტიების პარტაქტივს თუ გაანაწყენებ ძალიან, იმათთანაც გექნება საბრძოლველი. რაღაც ფორმატი უნდა მოგვენახა, სადაც ერთმანეთის მტრები არ იქნებოდნენ ისინი და ჩვენც ერთმანეთის მტრები არ ვიქნებოდით, მიუხედავად ჩვენი პოლიტიკური შეხედულებებისა.

ჩვენი საორგანიზაციო ჯგუფი 30 ადამიანისგან შედგება და ყველანაირი პოლიტიკური გემოვნების ადამიანია. ზოგიერთი საერთოდ აპოლიტიკურია, ამბობს, რომ არ აინტერესებს პოლიტიკა და უბრალოდ უნდა, რომ ეს მოთხოვნები შესრულდეს.

ჩვენ ვუთხარით პარტიებს, გთავაზობთ ასეთ რამეს: არ მოგიკვეთავთ, არაფერი. შეგვიძლია, შევხვდეთ, ვიყოთ კოორდინაციაში, რომ ერთმანეთის გეგმები ვიცოდეთ, უბრალოდ, ჩვენი გზა არ იცვლება. ჩვენ გვაქვს ეს სამი მოთხოვნა და ან ეთანხმებით ამას, ან არ გვჭირდებით. ვიღაცებმა არჩიეს ეთქვათ ღიად, რომ ამ მოთხოვნებს მხარს უჭერდნენ.

„ქართული ოცნებისთვის“ არ აქვს მნიშვნელობა, ვისთან აფილირებას დაგვაბრალებს, იქნება ეს „ნაციონალური მოძრაობა“ თუ „ევროპული საქართველო“. მათთვის ორივენი „ნაცები“ არიან. მეორე მხრივ, ყველა პარტიას აწყობს, რომ მათთან აფილირებულობა დაგვბრალდეს იმიტომ, რომ, სიტყვაზე, მათი ელექტორატი იზრდება და ა.შ.

ამ შემთხვევაში, ჩვენ ძალიან ცუდ მდგომარეობაში ვართ და ყოველდღიური ვაჭრობა გვიწევს პარტიებთან, ჩხუბი და აყალმაყალი, რომ ჩვენი დღის წესრიგი არის უცვლელი. იყო მოთხოვნებიც, რადიკალური გავხადოთ პროტესტი და ა.შ. მაგრამ ვდგავართ მყარად და გვინდა, ეს ფორმატი შევინარჩუნოთ.

30 ივნისს გაერთიანებულმა ოპოზიციამ თქვენი წარმომადგენელიც მიიწვია ახლად დაანონსებულ სახალხო განხილვის კომისიაში, რომელიც პროპორციული არჩევნების კანონპროექტზე, ბარიერის ზომაზე იმუშავებს. აპირებთ, რომ შეუერთდეთ ამ მოწოდებას?

არა. ჩვენი პოზიცია იყო, რომ ჩვენ ამ პოლიტიკურ თამაშებში არ ჩავებათ. ნათქვამი მაქვს კიდეც — ყველაზე კარგი, რასაც ქართულ პოლიტიკას ვუზამთ, ის იქნება, ვაჩვენოთ, რომ სამოქალაქო საზოგადოებას რაღაც მოთხოვნების მიღწევა შეეძლება და ეს არ ხდება ან ძალაუფლების, ან სკამის წყურვილისთვის. ასეთი რაღაც ხომ მართლა პირველად ხდება — ორკვირიანი პროტესტი, რომლის წამყვანი ძალაც ჩვენ ვართ. ჩვენი „წვეულებაა“ და პარტიები ჩვენს წვეულებაზე მოდიან.

იმის გათვალისწინებით, რომ ამ აქციების მიღწევაა პროპორციული არჩევნები, რაც მეტ შესაძლებლობას აჩენს მცირე პარტიებისთვის, თქვენც ხომ არ აპირებთ დამოუკიდებლად კენჭისყრას 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებში?

ამაზე ფართო კონსენსუსი არ გვაქვს, „არავინ არ შევიდეთ“ ან რამე მსგავსი. კიდევ ერთხელ, ჩემი პირადი პოზიცია ასეთია, — ქართულ პოლიტიკას უკეთესს ვერაფერს ვუზამ: გაქვს პოლიტიკური მოთხოვნები საზოგადოებისგან, სრულდება ეს მოთხოვნები და დემონსტრაციულად გადიხარ პოლიტიკური ველიდან, რათა აჩვენო, რომ შეიძლება, ხალხო, ასეც მოხდეს. არ არის აუცილებელი, ამას სკამისთვის აკეთებდე… მაგრამ რჩები „მოდარაჯე ძაღლად“ საზოგადოებიდან, თუ რამე საშინელება მოხდება, — და მართლა რამე საშინელება უნდა მოხდეს, რომ ამ ადამიანებმა შეძლონ გაერთიანება, იმდენად განსხვავებული ჯგუფია…

ჩვენ გვაქვს კონსენსუსი, რომ ზემოხსენებულ ფორმატში ორგანიზაციის სახელით არავინ არ შევა. თავიდანვე ვთქვით, რომ რაღაც არის პოლიტიკოსების საქმე, მათი საქმეა, რომ ამ ვაჭრობაში შევიდნენ. თუ ჩვენც ჩავებით მაგ ვაჭრობაში, მაშინ რომელიღაც პარტიას უნდა მივემხროთ, მათ პოზიციას უნდა მივემხროთ და არ გვინდა ამაში გარევა. იმას, რაზეც ათწლეულები იშრომეს სხვადასხვა პარტიებმა და გულანთებულმა აქტივისტებმა, ისე მოხდა, ჩვენ ხუთ დღეში მივაღწიეთ. ახლა კეთილი ინებონ, დასხდნენ და არკვიონ. ჩვენ ჩვენი საქმე ვქენით.

საქართველოს ხელისუფლებამ 20 ივნისს ძალის გამოყენებით დაარბია საპროტესტო აქცია, სადაც ხელისუფლების ზოგი მაღალჩინოსნის გადადგომას მოითხოვდნენ საქართველოში რუსეთის დელეგაციის ვიზიტთან დაკავშირებით. პოლიციამ დარბევისას გამოიყენა ცრემლსადენი გაზი და რეზინის ტყვიები, რომლებსაც, თვითმხილველების ცნობით, დამიზნებით ესროდნენ ადამიანებს. შედეგად, დაშავდა 240-ზე მეტი ადამიანი, მათ შორის, 80 პოლიციელი.