ციალს ვხვდებით ჩრდილოეთ პოლუსზე და სამხრეთ პოლუსზე (ანტარქტიდაში). მისი დანახვა კილომეტრებით დაშორებული ადგილიდანაცაა შესაძლებელი. ნათება მხოლოდ ღამით ჩანს, რადგანაც მისი შუქი იმდენად ძლიერი არაა, რომ დღის განმავლობაში მზის სინათლე გადაფაროს.  

ჩრდილოეთის ციალს წარმოშობს მზის ნაწილაკები, რომლებიც გაიტყორცნება ცარიელ სივრცეში. ესნაწილაკები დამუხტულია და შეიცავს ენერგიას, შესაბამისად ის გარდაიქმნება ელექტროენერგიად. გატყორცნილი ნაწილაკები წარმოშობენ „მზის ქარს“. დედამიწას ამ ქარისაგან მისი მაგნიტური ველი იცავს, თუმცა რადგანაც ეს ველი გარკვეულ ადგილებში შედარებით სუსტია დედამიწაზე „მზის ქარი“ ციალის სახით აღწევს.

ციალს აკვირდებიან არა მხოლოდ დედამიწაზე არამედ იუპიტერზე, სატურნზე და ყველაზე ხშირად მარსზე. დაკვირვების შედეგად დადგინდა რომ იგი გავრცელებულია მთელს მზის სისტემაში. ციალთან არაერთი ლეგენდაა დაკავშირებული იმ ქვეყნებში, სადაც ის განსაკუთრებიბით არის გავრცელებული.