ახალი ამბები

ანაკლიის პორტთან დაპირისპირება აშშ-სთვის ბოლო წვეთი აღმოჩნდა – ინტერვიუ თინა ხიდაშელთან

13 ივნისი, 2019 • 2827
ანაკლიის პორტთან დაპირისპირება აშშ-სთვის ბოლო წვეთი აღმოჩნდა – ინტერვიუ თინა ხიდაშელთან

11 ივნისს, საქართველოს პრემიერ-მინისტრთან გამართული შეხვედრის შემდეგ, აშშ-ის სახელმწიფო მდივანი მაიკ პომპეო არაერთ მნიშვნელოვან საკითხს შეეხო საქართველოს საზოგადოებრივ-პოლიტიკური ცხოვრებიდან. განსაკუთრებით დიდი გამოხმაურება მოჰყვა პომპეოს რეპლიკას: “მე ვიმედოვნებ, რომ საქართველო დაასრულებს პორტის პროექტს”.

დაინახა თუ არა აშშ-მა პირდაპირი საფრთხე ანაკლიის პორტთან დაკავშირებით? რას ნიშნავდა აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის განცხადებები პორტის კონტექსტში ჩინეთთან და რუსეთთან დაკავშირებით და უნდა იფიქროს თუ არა საქართველომ აშშ-ჩინეთის “სატარიფო ომში” თავის პოზიციაზე? ამ და სხვა საკითხებზე “ნეტგაზეთი” თავდაცვის ყოფილ მინისტრს, თინათინ ხიდაშელს ესაუბრა.

ქალბატონო თინა, ბრიფინგზე პომპეომ იმედი გამოთქვა, რომ საქართველო დაასრულებს ანაკლიის პორტს. როგორ შეიძლება განვიხილოთ ეს განცხადება?  მიანიშნებს თუ არა ეს იმაზე, რომ აშშ ხედავს საფრთხეს პორტის მომავალთან დაკავშირებით?

ბუნებრივია, იქიდან გამომდინარე, რომ ანაკლიის კონსორციუმი ქართულ-ამერიკულია და მასში ამერიკული მხარე აქტიურად მონაწილეობს, გარდა პარტნიორობისა, წარმოუდგენელია, ის არ დაინტერსებულიყო თავად პორტის მშენებლობის პროცესითა და მისი სტრატეგიული მზაობით. ბუნებრივია, ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორის ყურადღების მიღმა არ დარჩენილა ის ყველაფერი, რაც საქართველოში ხდება.

ჩვენ ეს ყველაზე ნათლად დავინახეთ, როდესაც ფოთის პორტის მშენებლობის ლიცენზიის საკითხი გახდა ცნობილი დილით და შუადღეზე გაირკვა, რომ მთავრობამ უკან წაიღო საკუთარი გადაწყვეტილება. როგორც ხდება ხოლმე, შეეცადნენ, დაბალი რანგის მოხელე აღმოეჩინათ, რომელსაც დააბრალებდნენ, რომ  ყველაფერი ეს კერძო გადაწყვეტილების საფუძველზე მოხდა, თორემ ხელისუფლება, რა თქმა უნდა, ამას არ გეგმავდა. სრულიად ნათელი იყო, რომ საქართველოს მთავრობამ პირდაპირი გაფრთხილება მიიღო და რაიმე განსაკუთრებული ალტერნატივა არ ჰქონდა: ან უნდა წასულიყო ქვეყნის სტრატეგიული ინტერესების წინააღმდეგ და დაეცვა ეს გადაწყვეტილება, ან უნდა გაეკეთებინა ის, რაც გააკეთა და საბედნიეროდ, მოხდა ის, რაც მოხდა.

მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩვენ ვისმენდით აშშ-ის საელჩოს, ასევე პარტნიორი ევროპული სახელმწიფოების განცხადებებს. ამით იმის ხაზგასმა მინდა, რომ ეს უცებ არ მომხდარა, უცებ ვიღაცას არ გაუღვიძია და არ აღმოუჩენია, რომ ეს პრობლემაა. ეს იყო იმ ციკლის გაგრძელება, რომელიც რამდენიმე თვეა ვითარდება ქვეყნის შიგნითაც და ჩვენს საერთაშორისო ურთიერთობებშიც.

ანუ, შეიძლება ვთქვათ, რომ ეს პრობლემები ამერიკული მხარისთვისაც თვალნათელი იყო…

დანახული ჰქონდა, ამის თქმა მინდა. მხოლოდ პომპეოს განცხადებით არ უნდა შემოვიფარგლოთ, ამას ჩვენ მუდმივად ვხედავდით. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ სახეზეა სრულიად თანმიმდევრული პოლიტიკა ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორის მხრიდან და არა რაღაც ამოვარდნილი, რომელიც ამა თუ იმ შეხვედრით შემოიფარგლება.

ყველაზე მთავარი  მაინც ის იყო, რომ სახელმწიფო მდივანმა ეს განცხადება გააკეთა საჯაროდ, თავის გამოსვლისას და არა კითხვა-პასუხის დროს. სრულიად სხვა არის, როცა ჟურნალისტი დასვამს კითხვას და მაშინ პასუხობენ. გაცილებით მაღალი ხარისხის წუხილისა და პრობლემის გამომხატველია, როდესაც ეს წინასწარ მომზადებულ განცხადებაში გვხვდება. ეს იმას ნიშნავს, რომ ილაპარაკეს, ვერ გააგებინეს პარტნიორს, ამდენი თვის მანძილზე იმუშავეს, კიდევ ვერ გააგებინეს და ბოლოს იძულებულნი გახდნენ, ასეთი მაღალი ტრიბუნიდან, პრემიერის თანდასწრებით გაეკეთებინათ ეს განცხადება. ეს არ არის კარგი ამბავი. როგორც არ უნდა აპელირებდეს ხელისუფლება, თავისთავად შემაშფოთებელია, რომ ასეთი ამბავი მოხდა.

პროექტის მნიშვნელობაზე საუბრისას ხშირად ახსენებენ საქართველოს უსაფრთხოებასა და თავდაცვისუნარიანობას. რომ განვმარტოთ ეს ნაწილი, რატომ არის ეს პროექტი ქვეყნის ეკონომიკის გარდა უსაფრთხოებისთვისაც მნიშვნელოვანი?

ამ კითხვაზე ყველაზე კარგ პასუხს რუკა იძლევა. როცა მოსწავლე პირველად აიღებს ხელში რუკას, მაშინვე დაინახავს, რა სტრატეგიული მნიშვნელობა აქვს ამ პორტის მშენებლობას. დღეს არსებობს სამი თეორიული შესაძლებლობა იმისათვის, რომ ვაჭრობა და სტრატეგიულ- ეკონომიკური ურთიერთობა ჩვენს კონტინენტზე განვითარდეს:

ერთი გზა არის რუსეთზე – იმ რუსეთზე, რომელთანაც იმ ტიპის ურთიერთობები აქვს დასავლეთს, როგორიც აქვს; განსაკუთრებით უკრაინის მოვლენების შემდეგ; სანქციებდადებულ და პრობლემების მატარებელ რუსეთზე, რომელიც ტერორიზმთან ერთად გამოცხადებული ჰყავთ მსოფლიოსთვის ერთ-ერთ ყველაზე მასშტაბურ საფრთხედ.

მეორე გზა გადის ირანზე, რომელიც ასევე ძალიან სწრაფი, მოკლე და ეფექტური იქნებოდა, რომ არა ის, რომ ირანზე გადის. ამ ვითარებაში, დასავლეთ ევროპისა და აშშ-სთვის შეუძლებელია, რომ ის ეფექტიანად გამოიყენოს.

მესამე შესაძლებლობა არის საქართველოს გავლით, შავი ზღვის პორტის გავლით, რაც ლოჯისტიკურად არის დღეს შეუძლებელი იმიტომ, რომ ასეთი პორტი არ არსებობს. თორემ სტრატეგიულად ყველაზე უფრო მიმზიდველი და საინტერესო იქნებოდა.

ძალიან ხშირად ვამბობთ ხოლმე, ხშირად გამომიყენებია ეს ფრაზა, რომ საქართველოზე გადის 80-კილომეტრიანი თავისუფლების დერეფანი, რომელიც ერთადერთია ჩრდილოეთიდან სამხრეთამდე, სადაც დემოკრატიულ, ცივილიზებულ სამყაროს შეუძლია მშვიდად იყოს იმიტომ, რომ ჩვენი ჩრდილოეთით თუ სამხრეთით სხვადასხვა ტიპისა და მასშტაბის, მაგრამ უამრავი პრობლემაა. სწორედ ამ დერეფანზეა საუბარი, რომელიც ღრმაწყლოვანი პორტის არსებობის პირობებში უფრო ეფექტური და გამტარიანი ხდება. ეს არის, ეკონომიკურად თუ შევხედავთ ამ საკითხს.

ბუნებრივია, თავისთავად ის, რომ დასავლეთს არ სურს, ირანსა და რუსეთზე იაროს ამ ტვირთმა, სწორედ ეს არის სტრატეგიის საგანი: როცა ვიღაც მოკავშირეა და ვიღაც არ არის მოკავშირე. თუ შენ მოკავშირე ხარ, მნიშვნელოვან ფუნქციასაც იძენ. გარდა თეორიული მოკავშირეობისა, ხდები საერთაშორისო უსაფრთხოების ინტერესის საგანი. ჩვენი უსაფრთხოება ამ წუთის მდგომარეობით დიდწილადაა დამოკიდებული იმ ნავთობსადენებზე, მილსადენებზე, რომლებიც საქართველოში გადის და რომელთაც განსაკუთრებული ყურადღებით ეკიდება დანარჩენი სამყარო.

ანალოგიური ამბავი არის ამ პორტის მშენებლობის შემთხვევაში. ის ანალოგიურ და კიდევ უფრო მზარდ დანიშნულებას იძენს.

პორტზე საუბრისას, მაიკ პომპეომ საქართველოს ეკონომიკური ზეგავლენისგან დაცვის კონტექსტში ახსენა ჩინეთი და რუსეთი. ორივე ქვეყანა კრიტიკულ კონტექსტში მოიხსენია და დასძინა, რომ მათ გულში საქართველოს ინტერესები არ აქვთ. თავდაპირველად, რომ ავხსნათ, რატომ ახსენა მან ეს ორი ქვეყანა პორტთან დაკავშირებით?

საქართველოსთვის ანაკლიის პორტი ხდება ქვეყნის სუვერენიტეტის ნაწილი. როდესაც ჩვენ ანაკლიის პორტი გვექნება, ის ისეთივე ნაწილი იქნება სახელმწიფოს სუვერენიტეტისა, როგორიცაა, მაგალითად, ჩვენი დროშა, გერბი, ეროვნული ვალუტა და ა.შ. რატომ? იმიტომ, რომ ისეთი ტიპის პროექტია ანაკლიის პორტი, რომელიც ჩვენს დამოუკიდებლობას, ჩვენს სტრატეგიულობას ხაზს გაუსვამს და ეფექტურად სასარგებლოდ გახდის. ანუ, ჩვენ თეორიულად კი აღარ ვიქნებით ვიღაცისთვის სტრატეგიული პარტნიორი, არამედ პრაქტიკულად, ყოველდღიურ ცხოვრებაში: ვაჭრობაში, ეკონომიკაში, სამხედრო ტვირთების მიმოსვლაში და ა.შ.

ჩვენი ქვეყნის დამოუკიდებლობა, მნიშვნელოვანწილად, სწორედ ასეთი კომპონენტებისგან შედგება. ასეთია, მაგალითად, ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენი, ბაქო-თბილისი-ყარსის გაზსადენი და ასეთივე მნიშვნელობის პროექტია ანაკლიის პორტი.

რუსეთი, გასაგებია, ოკუპანტია და იმიტომ ახსენა პომპეომ, მაგრამ ჩინეთზე სრულიად გაუგონარი ინტერპრეტაციები მოვისმინე. რა შუაშია ჩინეთიო, გაჩნდა კითხვა და ერთი ასეთი პასუხიც კი მოვისმინე, აბა, სომხურ ტვირთებს ხომ არ გადავიტანთ, ჩინური უნდა გადავიტანოთო. ეს არის აბსოლუტურად არასერიოზული დამოკიდებულება და იმედი მაქვს, ხუმრობდნენ ამ კომენტარის ავტორი ექსპერტები. აქ იმაზე არაა საუბარი, ვის ტვირთს გავატარებთ და ვის ტვირთს არ გავატარებთ. პორტი იმისთვის შენდება, რომ ყველა კანონიერი ტვირთი უნდა გაატაროს და სწორედ ამით უნდა იყოს ის მნიშვნელოვანი. აქ საუბარია იმაზე, რომ ეს პორტი ჩვენი იქნება, ჩვენს საკუთრებაში იქნება. თავად ხელშეკრულებაშიც დათქმა იმაზე, რომ 50 წლის შემდეგ ის სახელმწიფოს უბრუნდება, ზუსტად ამიტომაა ხაზგასმული, რომ ის იქნება ქართული სახელმწიფოს საკუთრება. არა ჩინეთის, რუსეთის ან აშშ-ის, არამედ ჩვენი და ჩვენვე ვიქნებით ამ სტრატეგიული ფუნქციის მქონე ქვეყანა. ჩვენზე იქნება ბევრი რამ დამოკიდებული, ქვეყანა გახდება მოთამაშე დიდ პოლიტიკურ სცენაზე.

თავის დროზე, როცა ტენდერი იყო გამოცხადებული, ჩინური კომპანიის დამარცხება მეც და ბევრ სხვასაც ამიტომ გაგვიხარდა, რომ აბსოლუტურად არასწორი იქნებოდა კონსორციუმი ყოფილიყო იმ ქვეყნის წარმომადგენელი კომპანიის, სადაც ყველა კომპანია, რეალურად, სახელმწიფო საკუთრებაა. რეალურად, გამოდიოდა, რომ ჩინეთის სახელმწიფო ხდებოდა პორტის მესაკუთრე. მართალია, ეს გაგრძელდებოდა განსაზღვრული დროით, მხოლოდ 50 წლის განმავლობაში, მაგრამ მაინც ყველაზე მნიშვნელოვანი პერიოდის მანძილზე.

ეს კონტექსტი მეტ მნიშვნელობას იძენს აშშ-ჩინეთს შორის მიმდინარე “სატარიფო ომის” ფონზე. რა პოზიცია უნდა დაიკავოს ამ დროს საქართველომ, რომელსაც ჩინეთთან ფართო ეკონომიკური ურთიერთობა აქვს? ანდა, არის დღეს კონკრეტული გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება?

ჩინეთთან ჩვენს პარტნიორებს არ აქვთ იმ ტიპის ურთიერთობა, რომელიც მასთან რაიმე ტიპის დილემის, “კი ან არა’ გადაწყვეტილების მიღების საჭიროების წინაშე დაგვაყენებდა. ჩვენ გვაქვს თავისუფალი მოქმედების ძალიან დიდი არეალი და ამ თვალსაზრისით აბსოლუტურად არავითარი პრობლემა არ გვიდგას.

ყველაზე მთავარი შეცდომა, რომელსაც ჩვენ ქართულ-ჩინურ ურთიერთობებში ვუშვებთ, ისევ სახეზეა: ჩვენს ქვეყანაში ოპერირებდა კომპანია CEFC – პოტენციურად, თეორიულად, ყველაზე დიდი ინვესტორი, თუმცა თეორია თეორიად დარჩა და არცერთი თეთრის ინვესტიცია მათ არ განუხორციელებიათ. ამ კომპანიის საქმის განხილვა სამი ქვეყნის სასამართლოში მიმდინარეობს. მათ შორისაა ნიუ-იორკის სასამართლო, სადაც სისხლის სამართლის საქმეა აღძრული კორუფციისა და მოქრთამვის ბრალდებებთან დაკავშირებით. გაეროს საპარლამენტო ასამბლეის გენმდივანს აძლევდნენ ქრთამს საკუთარ კაბინეტში და იქ დააკავეს მისი მთავარი აღმასრულებელი ოფიცერიც და დამფუძნებლებიც.

ამ კომპანიასთან ჰქონდა საქართველოს ურთიერთობა 3 წლის მანძილზე. ამ სკანდალის გასაჯაროების შემდეგაც ჩვენ ვაგრძელებდით მყარად ურთიერთობებს კომპანიასთან, რომელიც, რეალურად, აღარ არსებობს. ფოთის ინდუსტრიული ზონის 75% ამ კომპანიის საკუთრებაში გვაქვს გადაცემული; 75% აქვს კომპანიას, რომელიც გაკოტრებულია, მისი მთავარი კრედიტორი კი არის VTB ბანკი. მას აქვს საიდუმლო დებულება ხელშეკრულებაში და ყველა ვარაუდით, საერთაშორისო მედიის მიხედვით, ეს საიდუმლო მუხლები ნიშნავს კრედიტის გაუსტუმრებლობის შემთხვევაში საკუთრების გადაცემას VTB-სთვის. VTB არ არის ჩვეულებრივი, კერძო ბანკი. ეს ყველამ ძალიან კარგად ვიცით და საერთოდ, რუსული ბანკების ფენომენი საყოველთაოდ ცნობილია. აქვე არ დაგვავიწყდეს, რომ ამ კომპანიაში მუშაობდა ირაკლი ღარიბაშვილი, მის გაკოტრებამდე.

რეალურად, ვიხილეთ კორუფციული გარემოს აბსოლუტურად ჩაკეტილი სივრცე, რომელსაც ქართველი ჩინოვნიკები პატარა, მერკანტილური, სასაცილო, მაგრამ ტრაგიკული ინტერესებიდან გამომდინარე საერთოდ არ აქცევდნენ ყურადღებას სტრატეგიულ გადაწყვეტილებებს, რომლებსაც იღებდნენ ამ კომპანიასთან დაკავშირებით.

ძალიან სასაცილო ვითარებაში ვართ. ასეთი რამეები უნდა ავიცილოთ თავიდან და ქართული სახელმწიფოს ვალდებულებაა, ჯანსაღი, ევროპული ხარისხის, ევროპული ტიპის ურთიერთობები გვქონდეს ნებისმიერ კომპანიასთან. ჩინურ ინვესტიციას არავინ ებრძვის, ოღონდ რეალურად უნდა არსებობდეს ეს ინვესტიცია და არა ქიმერა, რომელზეც ხელისუფლება სამი წელია გველაპარაკება.

 

როგორ შეიძლება აისახოს აშშ-ჩინეთის დაძაბული ურთიერთობა საქართველოზე სამომავლოდ? მოსალოდნელია, რომ აშშ-ის ტონი საქართველოსადმი ამ კუთხით უფრო კატეგორიული გახდება?

მანამ, სანამ ევროკავშირის წევრი ქვეყნების უდიდესი უმრავლესობა დაახლოებით იმავე რეჟიმშია, როგორშიც ჩვენ, არაფერი გვემუქრება. მაგრამ თუ აღმოჩნდა, რომ მთელმა ცივილიზებულმა სამყარომ, თეორიულად, დიდი “თუ”-თი გაწყვიტა ეს ურთიერთობები, რა თქმა უნდა, ჩვენც გვექნება გადაწყვეტილება მისაღები. მაგრამ მე არ ველი, რომ ეს პრობლემა დადგება.

რამდენიმე სხვა საკითხზეც ვისაუბროთ, რასაც პომპეო შეეხო: საუბარი იყო, მაგალითად, მართლმსაჯულებასა და არჩევნებზე. მან მხარი დაუჭირა მართლმსაჯულების სისტემის გაუმჯობესების მსჯელობას. თქვენი აზრით, ეს არის რიგითი განცხადება, რომ აშშ მხარს უჭერს დემოკრატიულ პროცესებს საქართველოში, თუ გამოხმაურება ბოლო დროს თუნდაც სასამართლო სისტემაში განვითარებულ მოვლენებზე?

პრესკონფერენციას მოვუსმინე თავიდან ბოლომდე და თუ შევხედავთ იმას, რომ ყველა ეს ფრაზა ერთ ჩამონათვალში ითქვა, მძიმეებით იყო გამოყოფილი, მათ შორის, პორტის საკითხით, რა თქმა უნდა, ეს არის გამოხმაურება მიმდინარე პრობლემებთან დაკავშირებით. პომპეოს არ უთქვამს, რომ მაგალითად, საქართველოში აღმსარებლობის თავისუფლების გაძლიერებისთვის იმუშავეთო. ეს ასევე იქნებოდა რიგითი ფრაზა, რომელიც ნებისმიერ ქვეყანაში შეიძლება ითქვას.

თუ ჩავთვლით, რომ მან ერთი სტანდარტული ფრაზა თქვა დემოკრატიასთან დაკავშირებით, რა თქმა უნდა, ეს ძალიან არასერიოზული იქნება იმიტომ, რომ აქცენტი გაკეთდა ზუსტად იმ სამ პრობლემაზე, რომელიც არსებობს დღეს ქვეყანაში – სასამართლო, არჩევნები და პარლამენტი. ამიტომ მე არავითარი ილუზია არ მაქვს, რომ მორიგი ფრაზა ითქვა გარდამავალი დემოკრატიის ქვეყანაში დემოკრატიის ხარისხთან დაკავშირებით. ძალიან გათვლილი, გამიზნული, ამწუთიერ პრობლემებზე ორიენტირებული განცხადება იყო.

სასამართლო სისტემას შევეხეთ და სწორედ დღეს გავრცელდა აშშ-ის საელჩოსა და ევროკავშირის წარმომადგენლობის ერთობლივი განცხადება, რომლითაც სასამართლო რეფორმის მეოთხე ტალღას მიესალმებიან. ელით, რომ ეს რეფორმა სურათს არსებითად გააუმჯობესებს და საგარეო მოკავშირეების პოზიციებზეც აისახება?

როცა დაიწყო ეს პროცესი, მაშინაც ვთქვი: რაც უფრო ბევრი ტექნიკური ხასიათის ცვლილება შევა კანონში მისი დახვეწისათვის, ამას ყველა უნდა მივესალმოთ. ამ ხელისუფლების პირობებში თუ არა, ოდესმე ამ ქვეყანას გამოადგება ეს ყველაფერი.

მაგრამ ჩვენი ხელისუფლების მთავარი პრობლემა სასამართლოსთან მიმართებაში არ არის ცუდი კანონები. ჩვენ ეგ პრობლემები 2012-2016 წლების მოწვევის პარლამენტში ფუნდამენტურად გავასწორეთ. ვსაუბრობ ყველა იმ პრობლემაზე, რომლებიც “ნაციონალური მოძრაობის” დროს შეგნებულად იყო ჩადებული სხვადასხვა კანონში, რომ ლეგიტიმაცია მიეცათ არასწორი მართლმსაჯულებისთვის, რომელიც ქვეყანაში ხორციელდებოდა.

ამიტომ, კიდევ ერთხელ ვამბობ, რაც უფრო მეტი, დახვეწისკენ ორიენტირებული ცვლილება შევა კანონებში, ეს მისასალმებელია. მაგრამ ეს ვერ შეცვლის მდგომარეობას, რადგან რაც ჩვენ გვჭირს, ესაა პოლიტიკური ნება, რომელიც აი, ასეთია დღეს: მურუსიძეზე ორიენტირებული მართლმსაჯულების პირობებში ვცხოვრობთ ჩვენ და არა დამოუკიდებელი მართლმსაჯულების პირობებში. პრობლემა ამითაა გამოწვეული.

იცით, როგორ ქვეყანაში ვცხოვრობთ ჩვენ? ახლა, 2019 წლის ივნისში, პარლამენტში უნდა წავიდეს უზენაეს სასამართლოში ასარჩევი მორიგი კანდიდატების სია, ამ სიაში, სავარაუდოდ, იქნება ბატონი ზაზა თავაძე: თავაძე, რომელიც ამჟამად არის საკონსტიტუციო სასამართლოს თავმჯდომარე. ამ სიაში ასევე შესაძლოა იყოს ქვეყნის მოქმედი გენპროკურორი, რომელიც 1 წლის წინ დაინიშნა ამ თანამდებობაზე 6-წლიანი ვადით.

აქ არის პრობლემა. ხვდებით, სად ვართ? რომ ყველაზე უფრო მნიშვნელოვანი საქმიდან – საკონსტიტუციო სასამართლოს თავმჯდომარეობიდან – მზადაა, წავიდეს რიგით მოსამართლედ იმიტომ, რომ ამ პაიკმა დღეს ასეთი დავალება მიიღო. მეორე მხრივ, 1 წლის წინ პარლამენტის მიერ არჩეულმა გენპროკურორმა, რომელიც გეგმით მოდიოდა, როგორ უნდა შეეცვალა დადებითისკენ პროკურატურა, უცებ გადაწყვიტა, რომ დაიღალა? ამოწურა თავის თავი? რა შეიძლება იყოს პასუხი, თუ არა ის, რომ პატრონმა ახლა ასე დაავალა. აქაა პრობლემა და არა იქ, კანონში რომელი მუხლი რომელი პუნქტით შეიცვლება.

ხელისუფლება დადებით შეფასებებზე აპელირებს. კრიტიკული იყო უფრო, თუ პირიქით?

მე დადებითი მოვისმინე ის, რაზეც ჩვენ მადლობას გვიხდიან უკვე ძალიან დიდი ხანია და რაშიც ხელისუფლების კონკრეტული შემადგენლობის წვლილი ძალიან მცირეა. თუკი ვინმეს უხდიან მადლობას, ესაა ჩვენი შეიარაღებული ძალები, იმ თავდადებისთვის, რომელსაც ავღანეთში იჩენენ. რამე სხვა, დიდი და ფუნდამენტური მნიშვნელობის, დადებითობის ნაწილში, გარდა წმინდა გიორგისა და დრაკონის ძეგლისა და ქართული სულისკვეთებისა, არაფერი გაგვიგია. ვსაუბრობ იმ დადებითზე, რომელიც ადრე მრავლად მოგვისმენია: მაგალითად, ჯო ბაიდენი გამოირჩეოდა განსაკუთრებით ჯერ კიდევ სენატორობის დროს და შემდგომ, ვიცეპრეზიდენტობის დროსაც. ვრცელი დადებითი ნაწილი ჰქონდა ხოლმე. ბოლოში კი აჟღერებდა კრიტიკას, თუმცა ეს დადებითი იმხელა იყო, რომ მეორე ნაწილს ყლაპავდა ხოლმე. პომპეოს განცხადება ასეთი არ იყო: განცხადების პირველი 3-4 წუთი ქართველი ერის ისტორიული მიღწევებისა და სულის მხნეობის მიმოხილვას ეძღვნება. შემდეგ საუბარია ჩვენი შეიარაღებული ძალების მადლობაზე, ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორობისა და ნატოსკენ მიმავალ გზაზე მადლობაზე. ამის შემდეგ იწყება უკვე კრიტიკა. როგორც ჩანს, ანაკლიის პორტთან დაპირისპირება აღმოჩნდა ბოლო წვეთი, რომელმაც მნიშვნელოვნად შეამცირა გვერდების რაოდენობა მადლობების ნაწილში.

მასალების გადაბეჭდვის წესი