გთავაზობთ ნეტგაზეთის მკითხველებისა და მეგობრების საინტერესო და სახალისო ამბებს, რომლებიც მათ ახალი წლის ღამეს გადახდენიათ.
დააკლიკეთ ქვემოთმოცემულ გრაფებს, გაეცანით ისტორიებს და გაგვიზიარეთ შთაბეჭდილებები:
ევროპებში დაკარგულები
ჩვენივე მანქანით გადავწყვიტეთ ასვლა ალპების ერთ-ერთ კურორტზე, ცერმატში. იქ ზამთარში ძალიან დიდი თოვლია. კონკრეტულ ადგილამდე მიდიხარ მანქანით და შემდეგ რკინიგზას გადაჰყავხარ შენივე ავტომობილით. ამ რკინიგზას აქვს, ბუნებრივია, მუშაობის განრიგი. საავტომობილო გზა ფიზიკურად არ არის. გადავწყვიტეთ, რკინიგზის ბოლო რეისს გამოვყოლოდით უკან. აღმოჩნდა, რომ უამინდობის გამო რკინიგზის ბოლო რეისი გაუქმდა. ყველაფერი ვიფიქრეთ. ჩავთვალეთ, რომ შუაგულ ალპებში ვეღარავინ გვიპოვნიდა და ბედს შევეგუეთ. უკვე იმედი რომ გადაგვეწურა, ალტერნატიული რეისი დანიშნეს და, როგორც იქნა, ჩამოვედით ქალაქ ლუცერნში.
12-ს წუთები აკლია და გვგონია, რომ მოვასწარით, მაგრამ ნურას უკაცრავად, სასტუმროს კარი დაგვხვდა ჩაკეტილი და ბევრი მცდელობის მიუხედავად, ადმინისტრატორს ვერსად მივაკვლიეთ. ზუსტად 00:00 საათზე სამაშველო სამსახურში ვრეკავდით. ორსაათიანი პროცედურის შემდეგ სასტუმრო გაგვიღეს და შევლასლასდით გაყინულები და გადაღლილები დასაძინებლად. End of story.
ახალი წლის ღამე ინტერნეტის გარეშე
ედიკას დროს, საბავშვო ამინდში
სხვა გზა რომ არ ჰქონდათ, მამაჩემმა კომპანიას წყლის ავზიანი მანქანა გამოართვა, აავსო და უნდა წაიღოს შუა ტყეში, სადაც ჭაბურღილია დადგმული. მე და კატუნა ავეკიდეთ და წავედით 31 დეკემბერს, 22:00 საათისკენ პატარძეულის ტყეში დიდი ცისტერნით.
გზაში უამრავი შოკოლადი და კანფეტი ვიყიდეთ, სათითაოდ დავურიგეთ და დავაბერეთ დაცვა და ოპერატორები. დაცვამ კიდევ კალაშნიკოვები გვასროლინა. ვსრიალებდით, ვგუნდაობდით შუა ტყეში, დიდ თოვლში.
ეს ყველაზე magic ახალი წელი იყო, რაც ჩემს მეხსიერებას შემორჩა.
საახალწლო პურიჭამა
სტაჟიანი მეკვლე და ტაქსის მძღოლები
სიყვარული ყველას უნდა
ის ფილმი, რომელმაც 31-ში გარეთ გასვლა მაიძულა, ერთხელ მქონდა ნანახი, “ინტუიცია” ერქვა; ფილმში ზუსტად ახალი წლის ღამეს გოგო და ბიჭი შემთხვევით ქუჩაში ხვდებიან ერთმანეთს, ორივეს სიმპათია გაუჩნდება, თუმცა საკონტაქტოებს არ ცვლიან და წლების მერე ისევ შემთხვევით პოულობენ ერთმანეთს. ამ ფილმმა იმდენად იმოქმედა ჩემზე, რომ მე, მარტოსულმა, გადავწყვიტე გარეთ გასვლა და ვითომ ვინმეს შემთხვევით პოვნა. იმედი მქონდა, ახალ წელს ჩემზე ახალი ისტორია დაიწერებოდა.
საახალწლოდ მორთული უნივერმაგი ერთი-ორჯერ შემოვიარე, ცოტა ხანს გარეთაც ვისეირნე, მაგრამ სულ ტყუილად.